بریده‌هایی از کتاب نهج البلاغه موضوعی (کتاب دوم؛ راهنماشناسی ۱)

بدانید که هیچ کس پس از تمسّک به قرآن، روی نیاز و ناداری نبیند، و نیز هیچ کس پیش از کاربرد قرآن، بی‌نیازی نیابد. پس شفای دردهای خود را از قرآن بخواهید و از آن بر سختی‌ها و مشکلاتتان کمک گیرید، که قرآن شفابخش بزرگترین دردها یعنی کفر و نفاق و نومیدی و گمراهی است.

ای انسان، چه چیز تو را بر گناهت گستاخ کرد و به پروردگارت مغرور ساخت و هلاکت نفست را این گونه راحت و عادی جلوه داد. آیا بیماریت شفا نمی‌یابد و خوابت بیداری ندارد چرا همان گونه که نسبت به دیگران ترحّم کنی به خود رحم نمی‌کنی. چه بسا گرما زده‌ای را در سایه‌سارت از تابش سوزنده خورشید پناه دهی و برای بیماری که درد، بدن او را مورد تاخت و تاز قرار داده از روی مهربانی گریه کنی، پس چرا بر درد خود این گونه شکیبایی، و مصیبتهایت این گونه صبورت کرده است، و بر خود که از همه عزیزتری اشک ترحّم نریزی و چگونه ترس زوال نعمت شبانگاهی، بیدارت نکند و تو همچنان در گرداب گناه به پیش روی و با خدا یاغیگری کنی.