بریده‌هایی از کتاب توانایی دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن

توانایی دوست داشتن به ما کمک می‌کند ترس را کنار بگذاریم و به جای آن عشق را برگزینیم.

عشق آن چیزی است که وقتی ذهن خود را از دلبستگی به قضاوت، انتقاد از خود، عدم شایستگی، رنجش و بیزاری، بدبینی، و ترس خالی می‌کنید، آن را تجربه می‌کنید.

بدون چشمداشت دوست بدارید و دوستتان بدارند.

مهم نیست چه کسی را دوست داری، کجا را دوست داری، چرا دوست داری، چه موقع دوست داری، یا چگونه دوست داری، مهم این است که دوست داری.

«روح شما تمایل دارد شما را به دنیای دوست داشتن خودتان بکشد. وقتی وارد عاطفه و عشق روح خود می‌شوید، درد و رنج در زندگی شما کاهش پیدا می‌کند.»

معنای واقعی جست‌وجوی عشق این نیست که شخص دیگری را بیابید؛ معنای آن این است که باز به خود برسید و خود را بیابید. باید همه‌ی باورها و اندیشه‌هایتان را درباره‌ی عشق رها کنید، ذهنتان را از آموخته‌ها خالی کنید، داستان‌های کهنه را دور بریزید

. همه‌ی ما از عشق حرف می‌زنیم، به عشق فکر می‌کنیم؛ اما اگر بخواهیم عشق را بفهمیم باید یادمان باشد که عشق یک واژه نیست.

نوزادان حقیقت اساسی ما را نشان می‌دهند، و آن این است که همه‌ی ما دوست‌داشتنی هستیم. وقتی به نوزادی نگاه می‌کنید، همان‌چیزی را می‌بینید که سن فرانسیس آن را جذابیت جاودانه‌ی ما نامید. شما این جذابیت جاودانه را مشاهده می‌کنید، چون با دلتان نگاه می‌کنید، نه با چشمتان. در عین حال نوزادان جذابیت جاودانه‌ی شما را مانند آیینه به شما برمی‌گردانند. آن‌ها چهره‌ی واقعی شما را به شما نشان می‌دهند.

تو نتیجه‌ی کار پروردگار هستی، و کار پروردگار تماماً دوست‌داشتنی است؛ تماماً زیباست. بدین‌گونه که انسان باید در دل خویش به خویش بیندیشد، چون ذات او این است.

بسیاری از مشکلات که در روابط ما به وجود می‌آیند، به این خاطر نیست که یکدیگر را دوست نمی‌داریم، به این خاطر است که بلد نیستیم آن را به گونه‌ای که برای ما شناخته شده و معنی‌دار است بیان کنیم. عشق همیشه حضور دارد. وظیفه‌ی ما این است که عشق را به شکلی ابراز کنیم که دیگران بتوانند آن را ببینند، احساس کنند و بشناسند.

«روح شما تمایل دارد شما را به دنیای دوست داشتن خودتان بکشد. وقتی وارد عاطفه و عشق روح خود می‌شوید، درد و رنج در زندگی شما کاهش پیدا می‌کند.»

وقتی به خاطر می‌آورید که وجود شما از عشق ساخته شده و عمیقاً دوست‌داشتنی هستید، می‌توانید بی‌قید و شرط بودن خود را همه جا آشکار کنید.

مهم نیست چه کسی را دوست داری، کجا را دوست داری، چرا دوست داری، چه موقع دوست داری، یا چگونه دوست داری، مهم این است که دوست داری. در بخش دو عشق هویت شماست، به شما کمک می‌کنم به اصل ماجرا و هیجانی که درون شماست و در رابطه‌ی خود آن را آشکار می‌کنید، پی ببرید. این ماجرا و هیجان اصلی، بین خود غیرشرطی شما (خودِ خودِ شما) و خود آموزش دیدة‌ی شما (خود انگاره‌ی شما)، قرار دارد. حقیقت اصلی این است: «من دوست‌داشتنی‌ام.» و ترس اصلی این است:‌ «من دوست‌داشتنی نیستم.» خودشیفتگی یعنی این‌که بدانید چه کسی هستید. یعنی شناختن

آنان که به جست‌وجوی عشق می‌پردازند، تنها بی‌عشقی خویش را آشکار می‌سازند، و انسان بی‌عشق هرگز به عشق نخواهد رسید؛ تنها کسانی عشق را می‌یابند که دوستدار هستند، و اینان هیچ‌گاه لازم نیست به جست‌وجوی عشق بپردازند. د.ه. لارنس

شبی بودا زیر آسمان پرستاره و کنار آتش نشسته بود. چند نفر از دوستان او هم به او پیوستند. بعد شروع کردند به پرسیدن سؤال‌هایی مانند: «فایده‌ی زندگی چیست؟»، «سرشت از چه ساخته شده؟»، «خدا وجود دارد؟»، «چگونه می‌توانیم وارد بهشت شویم؟» بودا منتظر شد تا سؤال‌ها تمام شوند. سپس پاسخ داد: «اگر مهربانی را دوست بدارید و به آن روی بیاورید پاسخ همه‌ی پرسش‌هایتان را خواهید یافت. روشن‌بینی عشق ایجاد نمی‌کند؛ این عشق است که روشن‌بینی را به ارمغان می‌آورد.»

«قدم بعدی اینه که بگذاری ‹عشق› به تو نشون بده چگونه آدم‌ها رو دوست بداری. ‹عشق› یعنی همون چیزی که وجودت از اون ساخته شده؛ خودش راه دوست داشتن آدم‌ها رو به تو نشون می‌ده، البته اگه به اون اجازه بدی.»

هر چه بیشتر به عشق می‌اندیشیدم، بیشتر به اهمیت آن پی می‌بردم. می‌دیدم ضرورت دوست داشتن و دوست داشته شدن آرزو و خواسته‌ی اولیه‌ی ماست. عشق هم به اندازه‌ی هوا، آب، و غذا برای ما اهمیت دارد. زندگی بدون عشق، زندگی نیست. هر چه بیشتر دوست بداری و کاری کنی که دوستت بدارند، بیشتر احساس زنده بودن می‌کنی. این خواسته و آرزوی ابتدایی چیزی است که در همه‌ی ما به صورت مشترک وجود دارد

دنبال عشق گشتن کار هولناکی است. هولناک از این جهت که پنهان‌کننده‌ی ترسی است که ترجیح می‌دهید به آن نگاه نکنید: ترس از این‌که من دوست‌داشتنی نیستم. من این ترس را ترسی اساسی تعبیر می‌کنم، چون همه‌ی ما آن را تجربه می‌کنیم و چون ترس‌های دیگر هم از آن ناشی می‌شوند. این ترس واقعی نیست، اما اگر خیلی از آن بترسید، آن را واقعی تلقی می‌کنید. این است که خودتان را فراموش می‌کنید و دنبال کسی می‌گردید که شما را دوست‌داشتنی بیابد. خودِ این کار عین ترس است.

به این دلیل دنبال عشق می‌گردید که باور کرده‌اید دوست‌داشتنی نیستید. تا وقتی نگرش خود را عوض نکرده‌اید، به این امید هستید که شخصی پیدا شود و این قضاوت را تغییر دهد. بنابراین درصدد ایجاد تصویری خوشایند هستید که روی درد احساس دوست‌داشتنی نبودن سرپوش بگذارد و آن را پنهان کند.