بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

سپس نسبت به این فقدان، احساس اندوه می‌کنید؛ به گونه‌ای که حس می‌کنید هرگز از فکر از دست‌دادن آن شخص رها نمی‌شوید. این اندوه می‌تواند به افسردگی و در نهایت خشم نسبت به فردی که شما را ترک کرده و نسبت به خودتان به خاطر نیازِ بیش از حدی که دارید منتج شود؛ خصوصاً در شرایطی که فردِ از دست رفته بازمی‌گردد.

چرخهٔ ترک‌شدن با آغاز شدنِ تلهٔ ترک‌شدن و شروع یک جدایی طولانی، این حس از طریق چرخه‌ای از احساسات منفی ادامه پیدا می‌کند: ترس، اندوه و خشم. این چرخهٔ ترک‌شدن است. اگر دچار این تله باشید، چرخه را نیز خواهید شناخت. در ابتدا احساس اضطراب خواهید داشت و همچون کودکی هستید که در یک سوپرمارکت تنها مانده و موقتاً قادر به پیداکردن مادرش نیست. برآشفته می‌شوید. «مادرم کجاست؟»، «تنها مانده‌ام.»، «گم شده‌ام». این‌ها احساساتی هستند که در آن لحظه تجربه می‌کنید. اضطراب شما می‌تواند به مرحلهٔ بیم و هراس برسد و تا ساعت‌ها و حتی روزها در شما باقی بماند. اما اگر این اضطراب بیشتر باقی بماند، می‌گذرد، فروکش می‌کند و به این پذیرش ختم می‌شود که آن شخص دیگر رفته است.

اغلب از نظر «احساسی» احساس ترک‌شدن می‌کنید. احتمالاً همسر و یا معشوق شما به شکلی سرد، فاصله گرفته، پریشانی‌های گاه‌گاه و یا با علاقه به شخص دیگری عمل می‌کند. یا شاید همسر یا معشوق شما به شما پیشنهاد می‌دهد تا برای مدت کوتاهی جدا از هم زندگی کنید. هر مسئله‌ای که به شما احساس قطع رابطه دهد می‌تواند عاملی برای ایجاد این تله باشد، حتی اگر واقعاً ارتباطی به یک جدایی واقعی نداشته باشد.

تلهٔ رهاشدن ابتدا از طریق روابط «نزدیک» و «صمیمانه» آغاز می‌شود و ممکن است در جمع‌ها و روابط معمولی قابل توجه نباشد. جدایی از معشوق یکی از اصلی‌ترین عواملی است که این تله را به وجود می‌آورد. هرچند که نیازی نیست جدایی‌ها الزاماً واقعی باشند و یا به طور فیزیکی به وقوع بپیوندند. اگر دچار این تله باشد، بیش از حد حساس می‌شوید و انتظار رهاشدن دارید. قوی‌ترین محرک های این تله، جدایی‌های حقیقی و واقعی همچون طلاق، نقل مکان کردن یک شخص و یا مرگ هستند اما عوامل محرک معمولاً شامل رویدادهای ظریف‌تری می‌شوند.

در بیشتر مواقع، تلهٔ رهاشدن زود آغاز می‌شود (پیش از اینکه کودک کلمات لازم برای توصیف آنچه در حال رخ‌دادن است را فرا گرفته باشد). به همین دلیل است که حتی در بزرگسالی ممکن است تصوری راجع به آنچه در کودکی رخ داده وجود نداشته باشد. هرچند که اگر سعی کنید راجع به آن تجربیات سخن بگویید، کلماتی ازین دست به‌کار خواهید برد: «من کاملاً تنها هستم.»، «هیچ‌کس کنار من نیست.». از آنجایی که تله بسیار زود آغاز می‌شود، فشار احساسی شدیدتری را نیز به همراه دارد. شخصی که به شدت دچار این تله شده است، نسبت به کوچک‌ترین دوری‌ها و جدایی‌ها همچون کودکی کوچک واکنش نشان می‌دهد که در همان دورانِ کودکی ترک شده است.

تلهٔ ترک‌شدن تله‌ای «پیش زبانی» است: در اولین سال‌های زندگی و پیش از اینکه کودک زبان را یاد بگیرد آغاز می‌شود.

این تله به شما نسبت به عشق احساس ناامیدی می‌دهد. معتقدید که هرقدر هم شرایط خوب به نظر برسد، در نهایت روابط شما طلسم‌شده هستند. باور این مسئله که دیگران در کنار شما می‌مانند برای شما مشکل است. نمی‌توانید بپذیرید که حتی زمانی که حضور ندارند نیز می‌توانند با شما باشند و نبودِ آن‌ها به معنای ترک شما نیست. بسیاری از افراد از جدایی‌های کوتاه‌مدت از معشوقشان ناراحت نمی‌شوند. آن‌ها می‌دانند که می‌توانند به راحتی از چنین دوری‌هایی گذر کنند اما در مورد تله‌های زندگی این‌چنین نیست و چنین تضمینی وجود ندارد.

به خودتان یادآوری کنید که «آگاهی» سریع و «تغییر» بسیار آهسته رخ می‌دهد. آن جنبهٔ سلامتِ شما قوی و قوی‌تر می‌شود و جنبهٔ گرفتارشده در تلهٔ شما ضعیف‌تر. صبور باشید. احساسات شما تغییر خواهند کرد.

مانع شماره پنج: از نظر منطقی می‌پذیرید که تلهٔ زندگی شما حقیقت ندارد اما از نظر احساسی همچنان آن را موثق و درست می‌دانید. این مورد زیاد پیش می‌آید. اغلب مراجعین به ما می‌گویند که حتی با وجود آنچه شواهد و منطق به آن‌ها می‌گوید، تا ماه‌ها همچنان عمیقاً درستی تله را «احساس» می‌کنند.

با گام‌های کوچک آغاز کنید. به آرامی و به تدریج به درجهٔ استادی برسید. مسیر خود را به سمت قدم‌های سخت‌تر هموار کنید.

آیا به‌خاطر ترس از طردشدن و شکست، از تلاش‌کردن سر باز زده‌اید؟ آیا دوستان، شریک زندگی، رئیس و افرادی را انتخاب کرده‌اید که تلهٔ زندگی شما را تشدید می‌کنند؟ سعی کنید نقش یک وکیل‌مدافع را بر علیه تلهٔ خود ایفا کنید.

خودتان را ملزم کنید تا به تمرین خاطرات کودکی که در فصل تله‌های زندگی توضیح دادیم بپردازید. برخی انتقادهای والدینتان یا تعدادی از کاستی‌ها و نقاط ضعفتان را روی کاغذ بنویسید. این کار را هر روز تکرار کنید.

غلبه بر فرارکردن نیاز به انگیزه دارد. بایستی ادامهٔ مسیر خود را ببینید؛ یا همچنان در تلهٔ زندگیتان گرفتار هستید و یا در نهایت از آن رها می‌شوید.

از تجربهٔ تلهٔ زندگیتان فرار می‌کنید. فرارکردن یکی از مشکلات رایج است. بسیاری از مراجعین با پایان‌دادن به فرار مشکل دارند. شاید شما نیز چنین مشکلی را در خود حس کنید. به خودتان اجازهٔ تفکر دربارهٔ مشکلات، گذشته، خانواده و یا الگوهای زندگیتان را نمی‌دهید. خود را از احساسات تهی می‌کنید و یا آن‌ها را از طریق نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر خنثی می‌کنید. ما علت گریز شما را درک می‌کنیم. پرهیزنکردن یعنی پذیرشِ تشدیدِ رنج و اضطراب.

مانع شماره دو: از تجربهٔ تلهٔ زندگیتان فرار می‌کنید. فرارکردن یکی از مشکلات رایج است. بسیاری از مراجعین با پایان‌دادن به فرار مشکل دارند. شاید شما نیز چنین مشکلی را در خود حس کنید. به خودتان اجازهٔ تفکر دربارهٔ مشکلات، گذشته، خانواده و یا الگوهای زندگیتان را نمی‌دهید. خود را از احساسات تهی می‌کنید و یا آن‌ها را از طریق نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر خنثی می‌کنید. ما علت گریز شما را درک می‌کنیم. پرهیزنکردن یعنی پذیرشِ تشدیدِ رنج و اضطراب.

راه حل دوم: به تدریج کمتر کار کنید و کمتر پول درآورید. سعی کنید از تحت‌تأثیر قراردادنِ آگاهانهٔ دیگران دست بردارید. به جای اینکه حس خاص‌بودن و برتری داشته باشید، طعمِ مانند همانندی را بچشید. تا زمانی که به چنین احساساتی روی نیاورید، پذیرش کافی برای تغییر را به دست نخواهید آورد.

بخشیدن والدینتان الزامی نیست. خصوصاً زمانی که بدرفتاری و غفلت شدیدی نسبت به شما صورت گرفته باشد؛ قادر به بخشیدن آن‌ها نخواهید بود. حق انتخاب کاملاً با شماست اما ما به این نتیجه رسیده‌ایم که در بسیاری از موارد، بخشیدن والدین اتفاقی است که به طور طبیعی در طول روند درمان رخ می‌دهد. افراد به مرور زمان کمتر به والدین خود به‌عنوان افرادی غول آسا و منفی نگاه می‌کنند و آن‌ها را به‌عنوان افرادی با نگرانی‌ها و مشغله‌های مختص خودشان می‌بینند. آن‌ها در می‌یابند که والدین آن‌ها نیز در تله گرفتار شده‌اند و بیشتر به بچه‌ها شبیه هستند تا هیولا. آن‌ها می‌توانند والدین خود را ببخشند.

هرچند که «احساس» می‌کنم هرکس که به او نزدیک می‌شوم مرا ترک خواهد کرد، اما چنین چیزی حقیقت ندارد. چنین تصوری ناشی از ترک‌شدنم توسط والدینم است. تجربهٔ ترک‌شدن‌های بسیار در زندگیم، ناشی از جذب‌شدن من به سمت مردان و دوستانی است که پایبند به تعهدات نیستند یا در این امر مشکل دارند. اغلب مواقعی که از سوی یک شخص احساس ترک‌شدن می‌کنم، باید ببینم که آیا بیش از اندازه حساس شده‌ام یا نه. اگرچه که ممکن است حس کنم که آن شخص در حال ترک‌کردنِ من است اما ممکن است که تنها در حال گرفتاری در تلهٔ ترک‌شدن باشم. عاملی دارد اتفاقی که در کودکی برای من رخ داده را به من یادآور می‌شود. دیگران حق دارند و من نیز باید چنین حقی را به آن‌ها بدهم.

هر زمان که عقب‌نشینی «بزرگی» وجود داشته باشد، ضد حمله رخ می‌دهد. وقتی چنین اتفاقی رخ می‌دهد، این دسته از افراد درهم می‌شکنند و به شدت غمگین می‌شوند. افرادی که اهل ضدحمله هستند، معمولاً در درون احساس «شکنندگی» می‌کنند. بزرگیِ آن‌ها به راحتی از بین می‌رود. در چنین زمان‌هایی، تلهٔ زندگی با قدرتی سهمگین خود را نشان می‌دهد و احساسِ نقص، کمبود، طردشدن و یا بدرفتاری بازمی‌گردد.

در نهایت مهم نیست که چقدر برای عالی‌بودن تلاش می‌کنیم، باز هم در انجام کار شکست خواهیم خورد. افرادی که ضدحمله می‌زنند، هیچ‌وقت حقیقتاً یاد نمی‌گیرند تا بر نقص‌ها خود غلبه کنند. آن‌ها مسئولیت شکست‌های خودشان را نمی‌پذیرند و یا هرگز به محدودیت‌های خود اعتراف نمی‌کنند.