بریده‌هایی از کتاب سوده‌های الماس

امام رضا (ع) پرسیدم: فدایت شوم حدّ توکّل چیست؟ حضرت فرمودند: «مَا حَدُّ التَّوَکلِ فَقَالَ لِی أَنْ لَا تَخَافَ مَعَ اللَّهِ أَحَدا؛ اینکه با وجود خدا، از هیچ کس نترسی.»

توجّه ویژه الهی «فَاذْکرُونِی أَذْکرْکمْ وَاشْکرُواْ لِی وَلاَ تَکفُرُونِ..؛ مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم..» خداوند یک توجّه عمومی و همیشگی دارد که شامل همۀ آفریده‌ها است؛ زیرا مخلوق برای باقی ماندن، همیشه نیازمند توجّه خالق است. خدا یک توجّه و یاد ویژه نیز دارد. این آیه، توجّه ویژۀ خدا را مخصوص کسانی می‌داند که به یاد خدا هستند. چه سعادتی بالاتر از اینکه انسان مورد یاد و توجّه ویژۀ خالق یکتا و بی‌همتای خود قرار گیرد؟! پسی هر کس دوستدار و نیازمند توجّه ویژۀ خداست، به یاد خدای خود مداومت کند.

صلوات بر پیامبر اکرم (ص) بسیار بفرستید که صلوات بر او دارای ده پاداش است.

امام صادق (ع) می‌فرمایند: «خدا لعنت کند کسی که سدّ راه خیر می‌کند.» عرض شد: یابن رسول الله! آنها کیانند؟ فرمودند: «شخصی که کسی به او نیکی کند و او کفران نعمت کند و این سبب شود که آن شخص دیگر نیکی نکند.»

ختم قرآن کریم از رسول اکرم (ص) پرسیدند: کدامیک از مردمان بهترین کسانند؟ فرمودند: «کسی که می‌گشاید و تا آخر ادامه می‌دهد؛ یعنی شروع کننده و ختم کنندۀ «قرآن کریم»! پس برای او، نزد خداوند، دعایی مستجاب خواهد بود.» در احادیثی از امام سجّاد (ع) و امام صادق (ع)، بهترین اعمال، ختم کردن قرآن بیان شده است. البتّه این ثواب‌ها، علاوه بر ثواب‌های فراوانی است که خداوند به ازای خواندن هر حرف و کلمه از قرآن به خوانندگان آن عطا می‌فرمایند.

«اَفْضَلُ العبادةِ انتظارُ الفرج

صلوات روز جمعه عبدالله بن سنان از امام صادق (ع) چنین روایت می‌کند: «روز قیامت، خداوند روزها را برمی‌انگیزد و پیشاپیش آنها روز جمعه را همچون عروس با کمال و جمالی که برای شخص صاحب دین و مال می‌برند، مبعوث می‌کند. آنگاه بر در بهشت می‌ایستد و روزها پشت سرش می‌ایستند. پس برای هر کس که در آن روز [جمعه] بر محمّد و آل محمّد (ص) بسیار درود فرستاده باشد، شفاعت می‌کند.» ابن سنان می‌پرسد: چه تعداد صلوات، بسیار به شمار می‌آید و کدام وقت جمعه بهتر است؟ حضرت فرمودند: «سه بار و بعد از عصر جمعه.» پرسید: چگونه درود فرستم؟ فرمودند: «می‌گویی: اللهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم..»

«شگفتا از مردم که از ترس بیماری در خوردن غذا، احتیاط و امساک می‌کنند و از بیم آتش دوزخ از گناه و معصیت خودداری نمی‌کنند!»

هیچ کس جز گمراهان از رحمت خدا مأیوس و ناامید نمی‌شود

خوشا به حال کسی که در روز قیامت در نامۀ عملش بر گناهی که مرتکب شده، استغفاری بیاید.» جوانی عادت داشت هر گناهی که مرتکب می‌شد، آن را ثبت می‌کرد و در مقابل هر گناه، خالصانه الهی العفو می‌گفت. روزی با کمال تعجّب دید در تمام صفحاتی که گناهانش را ثبت می‌کرد، نوشته بود: «فَأولئِک یبَدِّلُ اللهُ سَیئاتِهِم حَسَنات؛ خدا سیئات را تبدیل به حسنات می‌کند.»

آرزوی زندگی شخصی به حضور امام صادق (ع) آمد و گفت: از دنیا ملول و خسته شده‌ام و از درگاه خداوند آرزوی مرگ می‌کنم. امام صادق (ع) فرمودند: «چنین نکن؛ بلکه از خدا آرزوی زندگی کن. به این منظور که او را اطاعت کنی، نه آنکه گناه کنی. اگر در دنیا زنده بمانی و اطاعت خدا را انجام دهی، برای تو بهتر از آن است که بمیری که نه گناه کنی و نه اطاعت نمایی.»

به قول آیت الله بهجت: اختیاراً وارد ذکر خدا بشوید و اختیاراً از آن خارج نشوید. از حضرت رسول اکرم (ص) روایت شده است: «اهل بهشت بر هیچ چیز که در دنیا از دست داده‌اند، حسرت نمی‌خورند مانند حسرت بر ساعتی که بدون ذکر خداوند گذرانده باشند.»

فقر واقعی «وَ لَیحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ أَثْقالاً مَعَ أَثْقالِهِم؛ و [روز قیامت] بارهای سنگین خود را حمل می‌کنند و نیز بارهایی سنگین همراه بار خودشان.» روزی حضرت رسول اکرم (ص) به اصحاب خود فرمودند: «فقیر کیست؟» گفتند: کسی که درهم و دینار نداشته و دستش از مال دنیا تهی باشد. فرمودند: «آن کس که شما می‌گویید، فقیر نیست. فقیر کسی است که در عرصه‌های قیامت بیاید و حقّ اشخاص بر گردن او باشد؛ به این گونه که کسی را زده و دیگری را ناسزا گفته و حقّ شخص سومی را ضایع یا غصب کرده است. اگر خوبی‌هایی داشته باشد، در قبال حقوق مردم از او می‌گیرند و به صاحبان حقوق می‌دهند و اگر خوبی نداشته باشد، از گناهان صاحبان حق برمی‌دارند و بر او بار می‌کنند. بینوا چنین کسی است و این آیه، دربارۀ او است.»

رسول خدا (ص) وقتی برای جنگ بیرون شهر می‌رفتند، فردی را به عنوان سرپرست در شهر می‌گذاشتند. برای این منظور جوانی در شهر ماند. یک روز، جوان به خانۀ دوستش رفت و در زد. زن در را باز کرد. شیطان جوان را وسوسه کرد. جوان وارد خانه شد. دست شهوت بر سینۀ زن زد. زن فریاد کرد: النّار النّار؛ یعنی آتش، آتش. جوان به خود آمد. بیرون دوید و در حالی‌که دیوانه‌وار فریاد می‌کرد: النّار النّار، آوارۀ کوه و بیابان شد. احوال او به رسول خدا (ص) رسید. پس از چندی پیک وحی خبر آمرزش وی را داد. آنگاه «سورۀ تکاثر» نازل شد و جوان با شنیدن این آیات، روح از کالبدش خارج گردید.