بریده‌هایی از کتاب مارینا

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

ـ این جایی است که در دنیا بیش از هر جای دیگری دوست دارم.

در آن هفته‌ها یاد گرفتم که انسان از امید، هرچند ضعیف هم که باشد، می‌تواند جان بگیرد.

. دنیا بیمار است. و من کم‌کم خسته می‌شوم.

«شکست‌های خاموش آسان‌تر پذیرفته می‌شود.»

ـ زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

زندگی به دلیلی نامعلوم چیزی به ما می‌دهد که در آن به دنبالش نمی‌گردیم.

ـ انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکل‌ها مثل سوسک هستند. همین که آن‌ها را به روشنایی بیاورند می‌ترسند و می‌روند.

«فقط کسانی ناپدید می‌شوند که جای رفتن دارند

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

ته سیگار در دست‌هایش می‌لرزید، و به‌سختی می‌شد دانست کدام یک دیگری را دود می‌کند.

انسان از امید، هرچند ضعیف هم که باشد، می‌تواند جان بگیرد.

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

ـ صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

هر کتاب دری به روی دنیاهای تازه و اندیشه‌های نو بود.

وقتی لبخند می‌زد، انسان آماده بود هرچه را که از بین لب‌هایش بیرون می‌آید، باور کند.

«فقط کسانی ناپدید می‌شوند که جای رفتن دارند.»

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

پیکر ما از همان هنگام به دنیا آمدن‌مان شروع به خراب شدن می‌کند. ما شکننده هستیم. مخلوق‌هایی گذرا هستیم. آن‌چه از ما به‌جا می‌ماند کارهای خوب و بدمان است که به‌هم نوعان‌مان می‌کنیم.

آژیر ماشین‌های آتش‌نشانی مثل این‌که بابت ناتوانی‌شان اندوهگین باشند، به صدا درآمده بودند.