بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

بخشیدن والدینتان الزامی نیست. خصوصاً زمانی که بدرفتاری و غفلت شدیدی نسبت به شما صورت گرفته باشد؛ قادر به بخشیدن آن‌ها نخواهید بود. حق انتخاب کاملاً با شماست اما ما به این نتیجه رسیده‌ایم که در بسیاری از موارد، بخشیدن والدین اتفاقی است که به طور طبیعی در طول روند درمان رخ می‌دهد. افراد به مرور زمان کمتر به والدین خود به‌عنوان افرادی غول آسا و منفی نگاه می‌کنند و آن‌ها را به‌عنوان افرادی با نگرانی‌ها و مشغله‌های مختص خودشان می‌بینند. آن‌ها در می‌یابند که والدین آن‌ها نیز در تله گرفتار شده‌اند و بیشتر به بچه‌ها شبیه هستند تا هیولا. آن‌ها می‌توانند والدین خود را ببخشند.

معمولاً وقتی مراجعین تلهٔ زندگی خود را تشخیص می‌دهند، به چنین احساسی می‌رسند. این احساس عبارتست از روشن‌شدن موضوعی که همیشه برای آن‌ها مبهم و گنگ بوده است.

اغلبِ ما، به ترکیبی از تسلیم‌شدن، فرارکردن و ضدحمله روی می‌آوریم. باید یاد بگیریم تا برای غلبه بر تله‌های زندگی و رسیدن به سلامتِ دوباره، این شیوه‌های غلبه را تغییر دهیم.

با اتخاذ رویکرد فرار، با خودمان معامله می‌کنیم. در کوتاه مدت احساس رنجش نداریم اما در طولانی مدت از عواقب ناشی از این فرار رنج می‌بریم.

زمانی که تسلیم می‌شویم، دیدگاه خود نسبت به شرایط را، در راستای تأیید تله‌ای که گرفتار آن هستیم، به هم می‌ریزیم. هر زمان که تلهٔ ما فعال می‌شود، با حسی شدید واکنش نشان می‌دهیم. شریکی را برمی‌گزینیم و با او وارد موقعیت‌هایی می‌شویم که تله‌ای که در آن گرفتار آمده‌ایم را تشدید می‌کنند. «ما همچنان تلهٔ زندگی را زنده نگه می‌داریم.»

اگر در خانواده‌ای بزرگ شده‌اید که در آن استقلال فردی ترویج داده شده است، پس والدینتان به شما مهارت‌های خودکفایی را آموزش داده‌اند و شما را به پذیرش مسئولیت تشویق کرده و درایت را به شما یاد داده‌اند. آن‌ها شما را به تعامل با دنیای بیرون تشویق کرده‌اند. به جای اینکه بیش از حد از شما مراقبت کنند، به شما یاد داده‌اند که دنیا جای امنی است و به شما گفته‌اند که چگونه می‌توانید از خطرات در امان باشید. شما را در جهتِ داشتن هویتی مستقل حمایت کرده‌اند.

کودکی که احساس امنیت می‌کند، می‌تواند احساس اطمینان و آرامش داشته باشد. احساس امنیت اساسِ هر چیزِ دیگری است. فقدان چنین احساسی هر چیز کوچکی را غیرممکن می‌سازد. بدون این احساس نمی‌توان در سایر امور به پیشرفتی دست پیدا کنیم. آن‌قدر انرژی صرف نگرانی در مورد امنیت‌داشتن می‌شود که دیگر چیزی باقی نمی‌ماند.

یک کودک، به خانواده‌ای ایمن و باثبات نیاز دارد. خانهٔ ایمن خانه‌ای است که والدین آن در دسترس هستند. چه از نظر فیزیکی و چه از نظر احساسی در خدمت کودک هستند. با هیچ‌کس بداخلاقی نمی‌شود. دعواهای لفظی، درون‌مرز واضح و معمولی رخ می‌دهد. هیچ ترسی از مرگ و یا ترک‌شدن برای مدت طولانی وجود ندارد.

مهم‌ترین تأثیری که محیط از ابتدا بر ما دارد، از طریق خانواده اعمال می‌شود.

یک تلهٔ زندگی، به شدت برای بقا و ماندگاری تلاش می‌کند. احساس الزامِ شدیدی برای حفظ آن‌ها حس می‌کنیم. تلهٔ زندگی همان چیزی که ما می‌شناسیم. در عین دردناک‌بودن، راحت و آشنا نیز هست و بنابراین تغییر آن نیز امری بسیار دشوار است. علاوه بر این‌ها، تله‌های زندگیِ ما معمولاً در دوران کودکی و به‌عنوان «مصوباتی» مناسب، در خانواده‌ای که در میان آن‌ها زندگی می‌کرده‌ایم شکل گرفته است. این الگوها در دوران کودکی واقع‌گرایانه بوده‌اند؛ مشکل اینجاست که ما به تکرار آن‌ها که دیگر هدف سودمندی نیز نیستند، ادامه می‌دهیم.