بریده‌هایی از کتاب زمین بر پشت لاک‌پشت‌ ها

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

وزن وجود یک پدر را نمی‌دانی، مگر این‌که برداشته شود.

نمی‌گم تو فوق‌العاده زیبایی یا مهربونی یا هرچی. می‌گم به‌یادموندنی هستی.

«در زندگی به جایی می‌رسید که دیدن زیبایی جهان برای‌تان کافی‌ست. نیازی نیست عکسش را بگیری یا نقاشی‌اش کنی یا حتا به بیادش بیاوری. خودش کافی است.»

«مهم نیست چطور می‌میرید، مهم این است که وقتی می‌میرید چه کسی هستید.»

جالب‌ترین قسمت علم برای من همینه که هرچی بیش‌تر یاد بگیری، واقعاً به جواب نمی‌رسی، فقط سؤال‌های بهتری پیدا می‌کنی.»

کسی که نخواد دوباره تو رو ببینه، به خودش زحمت خداحافظی نمی‌ده.

بعد از بهترین گفت‌وگوها حتا یادت نمی‌آد که در مورد چی حرف می‌زدی. فقط یادت می‌آد چه حسی داشتی.

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

بهش می‌گفتم که من و دیویس زیاد حرف نمی‌زدیم و زیاد به‌هم نگاه نمی‌کردیم، اما این‌ها مهم نبود، چون هر دو داشتیم به یه آسمون مشترک نگاه می‌کردیم که شاید خودش خیلی صمیمانه‌تر از نگاه‌کردن به چشم طرف مقابل باشه. همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

"خوب‌ترین‌ها همیشه بی‌بهره از یقین‌اند، درحالی‌که بدترین‌ها لبریز از اشتیاقی راسخ‌اند"

نگرانی من رو ناراحت نمی‌کنه. نگرانی، جهان‌بینی درستیه. زندگی نگران‌کننده‌ست.

فکر می‌کنی نقاشی، اما درواقع بوم نقاشی هستی.

وحشت واقعی این نیست که ترسیده باشی، اینه که چاره‌ای جز ترسیدن نداشته باشی.

نبود. من مثل یه داستان پر از ایرادهای منطقی بودم.

هر فقدانی کاملاً بی‌سابقه‌ست. هیچ‌وقت نمی‌تونی درد کس دیگه‌ای رو بفهمی. واقعاً نمی‌تونی. مثل این‌که می‌تونی پوست کس دیگه‌ای رو لمس کنی، اما این به این معنی نیست که حالا می‌دونی زندگی‌کردن تو بدن اون چه حسی داره.

گفتم: «همه‌ی پسرها چندش‌آورن. همه چندش‌آورن.

یه چیزِ یه‌نفرِ دیگه‌ای، اما درعین‌حال خودت هم هستی

زندگی‌ت، داستانی در مورد توئه، نه داستانی که خودت تعریف کنی.

ولی تو زبان انگلیسی به عاشق‌بودن می‌گن "درعشق‌بودن" که عجیبه و یه‌جورایی احساس می‌کنی عشق یه دریاست که توش غرق می‌شی یا یه شهره که توش زندگی می‌کنی

اگه به اندازه‌ی کافی به آسمون‌ها نگاه کنین، می‌فهمین که چقدر کوچیک هستین.

«یعنی، من فکرم رو کنترل نمی‌کنم، پس واقعاً مالِ من نیست. من تصمیم نمی‌گیرم که عرق کنم یا سرطان یا سی‌دیف بگیرم یا هرچی... پس بدن من واقعاً مال من نیست. من مسئول هیچ‌کدوم از این‌ها نیستم و نیرویی خارج از من انجام‌شون می‌ده. من داستانی هستم که اون نیرو تعریف می‌کنه. من مجموعه‌ی شرایطم.»

«نه. حرف من اصلاً ارزش‌گذاری سلیقه‌ای نیست. نمی‌گم تو فوق‌العاده زیبایی یا مهربونی یا هرچی. می‌گم به‌یادموندنی هستی.»

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

چه فرقی بین کسی که هستی و چیزی‌که داری هست؟ شاید هیچی.

گفت: «من نمی‌دونم باید چی بگم. خیلی اهل گپ‌وگفت نیستم.» گفتم: «می‌تونی چیزی رو که تو فکرت هست، بگی. کاری که خودم هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت نمی‌کنم.»

قطعاً جذب بعضی‌ها می‌شم و ایده‌ی بودن تو رابطه هم قشنگه، ولی مکانیسم واقعیِ رابطه با توانایی‌های من هم‌خونی نداره.

«یکی از سختی‌های رویارویی با درد، حالا چه فیزیکی و چه روحی، اینه که ما فقط می‌تونیم از راه تشبیه و مثال توصیفش کنیم. نمی‌شه مثل این میز یا شکل بدن ببینیش. درواقع می‌شه گفت درد و زبان دقیقاً برعکس هم هستن.»

جالب‌ترین قسمت علم برای من همینه که هرچی بیش‌تر یاد بگیری، واقعاً به جواب نمی‌رسی، فقط سؤال‌های بهتری پیدا می‌کنی.

مشکل پایان خوش اینه که اون‌ها یا واقعاً خوش نیستن یا واقعاً پایان نیستن. می‌دونی؟ تو زندگی واقعی بعضی چیزها بهتر می‌شه و بعضی چیزها هم بدتر. آخرش هم می‌میری.