بریده‌هایی از کتاب نهج البلاغه موضوعی (کتاب چهارم: فرجام‌شناسی)

هرچه دنیایی است، شنیدنش بزرگتر از دیدن اوست، و هرچه آخرتی است، دیدنش بزرگتر از شنیدن آن

مَثَل آدمی در دنیا، مَثَل کشاورزی است که هنگام کاشت به خود سختی می‌دهد، تا هنگام برداشت محصولی نیکو درو کند. ازاین‌رو سختی‌هایی که انسان در راه رسیدن به سعادت اخروی تحمل می‌کند، در برابر آنچه به‌دست می‌آورد، بهایی اندک است. امام (ع) بهای جان آدمی را تنها بهشت می‌داند و سفارش می‌کند انسانها خود را جز به بهشت نفروشند.

مردم دنیا در کار دنیا دوگونه‌اند: آن‌که برای دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت، بر بازمانده‌اش از درویشی ترسان است... و آن‌که در دنیا برای پس از دنیا کار کند، پس بی آنکه کار کند بهره وی از دنیا به‌سوی او تازد، و هر دو نصیب‌را فراهم کرده و هر دو جهان را به دست آورده، چنین کس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست (حکمت ۲۶۹).

دنیا برای کسی که گفتارش را راست انگارد، سرای راستی است و برای کسی که حقیقت آن‌را دریابد، سرای عافیت است و برای کسی که از آن برای آخرتش توشه برگیرد، سرای توانگری است و برای کسی که از آن پند پذیرد، سرای اندرز و موعظه است. دنیا نمازگاه دوستان خداست، مصلای ملائکۀ خداست، محل نزول وحی خداست، بازارگاه دوستان خداست که در آن کسب رحمت کنند و سودشان بهشت است (حکمت ۱۲۶).