بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

«از اینکه رئیس یا شریک شما به اندازهٔ کافی به شما کمک نمی‌کند گله و شکایت نکنید. همواره به قصدِ گرفتن توصیه و اطمینانِ خاطر به آن‌ها مراجعه نکنید.» این توصیه مختص افرادی است که وابستگی را حق خود می‌دانند. بایستی درک کنید که دیگران مراقبت از شما را مدیون شما نیستند. دیگران حق دارند از شما بخواهند تا از خودتان مراقبت کنید. در حال حاضر، اولین واکنش شما در محل کار و در هنگام رویارویی با یک مشکل، جستجوی کمک از دیگران است. حتی سعی هم نمی‌کنید تا خودتان مشکلتان را حل کنید. ما می‌خواهیم که شما واکنشی در جهت حل مسائل داشته باشید. اگر سخت تلاش کردید و «حقیقتاً» کاری که در توان داشته‌اید انجام دادید و موفق نشدید، سپس می‌توانید از دیگران کمک بخواهید.

«اگر شخصی را یافتید که به شکلی متعادل با شما رفتار می‌کرد، شانس آغاز رابطه را امتحان کنید. نسبت به سهم خود، سعی در پذیرش مسئولیت و تصمیم‌گیری داشته باشید» ممکن است نسبت به افرادی که استقلال و عدم وابستگی را در شما پرورش می‌دهند جاذبهٔ کمتری احساس کنید و یا این جاذبه به مرور زمان کمتر شود. ما به این نتیجه رسیدیم که دلیل کم اشتیاقی ویلیام در روابطش با کارول این بود که کارول وابستگی او را به چالش می‌کشید. فرصت‌دادن به چنین روابطی ارزشش را دارد. اگر نسبت به چنین فردی جاذبه‌ای احساس کردید که تنها در اوایل رابطه وجود داشته، باید بدانید که این احساس جاذبه می‌تواند با رشد اعتماد به نفسِ شما، دوباره بازگردد. اگر شخصی را یافتید که از شما می‌خواهد تا روی پای خود بایستید، به آن رابطه فرصت عملی‌شدن بدهید.

«از افراد قوی و بیش از حد مراقبت که جاذبهٔ زیادی ایجاد می‌کنند دوری کنید.» این یک اصلِ فریب‌دهنده است. از افرادی که بیشترین جاذبه را نسبت به آن‌ها احساس می‌کنید فاصله بگیرید. به خاطر داشته باشید که احساس جاذبه در افرادی که تلهٔ شما را برمی‌انگیزند بیشتر حس می‌شود. بدون شک به سوی افرادی جذب می‌شوید که دوست دارند از شما حمایت کنند و یا شما را تحت سلطه خود درآوردهاند. احتمالاً بیشتر جذب افرادی می‌شوید که می‌خواهند شما در وابستگیِ خود، در هم شکنید.

مارگارت چنین عملی را در رابطه‌اش با ما انجام داد. با کمک ما بار دیگر نشان داد که یک رابطه می‌تواند درمانگرِ یک شخص باشد. حق‌طلبی‌اش در برابر ما باعث شد تا این حق‌طلبی خود را در برابر آنتونی نیز نشان دهد. همین که فهمید استقلال در یک رابطه چه احساسی دارد، هرگز دلش نمی‌خواست به حالت قبلی بازگردد. شما هم چنین چیزی را نخواهید خواست. رهاسازیِ غمِ وابستگی و رسیدن به آرامش و قدرتِ استقلال، احساس آسودگی و لذت را به همراه دارد. همان‌طور که مارگارت گفت، «اینکه به شکل بیش از اندازه‌ای به آنتونی نیاز ندارم احساس خوبی است.

اگر والدین ایرادگیری داشته‌اید، احتمالاً شما نیز به انتقاد از خود متمایل هستید. بیاعتبارکردنِ خود را تمام کنید. از خود حمایت کنید. این کار یعنی پرورشدادن خودتان که شما بایستی آن را یاد بگیرید. چنین عملی به شما یاد می‌دهد که حتی اگر بی‌نقص نیستید، باز هم باید ادامه دهید. بازهم به خود قدرت دهید و شایستگی خود را بسازید.

«خودتان را به سمت پذیرش امور روزانه و تصمیمات جدید سوق دهید، بدون اینکه از دیگران کمک بخواهید. چالش‌هایی را بپذیرید و تغییراتی را اعمال کنید که از آن‌ها دوری می‌کرده‌اید. ابتدا با امور ساده‌تر آغاز کنید.».»

چنین تصویری نشان می‌دهد چگونه دو تلهٔ وابستگی و ترک‌شدن باهم همراه می‌شوند. سایر رخدادها نیز می‌توانند منبعی برای تصویرسازی باشند. ویلیام از خوابی

نشانه‌های خطر در مراحل اولیهٔ قرارگذاشتن تلهٔ وابستگیِ شما در روابط عاشقانه شما نیز رسوخ می‌کند به سمت افرادی کشیده می‌شوید که گسترش‌دهندهٔ وابستگی در شما هستند. شما موقعیت کودکی خود را تکرار خواهید کرد.

پدر یا مادری که بیش از اندازه مراقب می‌کنند، بیش از اندازه کنترل نیز می‌کنند.

والدینی که بیش از حد مراقبت می‌کنند اغلب دوستدار و مهربان هستند، اما عموماً ترسیده، مضطرب و یا منزوی می‌باشند. آن‌ها از ترس خودشان نسبت به ترک‌شدن، کودکان خود را نزدیک خود نگه می دارند و با چنین کاری استقلال کودک را از بین می‌برند. آن‌ها خودشان احساس ناامنی می‌کنند و نمی‌توانند به کودکانشان احساس امنیت بدهند. آن‌ها عشق می‌دهند و اما حمایت و آزادی لازم برای استقلال کودک را برای او فراهم نمی‌کنند.

زمانی که پدر یا مادر همهٔ امور را بر عهده می‌گیرند، کودک هرگز یاد نمی‌گیرد تا نقش خود را تمام و کمال و به طریقی کارآمد ایفا کند. زمانی که سعی خود را می‌کنیم شکست می‌خوریم و دوباره امتحان می‌کنیم و یاد می‌گیریم تا در جنبه‌های مختلف زندگی به مهارت دست پیدا کنیم. این فرآیندِ یادگیری است و بدون یک تجربهٔ ملموس، یادگیریِ کمی اتفاق می‌افتد. تمام آنچه یاد می‌گیریم این است که بخواهیم والدین ما کنار ما باشند.

سرچشمه‌های وابستگی در مراقبت بیش از حد ۱. والدینتان بیش از حد از شما مراقبت می‌کنند و به گونه‌ای با شما رفتار می‌کنند که گویا کوچکتر از سن واقعی خود هستید. ۲. والدینتان برای شما تصمیم می‌گیرند. ۳. والدینتان به تمام جزئیات زندگی شما رسیدگی می‌کنند و بنابراین خودتان هرگز آن‌ها را یاد نمی‌گیرید.

رایج‌ترین سرچشمهٔ وابستگی والدینی هستند که بیش از حد مراقبت می‌کنند.

تلهٔ وابستگی در سنین پایین شکل می‌گیرد. والدینی که نیازهای ناشی از وابستگی کودکان را برطرف نمی‌کنند، معمولاً در سنین پایین دست به چنین کاری می‌زنند (معمولاً در زمانی که کودک راه‌رفتن را فرا می‌گیرد). این تله احتمالاً از ابتدا وجود دارد و آنچه که ما بعدها می‌بینیم، ادامهٔ فرآیندی است که از خیلی پیش‌تر آغاز شده است.

یک فرآیند دو مرحله‌ای برای کودک وجود دارد: ۱. ایجاد بنیانی امن؛ ۲. دوری از این بنیان و رسیدن به استقلال. فقدان هرکدام از این دو مرحله می‌تواند به شکل‌گیری تلهٔ وابستگی در فرد منجر شود. اگر هرگز چنین بنیان امنی را نداشته‌اید، اگر هرگز فرصت استراحت در حالت وابستگی را نداشته‌اید، بنابراین حرکت به سوی استقلال برای شما مشکل خواهد بود. همیشه خواستارِ آن موقعیت و حالتِ وابستگی خواهید بود.

سرچشمه‌های تلهٔ وابستگی تله وابستگی می‌تواند هم از والدین بیش از حد مراقبت‌کننده و هم از خانواده‌ای که از شما مراقبت نکرده‌اند نشئت بگیرد. والدینی که بیش از اندازه از فرزند خود مراقبت می‌کنند، آن‌ها را وابسته نگه می‌دارند. آن‌ها رفتارهای ناشی از وابستگی فرزندانشان را تشدید و رفتارهای مستقل آن‌ها را تضعیف می‌کنند. آن‌ها کودکان خود را سرکوب می‌کنند و به آن‌ها آزادی و حمایت کافی برای یادگیری خودکفایی را نمی‌دهند. والدین بی‌مسئولیت نیز در مراقبت از فرزندانشان شکست می‌خورند. از سنین خیلی پایین، فرزندانِ آن‌ها به خودشان واگذار می‌شوند و بایستی نقشی فراتر از سن و سال خود را بر عهده بگیرند. چنین کودکانی می‌توانند توهم استقلال داشته باشند، اما در واقع وابستگی‌های جدی بسیاری دارند.

کریستین «بیش از حد» وابسته است. فارغ از اینکه چه میزان از اضطراب را تحمل می‌کند؟ باز هم خودش را مجاب می‌کند تا به تنهایی به امورش بپردازد. این گرایش به سوی نقطهٔ کاملاً مخالف (عمل‌کردن به گونه‌ای که انگار به هیچ‌کس نیازی نیست) ضدِ وابستگی نام دارد که خود دلیل محکمی برای وجود تلهٔ وابستگیست. افرادی که ویژگی ضد وابستگی دارند کمک دیگران را نمی‌پذیرند، حتی زمانی که باید چنین کاری را انجام دهند. آن‌ها از پذیرش هرگونه توصیه، کمک و راهنمایی اجتناب می‌کنند. آن‌ها به خود اجازهٔ دریافت کمک به قدر کافی نمی‌دهند چرا که چنین کاری به آن‌ها حس آسیب‌پذیری می‌دهد.

سفرِ خروج از طرد اجتماعی، سفر از تنهایی به سوی ارتباط است. سعی کنید نگاهی مثبت به آن داشته باشید. اگر قصد دارید روش‌های تغییر را به‌کار ببندید متوجه خواهید شد که پاداش در انتظار شماست. اکنون دبرا به قرار ملاقات می‌رود، از حضور در مهمانی‌ها لذت می‌برد و چندین شب در هفته را بیرون سپری می‌کند. او با خوشحالی به جلسات درمان می‌آید. آدام اکنون دوستانی دارد که می‌تواند حقایق زندگیش را با آنان در میان بگذارد. پاداش چنین تصمیمی، یک زندگی اجتماعیِ رضایت‌بخش است. می‌توانید عضوی از یک گروه یا اجتماع باشید. این بخش، بخش مهمی از زندگیست که در حال حاضر شما از آن بی‌بهره اید. چرا آن را این‌گونه از دست می‌دهید؟

«از تقلا «برای جبرانِ» حس ناخوشایندی که دریافت کرده‌اید دست بردارید» به خودتان اجازه دهید تا بفهمید که دیگران شما را به خاطر آنچه که هستید پذیرفته‌اند و نه با ایستادگی در برابر فشار یا به وسیلهٔ دارایی‌ها و موفقیت های شما. سعی در تحت‌تأثیر قراردادن دیگران داشته باشید. متوجه خواهید شد که این روش در جهت از بین‌بردن فشار به شما کمک خواهد کرد.

سعی کنید تا حد امکان تفاوت‌ها و نواقص خود را پنهان نکنید. از شما نمی‌خواهیم تا به شکلی «هنجارشکن» متفاوت باشید، فقط می‌گوییم که خودتان باشید. اجازه دهید دیگران بدانند که شما همجنس‌گرا و یا از یک زمینهٔ خاص خانوادگی هستید. دست از پنهان‌کاری بردارید. همان‌طور که به شناخت بهترِ دیگران می‌پردازید، برخی از آسیب‌پذیری‌ها و ناامنی‌های خود را با آن‌ها در میان بگذارید. این تنها راهی است که از طریق آن می‌توانید به پذیرش خود پی ببرید.