بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

روشی که از طریق آن دربارهٔ رخدادهای زندگی‌مان «فکر» می‌کنیم (شناخت)، نشان‌دهندهٔ «احساس» ما نسبت به آن‌هاست (احساسات).

یک کودک، به خانواده‌ای ایمن و باثبات نیاز دارد. خانهٔ ایمن خانه‌ای است که والدین آن در دسترس هستند. چه از نظر فیزیکی و چه از نظر احساسی در خدمت کودک هستند

یک تلهٔ زندگی می‌تواند به نفس ما، سلامتی ما، روابطمان با دیگران، شغلِ ما، شادیِ ما و حالت روحی ما آسیب برساند. این تله‌ها بر هر جنبه از زندگی ما اثرگذارند.

سعی کنید روابطتان را با افراد باثبات ایجاد کنید. از افرادی که سعی می‌کنند شما را بر یک ترن هوایی سوار کنند دوری کنید، «حتی اگر این افراد افرادی هستند که شما بیشتر میزان جذب شدن نسبت به آن‌ها را دارید.»

افرادی که مشکلات عاطفی و احساسی دارند، به سوی تحریف واقعیت تمایل پیدا می‌کنند.

آنچه که یک کودک برای رشد نیاز دارد برای داشتنِ یک بزرگسالیِ سازگار و هماهنگ، نیازی نیست که الزاماً دوران کودکی بی‌نقصی داشته باشیم. دوران کودکی ما تنها باید شبیه به آن چیزی باشد که دی. دبلیو اسکات می‌گوید: «به اندازه کافی خوب باشد.»

همان‌طور که قبلاً گفتیم، سرزنش بچه‌ها توسط خودشان در هنگام مورد تجاوز قرارگرفتن و یا نادیده گرفته شدن، بسیار رایج است.

احساس نقص در روابط دیگر نیز وجود دارد. خطری که پیش از این اشاره شد این است که ممکن است از طریق منتقدشدن و طرد فرزندِ خود، از احساس شرمندگی و شرمساری خود کم کنید. آنچه با شما کرده‌اند، شما با فرزند خود می‌کنید. آن‌ها را قربانی می‌کنید. آن‌ها معصوم و آسیب‌پذیر هستند و نمی‌توانند شما را متوقف کنند.

دیدگاهی که آدام به زندگی دارد (دیدن تفاوت‌ها و نه شباهت‌ها) تشدید کنندهٔ تله اوست.

تقریباً همه انسان‌ها، الگوهای منفی کودکی‌شان را به روش‌های خودکوبنده تکرار می‌کنند. این حقیقتی شگرف است که روانشناسان با آن درگیر هستند. ما به نوعی، در دوران بزرگسالی، شرایطی را خلق می‌کنیم که به شکل قابل توجهی شبیه به شرایط ِ نابودکنندهٔ دوران کودکی ما می‌باشند. تلهٔ زندگی همان راهی است که ما الگوهایمان را در آن بازسازی می‌کنیم.

یک کودک، به خانواده‌ای ایمن و باثبات نیاز دارد. خانهٔ ایمن خانه‌ای است که والدین آن در دسترس هستند. چه از نظر فیزیکی و چه از نظر احساسی در خدمت کودک هستند. با هیچ‌کس بداخلاقی نمی‌شود. دعواهای لفظی، درون‌مرز واضح و معمولی رخ می‌دهد. هیچ ترسی از مرگ و یا ترک‌شدن برای مدت طولانی وجود ندارد.

«وقتی در انجام یک کار موفق بودید، از خودتان رضایت داشته باشید. کارتان را دست کم نگیرید. اگر شکست خوردید تسلیم نشوید. آن‌قدر سعی کنید تا به مهارت برسید.» رضایتمندی از خودتان در هنگام موفقیت بسیار اهمیت دارد. ممکن است احساس کنید که لیاقت رضایت را ندارید چرا که انجام‌دادن چنین اموری می‌بایست از قبل میسر می‌شد.

«وقتی در انجام یک کار موفق بودید، از خودتان رضایت داشته باشید. کارتان را دست کم نگیرید. اگر شکست خوردید تسلیم نشوید. آن‌قدر سعی کنید تا به مهارت برسید.» رضایتمندی از خودتان در هنگام موفقیت بسیار اهمیت دارد. ممکن است احساس کنید که لیاقت رضایت را ندارید چرا که انجام‌دادن چنین اموری می‌بایست از قبل میسر می‌شد.

هرگز نبایست کشف و کند و کاو را متوقف ساخت و در پایانِ این جستجو به آنجا می رسیم که آغاز کرده‌ایم و آنگاه برای اولین بار جایگاهمان را درمی یابیم

تلهٔ شما دشمن شماست. ما از شما می‌خواهیم تتا دشمن خودتان را بشناسید. ۲. سرچشمهٔ تله را در دوران کودکی‌تان پیدا کنید. زخم دوران کودکی را در درون خود حس کنید. دومین قدم، «حس» کردنِ تله زندگیتان است. ما به این باور رسیده‌ایم که تغییرِ یک رنجشِ عمیق، بدونِ تسکین‌دادنِ آن امری بسیار مشکل است. همهٔ ما ساز و کارهایی برای جلوگیری از این رنجش داریم. متأسفانه با جلوگیری و سرکوب رنجش نمی‌توانیم با تله ارتباط کامل برقرار کنیم.

ما به روش‌های مختلفی که با ما رفتار شده و با آن‌ها بزرگ شده‌ایم، عادت می‌کنیم. اگر در خانواده‌ای بزرگ شویم که در آن با ما بدرفتاری شده، نادیده گرفته شدیم، سرمان فریاد کشیده شده، مدام مورد انتقاد واقع شده‌ایم و یا مطیع هستیم، پس همیشه نیز در چنین شرایط و موقعیتی نیز احساس راحتی می‌کنیم. هرچقدر هم که چنین شرایطی ناسالم باشد، اغلب افراد به دنبال خلق موقیت‌هایی هستند که در آن‌ها بزرگ شده‌اند. تمامِ ماهیت تسلیم‌شدن همین است؛ تکرار الگوهای کودکی در زندگی

چرا چنین چیزی رخ می‌دهد؟ چرا درد خود را تکرار می‌کنیم و رنجش خود را به درازا می‌کشانیم؟ چرا با فرار از این الگو، زندگی بهتری را بنا نمی‌کنیم؟ تقریباً همه انسان‌ها، الگوهای منفی کودکی‌شان را به روش‌های خودکوبنده تکرار می‌کنند. این حقیقتی شگرف است که روانشناسان با آن درگیر هستند. ما به نوعی، در دوران بزرگسالی، شرایطی را خلق می‌کنیم که به شکل قابل توجهی شبیه به شرایط ِ نابودکنندهٔ دوران کودکی ما می‌باشند.

احساس امنیت برای تعامل با دنیای بیرون، احساس صلاحیت و کفایت و پرورش اعتماد به نفس، عوامل اصلی استقلال فردی هستند.

شنیدن چنین جملاتی از مراجعینی که دچار تلهٔ فقدان عاطفه هستند امری عادیست: «نمی‌دانم چرا مرا به دنیا آورده است.»، «او هرگز نباید مرا به دنیا می‌آورد.»

اغلب افراد به دنبال خلق موقیت‌هایی هستند که در آن‌ها بزرگ شده‌اند.