کتاب بازجویی از صدام

یونانیان باستان به این برداشت رسیده بودند که وقتی خدایان قصد مجازات کسی را داشته باشند، مهم‌ترین خواسته‌اش را بجا می‌آورند.

که هر تلاشی برای وارد کردن مذهب به حکومت و سیاست، موجب خواری مذهب شده و سیاست را تباه می‌کند، و حزب [بعث] این اصل را پیشۀ خود کرده بود».

صدام حقیقتاً خود را سردمدار اعراب در برابر خطر ایران می‌دانست. به همین علت گفت، کل جهانْ عراقی‌ها را به عنوان «مردمانی بسیار شرافتمند» تحسین می‌کردند. او سپس نطق آتشین خود را علیه ایرانی‌ها از سر گرفت. «ایرانی‌ها مردمانی غیرقابل اعتمادند. همه را دروغگو می‌دانند. ابتدا یک چیزی می‌گویند و بعد خلاف آن رفتار می‌کنند. روحیۀ ایرانی این‌طوری است». بعد در آن جلسه اضافه کرد: «ایران به اسم اسلام همچنان به دنبال توسعه‌طلبی در جهان عرب است. آن‌ها فکر می‌کنند اگر زمانه اجازه می‌داد، رهبری آزادسازی قدس را به‌عهده می‌گرفتند. و فکر می‌کنند وقتی آن را به تصرف خود درآورند، می‌توانند امپراتوری اسلامی را تأسیس کنند

در آغاز روند بازجویی، فکر می‌کردم که صدام را می‌شناسم. ولی در هفته‌های بعد متوجه شدم که ایالات متحده به‌طور وسیع، هم دربارۀ شخص او و هم پیرامون نقشی که به عنوان دشمن قاطع جریان‌های رادیکال در دنیای اسلام، از جمله افراطی‌گری سنی ایفا کرده، دچار بدفهمی بوده است.

«و تو باید حقیقت را بدانی و حقیقت تو را آزاد می‌کند»

صدام دوست نداشت کسانی در اطرافش باشند که از خودش باهوش‌تر به نظر می‌رسیدند، و درنتیجه افرادی زیادی را به خدمت گرفت که مهارت‌های پایینی داشتند.

با صدام به نحوی شایسته رفتار شد- بسیار بهتر از رفتار خودش با دشمنان قدیمی‌اش. سه وعده در روز غذا می‌خورد. یک جلد قرآن و نسخه‌ای عربی از کنوانسیون ژنو به او داده شده بود. اجازه داشت تا براساس شعائر اسلام پنج وعده نماز روزانه‌اش را بجا بیاورد. برعکس، وقتی در سال ۱۹۹۹ اعضای یک هستۀ مبارزاتی شیعۀ مرتبط با ایران از سوی استخبارات صدام دستگیر و به ابوغریب منتقل شدند، سه روز در زندان بودند و سپس شکنجه شدند؛ شکنجه‌هایی که آن‌ها متحمل شدند در اینجا قابل وصف نیست. اما هرگز آن آدم‌های بیچاره‌ای را که در دستان اراذل و اوباش صدام، وحشت و دردی جانکاه تا سرحد مرگ را تحمل کرده بودند از یاد نبرده بودم.

ولی نمی‌توانست نفرتش را از ایرانی‌ها پنهان کند.

(هفته‌ها بعد، در جریان بازجویی رسمی از صدام، از او پرسیدیم آیا اصلاً از بدل استفاده می‌کرد. خندید و گفت «از کجا می‌دانید الان با یکی از آن‌ها حرف نمی‌زنید؟ شاید من بدل او باشم و خود صدام جایی قایم شده است». سپس سرش را عقب برد و از ته دل خندید. گفت: «نه، فقط یک صدام حسین وجود دارد!»)

با نگاهی به گذشته، به نظر می‌رسد که تصورِ ماندن صدام در قدرت در مقایسه با وقایع تلخ و تلاش بی‌نتیجۀ زنان و مردان جوان نظامی و شجاع آمریکایی تقریباً آسایش بیشتری به همراه داشت، حتی اگر نخواهیم به سه تریلیون دلار هزینۀ این جنگ اشاره کنیم