بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

فرضیهٔ پنجم این است که اغلب ما تمایل زیادی به اجتناب از رنجش داریم. این تمایل هم خوب است و هم بد. نکتهٔ خوب اینجاست که اغلب ما به سمت تجربیاتی جذب می‌شویم که احساس لذت و خرسندی را برای ما به همراه دارند. نکتهٔ بد و منفی اینجاست که ما از رویارویی با موقعیت‌هایی که منجر به رنجش ما می‌شوند اجتناب می‌کنیم، حتی اگر رویارویی با آن‌ها منجر به رشد و پیشرفت شود. گرایش به اجتناب از رنجش، یکی از بزرگترین موانعِ مسیرِ تغییر است. برای تغییر تله‌های اصلی بایستی به رویارویی با خاطرات دردناکی که احساس خشم، ناراحتی، اضطراب، گناه، شرمساری و خجالت را در شما برمی‌انگیزند، تمایل داشته باشید. بایستی به رویارویی با موقعیت‌هایی که اغلب از آن‌ها اجتناب می‌کرده‌ایم تمایل نشان دهیم؛ از این موقعیت‌ها اجتناب می‌کردیم چرا که از شکست، طردشدن و یا تحقیر احتمالی آنان هراس داشتیم. اگر با این خاطرات دردناک و موقعیت‌های تهدیدکننده روبه‌رو نشویم، محکوم به تکرار الگویی‌هایی هستیم که ما را می‌رنجانند.

شما احساس آسیب‌پذیری را از والدین خود که حسی مشابه داشته‌اند یاد می‌گیرید. یک سرچشمهٔ دیگر، مراقبت بیش از حدِ والدین شماست. والدینی که خود دچار تلهٔ آسیب‌پذیری هستند نیز ممکن است بیش از حد مراقب فرزندانشان باشند. آن‌ها خطر را همه جا می‌بینند. آن‌ها به فرزندان خود این پیام را القاء می‌کنند که دنیا جای خطرناکی است.

آنچه برای رشد بدان نیز داریم ۱. امنیت اولیه ۲. ارتباط با دیگران ۳. استقلال فردی ۴. عزت نفس ۵. ابراز وجود ۶. محدودیت‌های واقع‌گرایانه

بزرگترین موانع در مسیر ایجاد روابطی که می‌خواهید، تله‌های فقدان عاطفه، بدگمانی و تجاوز (بدرفتاری)، ترک‌شدن و طرد اجتماعی هستند.

شاید شما نیز چنین مشکلی را در خود حس کنید. به خودتان اجازهٔ تفکر دربارهٔ مشکلات، گذشته، خانواده و یا الگوهای زندگیتان را نمی‌دهید. خود را از احساسات تهی می‌کنید و یا آن‌ها را از طریق نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر خنثی می‌کنید. ما علت گریز شما را درک می‌کنیم. پرهیزنکردن یعنی پذیرشِ تشدیدِ رنج و اضطراب.

شما جذب افرادی می‌شوید که تا اندازهٔ مشخصی تعهد و نزدیکی نشان می‌دهند اما نه به آن اندازه که صددرصد اطمینان حاصل کنید که برای همیشه با شما می‌مانند.

سه راه متفاوت برای مقابله با تله‌های زندگی: تسلیم، فرار و ضد حمله

. اجازه داریم تا آنجا که به دیگران آسیبی نرساند، احساساتی همچون خشم و ناراحتی را ابراز کنیم. به صورت مداوم اجازه داریم تا رفتاری سرخوشانه و بی پروا و مشتاقانه داشته باشیم.

دو تله که به فقدان امنیت و آرامش در خانوادهٔ شما در دوران کودکی مربوط می‌شوند: «ترک‌شدن» و «بدرفتاری».

کمبود عاطفی همان احساسی است که گمان می‌کنید هرگز به اندازهٔ کافی عشق و محبت دیگران را دریافت نمی‌کنید. حس می‌کنید که هیچ‌کس حقیقتاً به شما اهمیت نمی‌دهد و یا احساس شما را درک نمی‌کند. خود را وابسته به افرادی سرد و بی‌مهر می‌بینید و یا خودتان فردی سرد و بی‌مهر هستید که چنین مسئله‌ای شما را به برقراری روابطی می‌کشاند که ناچار منجر به نارضایتی می‌شوند. احساس «خیانت» خشم و یا رنجش و تنهایی می‌کنید. به شکل متناقضی، این خشم افراد را از شما دورتر و کمبود شما را قطعی می‌کند. هنگامی که مراجعه‌کنندگانی با کمبودهای عاطفی برای درمان نزد ما می‌آیند، حتی مدتی پس از اینکه دفتر را ترک می‌کنند نیز احساسی حاکی از تنهایی را برای ما به جا می‌گذارند. این احساس یکی از ویژگی‌های پوچیِ ناشی از فقدان رابطه است. این افراد هرگز معنای عشق را نمی‌دانند.

اول این که ما باور داریم که همهٔ ما بخشی داریم که می‌خواهد احساس شادی و رضایت داشته باشد. گاهی به چنین فردی «خود شکوفاگر» می‌گویند. فرض می‌کنیم که این نفسِ سالم، در زیرِ سال‌ها نادیده گرفته‌شدن، مطیع‌شدن، بدرفتاری، انتقاد و سایر الزاماتِ مخرب دفن شده است. روند تغییر شامل بازیابیِ این بُعدِ مثبت و امیددادن به آن می‌شود.

زمانی که ضد حمله می‌زنیم، سعی داریم تا از طریق قانع‌کردن خود و دیگران که «مخالف» آنچه می‌گویند صحیح است، به جبران آن تله بپردازیم

هرچقدر هم که چنین شرایطی ناسالم باشد، اغلب افراد به دنبال خلق موقیت‌هایی هستند که در آن‌ها بزرگ شده‌اند.

فارغ از این مسئله که چه احساسی داشته‌اید، عمل تجاوز به خاطر بدبودن شما رخ نداده است. این تنها یک بهانهٔ آسان و دم دست است. متجاوزین همیشه ارزش قربانیان خود را پایین می‌آورند. احساس شکستِ خود را رها کنید

تله‌های زندگی به شکلی «مؤثر» تجربیات ما را سازماندهی می‌کنند. آن‌ها به روش‌هایی علنی و ظریف عمل می‌کنند تا بر چگونگی اندیشیدن، احساسات و اعمال ما تأثیر بگذارند. افراد مختلف به گونه‌های مختلفی از عهدهٔ تله‌ها برمی‌آیند. همین مسئله نیز توضیح می‌دهد که چرا کودکانی که

سه نوع کمبود در دوران کودکی وجود دارد: کمبود تربیت، کمبود همدردی و کمبود راهنمایی و هدایت

ترک‌شدن تلهٔ «ترک‌شدن»، احساس ترک‌شدن از سوی افرادی است که شما دوستشان دارید که منجر می‌شود سرانجام برای همیشه از نظر احساسی گوشه گیر و تنها شوید. به هرطریق ممکن تصور می‌کنید که تنها خواهید ماند؛ حال چه این ترک‌شدن از طریق مرگ باشد، چه از طریق ترک خانه و یا ترجیح دادن دیگری و ترکِ شما. به واسطهٔ همین باور، ممکن است بیش از اندازه خود را به عزیزانِ خود نزدیک کنید و به آن‌ها بچسبید. به شکل نقیضه وارانه ای، شما در حال دور کردن آن‌ها از خود هستید. ممکن است حتی از جدایی های معمول و عادی نیز ناراحت و خشمگین شوید.

از برخی جهات، شما معالجی را می‌خواهید که برای شما پدر یا مادری باشد که هرگز نداشته‌اید. در روند درمان، چنین پدیده‌ای را «والدین موقت» می‌نامیم. یکی از جنبه‌های درمان شامل فراهم‌آوردنِ «پادزهری موقتی» برای مشکل شما در کودکی می‌باشد. ا

رویارویی همدلانه با خود. یعنی طی‌کردن مسیرِ تغییر در کنار همدلی و مهربانی با خود. بسیاری از افراد به دلیل اینکه به قدر کافی در خود تغییر نمی‌بینند، یا خود را سرزنش می‌کنند و یا بیش از حد بر خود آسان می‌گیرند و برای شروع تغییر بهانه می‌آورند.

اولین مرحلهٔ تغییر، حول محور «روابط» می‌چرخد. تصویری که از روابط دلخواهتان دارید چگونه است؟ چگونگی رابطه‌ای که با دیگران می‌خواهید را روشن کنید. روابط صمیمانه را در نظر داشته باشید. چه روابط صمیمانه‌ای را می‌خواهید؟ چه چیزی بیش از همه برای شما اهمیت دارد؟ عشق و عاشقی؟ همراه بودن؟ خانواده؟ اهداف شما از پیداکردن شریک چیست؟ در مقایسه با هیجانات جنسی، نزدیکیِ عاطفی تا چه اندازه برای شما حائز اهمیت است؟