بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

اگر به چند درجه پایین‌تر قناعت کنید و اصراری روی بی‌نقص بودن نداشته باشید می‌توانید بدون زحمت، مشقت و پرداخت هزینه‌های گزاف به همان موفقیت شغلی و مالی، تحسین و جایگاه و مقام دست یابید. برای دستیابی به این‌ها باید خیلی چیزها را قربانی کنید اما می‌توان با استرس و فشار کمتر، سلامتی بیشتر، زمان و آرامش بیشتر، خوشحالی زیادتر و حفظ روابط بهتر به آن‌ها دست یابید اگر کمی توقاتتان را پایین بیاورید.

وقتی با کسی طوری رفتار می‌کنید که خودتان را اظهار می‌کنید، دیگر از او مرعوب نیستید. مهم‌تر اینکه وقتی رفتار خود را تغییر می‌دهید، طرز فکر و احساستان نسبت به خودتان نیز تغییر می‌کند. تغییرات مثبت رفتاری منجر به ایجاد اعتماد به نفس و عزت نفس می‌گردد و حس تسلط را در شما ایجاد می‌کند.

شاید از شنیدن این جمله تعجب کنید اما خشم، جزئی از روابط سالم است. خشم یک نشانه است از این که احتمالاً یک چیز درست در سرجایش نیست و طرف مقابل کاری غیرمنصفانه انجام می‌دهد. خشم در اصل باید ما را بر آن دارد که درپی اصلاح شرایط برآییم. وقتی که خشم چنین تأثیری داشته باشد، مفید و خوب خواهد بود. پس زمانی که خشم خود را سرکوب و از ابراز حس خود اجتناب می‌کنید و به خودتان توجه نمی‌کنید، در حقیقت نشانهٔ طبیعی بدن خود را نادیده گرفته و قادر به اصلاح شرایط نیستید.

اگرچه که انسان‌های ازخودگذشته نسبت به کسانی که تحت انقیاد هستند خشم کمتری دارند، اما خشم شما را دربرگرفته است. نسبت چیزهایی که داده‌اید و بخشیده‌اید به چیزهایی که دریافت کرده‌اید بیشتر است و در تعادل نیست. اگرچه افرادی که به آن‌ها بخشش و عطای بیشتری داشته‌اید ولی آن‌ها به شما عوضِ کمتری داده‌اند ممکن است مستحق سرزنش نباشند، اما شما معمولاً خشمی در دل دارید. حتی ممکن است به این خشم اعتراف نکنید و بر وجود آن صحه نگذارید.

فرارکردن، چیزی را «احساس» نمی‌کنیم، تنها زندگی احساسیِ خود را زیر پا می گذاریم. زندگی بی روحی خواهیم داشت و نمی‌توانیم درد و لذت واقعی را تجربه کنیم. از آنجایی که از مواجهه با مشکلات دوری می‌کنیم، در نهایت کارمان به رنجاندن اطرافیانمان منتهی می‌شود. همچنین آمادهٔ دریافت عواقب وحشتناکی انواع اعتیاد همچون اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی خواهیم بود.

شروع، سخت‌ترین قسمت کار است.

اگر اعتماد به نفس ندارید قطعاً وابسته هستید. در شما حفره‌ای وجود دارد که برای پرکردن آن به تکیه بر شخصی دیگر نیاز دارید، شخصی که اعتماد به نفس دارد.

یکی از ویژگی‌های اصلی استقلال، توانایی خطرکردن و زندگی به شکل مستقل است. برون‌هراسی دقیقاً در نقطهٔ مقابل قرار دارد.

بی‌اعتمادی به تصمیمات از اصلی‌ترین ویژگی‌های تلهٔ وابستگی است. شما «دودل» و «نامطمئن» هستید.

یک بُعد مهم در یادگیری، اجتماعی‌بودن و گسترش حس خودرهبری و فعال‌بودن است: ما توسط والدینمان تشویق می‌شدیم تا شخصیت، علایق و اولویت‌های مختص به خودمان را بسازیم. ما «شخصیتی» منحصر به فرد داریم. این شخصیت است که انرژی و ایدهٔ مورد نیاز برای مکالمه با دیگران را به ما می‌دهد. برخی از کودکان ذاتاً منفعل هستند و یا اینکه والدینشان آن‌ها را در جهت توسعهٔ شخصیتشان تشویق و حمایت نکرده‌اند. زمانی که منحصربه‌فردبودن شما پایمال شود، آن کاری را انجام خواهید داد که دیگران از شما می‌خواهند. از آن‌ها پیروی می‌کنید و به دنباله‌رویی همیشگی تبدیل می‌شوید. اما در گسترش و پرورش ایده‌ها، علایق و یا اولویت‌های خودتان ناکام خواهید بود. زمانی که وارد یک مکالمه می‌شوید، احساس می‌کنید چیزی برای گفتن ندارید.

به اعتقاد بولبی، الگوی اضطراب، ناامیدی و ازهم‌گسیختگی کاملاً رایج و جهانی است. واکنشی است که تمام بچه‌ها نسبت به جدایی از مادرشان دارند.

اگر گرفتار تلهٔ نقص هستید، شما نیز همچون برندون به کلی از برقراری روابط صمیمانه اجتناب می‌ورزید و هرگز اجازه نمی‌دهید کسی بیش از حد با شما صمیمی و به شما نزدیک شود. اگر گرفتار تلهٔ شکست هستید، از انجام کارها، تکالیف مدرسه، گرفتن ترفیع و یا قبول انجام پروژه‌های جدید اجتناب می‌کنید. اگر گرفتار تلهٔ طردشدن اجتماعی هستید، از گروه‌ها، مهمانی‌ها، جلسات و گردهمایی‌ها دوری می‌کنید. اگر گرفتار تلهٔ وابستگی هستید، از تمام موقعیت‌هایی که نیازمند استقلال شما هستند دوری می‌کنید. ممکن است حتی از تنها رفتن به مکان‌های عمومی واهمه داشته باشید.

یکی از عوامل اصلیِ داشتنِ استقلال فردی، داشتن احساس «امنیت» برای تعامل با دنیای بیرون است. احساس «باکفایتی» برای انجام امور روزانه و احساس جدایی و اعتماد به نفس از عوامل دیگر هستند. دو مورد آخر بیشتر به تله‌های وابستگی مرتبط می‌شوند.

مهم‌ترین تأثیری که محیط از ابتدا بر ما دارد، از طریق خانواده اعمال می‌شود. پویایی و تحرک خانوادهٔ ما، تا حد زیادی، تشکیل‌دهندهٔ پویایی و تحرک دنیای ما بوده است. زمانی که در یک تله گرفتار هستیم، گرفتاریِ ما تقریباً همیشه ناشی از ماجراهایی از خانواده ما در دوران کودکی است.

تله‌های زندگی را می‌توان از طریق سه ویژگی اساسی تشخیص داد: ۱. آن‌ها الگوها و طرح‌هایی همیشگی هستند. ۲. آن‌ها «خود نابودگر» هستند. ۳. آن‌ها برای بقا می‌جنگند.

روش‌های شناختی و رفتاری، در عین با ارزش بودنشان، برای تغییر الگوهای زندگی کافی نیستند. بنابراین، به آفرینش رویکرد تله‌های زندگی پرداختیم؛ رویکردی که تکنیک‌های رفتاری و شناختی را با تکنیک‌های روانکاوی و تجربی ترکیب می‌کنند.

فرض اولیهٔ شناخت‌درمانی بر این اساس استوار است که روشی که از طریق آن دربارهٔ رخدادهای زندگی‌مان «فکر» می‌کنیم (شناخت)، نشان‌دهندهٔ «احساس» ما نسبت به آن‌هاست (احساسات). افرادی که مشکلات عاطفی و احساسی دارند، به سوی تحریف واقعیت تمایل پیدا می‌کنند.

برای دست‌کشیدن از باورهایمان در یک پیش‌زمینه، بایستی از دانستن اینکه چه کسی هستیم و دنیا چگونه است دست بکشیم؛ بنابراین حتی زمانی که باعث رنجش ما می‌شوند، باز هم به آن‌ها متمسک می‌شویم. این باورهای اولیه به ما حس اطمینان و پیش‌بینی می‌دهند. آن‌ها آشنا و آرامش‌بخش هستند. به عبارت دیگر، آن‌ها حسِ بودن در خانهٔ خودتان را به شما می‌دهند. به همین دلیل است که روانشناسانِ شناختی معتقدند که پیش‌زمینه‌ها و یا همان تله‌های زندگی به سختی تغییر می‌کنند.

تکرارِ مداومِ دردها و رنج‌های کودکی‌مان؛ یکی از آگاهی‌های اصلی در روان‌درمانی با رویکرد روانکاوی است. فروید چنین فرآیندی را «تکرارِ بی‌اختیار» نامیده است.

فرزندِ یک فرد الکلی، با شخصی الکلی ازدواج خواهد کرد. فرزندی که مورد بدرفتاری واقع شده، بزرگ می‌شود و با فردی بدرفتار ازدواج می‌کند و یا خودش به فردی بدرفتار تبدیل می‌شود. کودکی که مورد آزار جنسی قرار گرفته، سنش بالا می‌رود و به روسپی تبدیل می‌شود. کودکی که بیش حد کنترل شده، به دیگران نیز اجازه می‌دهد تا او را کنترل کنند. این فرآیند، پدیده‌ای شگفت‌انگیز است. چرا چنین چیزی رخ می‌دهد؟ چرا درد خود را تکرار می‌کنیم و رنجش خود را به درازا می‌کشانیم؟ چرا با فرار از این الگو، زندگی بهتری را بنا نمی‌کنیم؟ تقریباً همه انسان‌ها، الگوهای منفی کودکی‌شان را به روش‌های خودکوبنده تکرار می‌کنند. این حقیقتی شگرف است که روانشناسان با آن درگیر هستند. ما به نوعی، در دوران بزرگسالی، شرایطی را خلق می‌کنیم که به شکل قابل توجهی شبیه به شرایط ِ نابودکنندهٔ دوران کودکی ما می‌باشند. تلهٔ زندگی همان راهی است که ما الگوهایمان را در آن بازسازی می‌کنیم. تلهٔ زندگی را اصطلاحاً «پیش‌زمینه» می‌نامند.