بریده‌هایی از کتاب برای من غمگین نشوید

گوش کنید! نمی‌خواهم وقتی مُردم، گریه و زاری کنید فقط طبق رسوم، خودتان را خلاص کنید. تا جایی که می‌شد زندگی کرده‌ام و اگر قرار باشد کسی به لبهٔ زندگی برسد من رسیده‌ام. در طول یک عمر، هفت یا هشت‌بار زندگی کرده‌ام و این برای هر آدمی کافی است. این آخر کار همهٔ ماست پس لطفاً سخنرانی بی سخنرانی مگر این‌که بخواهید بگویید «او روی اسب‌ها شرط‌بندی می‌کرد و کارش درست بود.» نوبت شما هم می‌رسد و من چیزی را می‌دانم که شما نمی‌دانید شاید.

چوبهٔ دار با صدای ترومپت‌ها برپا می‌شود و مردان کوچک دربارهٔ چیزهایی که از توان‌شان خارج است یاوه‌سرایی می‌کنند.

طبیعی است که در این سن و سال به این فکر بیفتم که یکی از همین شب‌ها بعد از نوشتن ده‌ـ دوازده تا شعر می‌میرم

عشق یعنی کلمه‌ای که زیاد و زیاد و پیش از موعد به زبان می‌آید.

نفرت بیشتر از عشق است. آدم‌ها باهم خوب نیستند. شاید اگر باهم خوب بودند مردن‌مان غم‌انگیز نمی‌شد.

در مراسم خاکسپاری‌اش انتطار داشتم از تابوت بیرون بیاید و بگوید «چینانسکی مسیر خوبی بود ارزششو داشت»

به این‌جا پا گذاشته‌ایم به بیمارستان‌هایی چنان گران‌قیمت که مردن به‌صرفه‌تر است وکلایی با دستمزدهای سنگین که گناهکار از آب درآمدن به‌صرفه‌تر است به کشوری که زندان‌هایش پر و دیوانه‌خانه‌هایش تعطیل‌اند به جایی که تودهٔ مردم از احمق‌ها قهرمانان ثروتمند می‌سازند

تحمل مرگ خودمان آسان است؛ مرگ دیگران! رسیدن مرگ دیگران است که نمی‌توانیم تحملش کنیم.

مرگ می‌آید با پاهای ورم‌کرده و گل‌سرخی میان دندان‌هایش

عجیب تنها هستیم تا ابد تنها و قرار بوده همین باشد اصلاً بنا نبوده طور دیگری باشد ـ و زمانی که تقلای مردن شروع شود آخرین چیزی که دلم می‌خواهد ببینم حلقه‌ای از صورت‌های انسانی‌ست که بالای سرم باشند ـ کاش فقط دوستان قدیمی‌ام باشند دیوارهای خودم کاش فقط آن‌ها بیایند.