بریده‌هایی از کتاب بنویس تا اتفاق بیفتد

وقتی همه‌چیز دارد از هم می‌پاشد، نشانه‌ی خوبی است مبنی بر این‌که همه‌چیز در شرف رو به راه شدن است.

اگر نمی‌دانید چه می‌خواهید، نوشتن را شروع کنید. نوشتن، معنیِ خودش را خلق می‌کند.

تنها قانونی که دارم این است که هر چیزی را می‌نویسید، تاریخ بزنید.

برای هر فکر منفی که در طول روز به ذهنتان می‌رسد، یک دانه لوبیا در فنجان بیندازید. «در پایان روز، به آن فنجان که یک وقتی خالی بود، نگاهی بیندازید و ببینید که چند تا فکر منفی داشته‌اید. این کار، پیامی تصویری و گویا به ضمیر ناخودآگاه شما می‌فرستد. این روش، راهی است برای زیر نظر گرفتن ذهن خود، روش مذکور شما را مجبور می‌کند تا عادت کنید وقتی فکری منفی به ذهنتان می‌آید، سریع آن را تشخیص دهید.»

از زیاده‌خواهی نترسید. حتی آن خواسته‌هایی را که هیچ روش عملی‌ای برای تحقّقشان ندارید، بنویسید.

هر چه فهرستِ «شرایط دلخواه» تان واضح‌تر باشد، کائنات راحت‌تر می‌تواند در دادن خواسته‌تان به شما، همکاری کند.

«یکی از رایج‌ترین دلایل شکست، عادتِ تسلیم شدن در لحظه‌ای است که شکست موقّت، فرد را غافلگیر می‌کند.»

شعار جالبی را روی برچسب سپر ماشینی در پارکینگ کلیسا دیدم. آن را پشت خبرنامه‌ی ساندی نوشتم تا فراموشش نکنم. شعار این بود، «اتّفاق خوبی می‌افتد.»

مصریان باستان ساکن حاشیه‌ی رود نیل اعتقاد داشتند که نوشتن چیزی، آن را به واقعیت تبدیل می‌کند.

وقتی شکرگزارِ داشته‌هایت نیستی، چرا خدا باید بیشتر به تو ببخشد؟

وقتی به رؤیایی باور دارید، باید ریسک کنید. اگر منتظر مانده‌اید تا همه‌چیز آسان شود، می‌توانید برای همیشه به این انتظار خاتمه دهید.

«بین خواستن چیزی و آماده شدن برای دریافت آن، تفاوتی وجود دارد.»

نوشتن هدف روی کاغذ، بخشی از مغز شما را که به سیستم فعّال‌کننده‌ی مشبک معروف است، به حالت آماده باش درمی‌آورد تا در بازی به شما ملحق شود.

برای انجام آن، هیچ روش درست یا غلطی وجود ندارد. زندگی داستانی است که شما در نوشتن آن دست دارید. بیایید شروع کنیم.

با رها کردن چیزهایی که دیگر از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، برای چیزهای جدید جا باز کنید.

«دوستم، جین، به من نگاه کرد و گفت’وقتی شکرگزارِ داشته‌هایت نیستی، چرا خدا باید بیشتر به تو ببخشد؟ «حقیقتِ تأثیرگذار و سؤال آموزنده‌ای بود. در آن لحظه، پی بردم که پیش از آن‌که بتوانم جفت روحی خود را فرا بخوانم، باید شکرگزارِ زندگی‌ام باشم. همه‌چیز به شکرگزاری برمی‌گشت.»

«اگر بدانید که چه می‌خواهید، می‌توانید آن را داشته باشید.»

هنگامی‌که هدفی را می‌نویسید، مغزتان تمام سعی خود را می‌کند که ببیند به آن هدف رسیدید و شما را متوجه علائم و نشانه‌هایی می‌کند

خود را بدخلق، نامطمئن و درون‌گرا احساس می‌کنم؛ هدفم دارد کم‌کم تار و مبهم می‌شود. افسردگی مانند حوله‌ای خیس، به شانه‌هایم محکم می‌چسبد.

پیش از آن‌که آن فکر از ذهنش بپرد، فوراً یادداشتش می‌کند.

هرگز برنامه‌ای را بدون داشتن یک برنامه‌ی دیگر برای آینده، تمام نکردم.

در زندگی‌ام تو را بسیار می‌خواهم. امروز صبح و دیشب، خیلی احساس تنهایی می‌کردم و به حضورت بسیار نیاز داشتم. نیاز به آغوش و زندگی مشترک دارم. تو این چیزها را برایم به ارمغان خواهی آورد و من از منتظر آن‌ها بودن، متنفرم.

من سرحال خواهم بود. ادامه‌ی حیات من به با هم بودنمان بستگی ندارد اما این با هم بودن، پاداش و جایزه‌ای در زندگی خواهد بود. یک امتیاز.

برای هر فکر منفی که در طول روز به ذهنتان می‌رسد، یک دانه لوبیا در فنجان بیندازید. «در پایان روز، به آن فنجان که یک وقتی خالی بود، نگاهی بیندازید و ببینید که چند تا فکر منفی داشته‌اید. این کار، پیامی تصویری و گویا به ضمیر ناخودآگاه شما می‌فرستد. این روش، راهی است برای زیر نظر گرفتن ذهن خود، روش مذکور شما را مجبور می‌کند تا عادت کنید وقتی فکری منفی به ذهنتان می‌آید، سریع آن را تشخیص دهید.»

وقتی همه‌چیز دارد از هم می‌پاشد، نشانه‌ی خوبی است مبنی بر این‌که همه‌چیز در شرف رو به راه شدن است.

بزرگ فکر کنید- مؤثر است!

’وقتی شکرگزارِ داشته‌هایت نیستی، چرا خدا باید بیشتر به تو ببخشد؟

اگر قبلاً هیچ‌وقت خودروی هوندا نداشته‌اید و یک هوندای آبی‌رنگ بخرید، یک‌مرتبه در سرتاسر شهر، هونداهای آبی‌رنگ می‌بینید. ممکن است تعجب کنید، این‌همه هوندای آبی‌رنگ از کجا می‌آیند؟ اما آن‌ها همیشه وجود داشتند؛ فقط شما به آن‌ها توجه نمی‌کردید. مکتوب کردن هدف، مانند خریدن هوندای آبی‌رنگ است؛ فیلتری را راه می‌اندازد که به شما کمک می‌کند تا متوجه بعضی چیزها در اطرافتان باشید. نوشتن، سیستم فعّال‌کننده‌ی مشبک را به کار می‌اندازد که آن هم این پیام را به قشر مغز ارسال می‌کند: «بیدار شو! توجه کن! این مورد را نادیده نگیر!» هنگامی‌که هدفی را می‌نویسید، مغزتان تمام سعی خود را می‌کند که ببیند به آن هدف رسیدید و شما را متوجه علائم و نشانه‌هایی می‌کند که- مانند هوندای آبی‌رنگ- همیشه وجود داشتند.

«مسئله، دست‌یافتن به فرصت‌ها نیست. موضوع، توجه کردن به وجود فرصت‌هاست.»

«هیچ‌کس برای چیزی آماده نیست، مگر آن‌که باور داشته باشد می‌تواند آن را به دست آورد. وضعیت ذهن باید مبتنی بر باور باشد، نه امید یا آرزویِ صرف.»