بریده‌هایی از کتاب ناگفته‌ها و ناشنیده‌های دشت کربلا

اینکه می‌گوییم (اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا) خیلی دعای مهمی است که عاقبت بخیر بشویم. شمر هم اولش خوب رفت اما بعد ماشینش چپ کرد.

هر جا باشید، مرگ شما را درمی یابد، هر چند در برج‌های محکم باشید.

۳ ـ سومین خصوصیتی که شمر داشت، مسخره کردن دیگران بود و مدام دیگران را دست می‌انداخت.

جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربی «حسین» خوانده می‌شود، نام بگذار. چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی.

عالی ترین، صمیمی ترین و گویاترین رابطه ی معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جمله ی رسول گرامی اسلام (ص) خواند که فرمود: حسین از من و من از حسینم.

۱ ـ اولین خصوصیت شمر شکم بارگی بود به طوری که میگفت: شکم از همه چیز برای من مهم‌تر است. این که بتواند غذای خوب بخورد اهمیت بسیار فراوانی برای شخصش داشت و برای این کار دست به هر عملی می‌زد. شمر عبدالبطن یعنی اسیر و بنده‌ی شکم بود و این اسارت او را بیچاره کرد.

امام صادق (ع) فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشیدم، مگر آن که حسین بن علی را به یاد می آوردم» و نیز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذکر الحسین و لعن قاتله الا کتب له مأة الف حسنة و حط عنه مأة الف سیئة»؛ (۶) هر که آب بنوشد و امام حسین (ع) را یاد کند و قاتل او را لعن نماید، برای او هزار حسنه نوشته می شود و هزار گناه از او محو می گردد.

ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می کند که: رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین (ع) را بر شانه‌های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.

بأبی الجسوم العاریات علی الثری ما سترها الا مثار غبار پدر و مادرم به فدای آن بدن‌های برهنه‌ای باد که بر زمین افتاده بودند و برای آنها جز غبار و خاک، ساتری نبود. بأبی الجسوم الضایعات وحیده ما انسها الا وحوش قفار پدر و مادرم به فدای آن بدن‌های شریفه ای که آنها را ضایع کرده و تنها گذارده بودند و انیسی برای آنان جز وحشیان صحرا نبود.

شهادت تشنه کامانه امام حسین (ع) چنان داغ و غم سنگینی بر دل‌ها نهاده است که می سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن حضرت، یاد شود؛ چرا که آب یاد آور آن عاشورای عطش ریز و آن کام‌های تشنه عاشورائیان شهید است

امام صادق (ع) فرمود: «کسی که برای خدا فروتنی کند، حق تعال او را بالا می‌برد و کسی که تکبر کند، خداوند او را به زمین می‌زند. ترجمه کامل الزیارات، ص ۸۲۱

هدف از از قیام امام حسین (ع) ایجاد اصلاح در امت جدش محمد (ص) بود و یکی از مصادق انحرافاتی که وجود داشت انحراف در نحوه‌ی عبادت کردن و نماز خواندن بود (منظور همان تکتف و...است) همانطور که اشاره کردیم خداوند در قرآن کریم فرموده اقم الصلاه لذکری، خب ما نماز را خواندیم ثمره‌ی آن چیست؟؟؟!!! خداوند در جای دیگر از قرآن کریم فرموده الا به ذکر الله تطمئن القلوب در این جا متبادرا در می‌یابیم که افضل ذکرها نماز است و انسان با به جا آوردن ذکر افضل و ایجاد اطمینان در قلب او مشمول رحمت و مصداق این آیه می‌شود یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی. (بله بهشت پاداش اقامه کننده گان نماز است) و امام حسین علیه‌السلام نیز نمونه‌ی بارز اقامه کنندگان نماز حتی در هنگامه‌ی جنگ بودند پس خداوند ایشان را اینگونه خطاب کردند: {وَ ادْخُلِی جَنَّتِی}

فرض کنید الان از صحنه کربلا خارج شده‌اید، یک نفر به شما بگوید همه چیز برای رفتن شما به خانه خدا آماده است. آیا شما حاضرید با پای پیاده به این سفر بروید؟ مطمئنا می‌گویید: نه! شمر ۱۶ بار پیاده به سفر حج رفته بود. فکر نکنید شمر اهل نماز و روزه نبوده شمر و بسیاری دیگر که به مصاف با امام حسین آمده بودند، آدم‌هایی بوند که پیشانی پینه بسته داشتند. بسیاری از آن‌ها اهل تهجد و شب زنده داری بودند. تعدادی از این افراد با پیغمبر (ص) هم دیده شده‌اند. اما متاسفانه علت اصلی و ویژگی بارز و مبرهن این افراد از زبان امام حسین علیه‌السلام این بود که شکم‌هایشان از حرام پر شده بود

آن حضرت وقتی دید که کلام حقش در دل سخت‌تر از سنگ کوفیان اثر نمی‌کند علت این سخت دلی و عدم کرنش در برابر حق را لقمه‌های حرامی برشمرد که شکمهای کوفیان از آن پر شده بود: فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکمْ مِنَ الْحَرَامِ وَ طُبِعَ عَلَی قُلُوبِکمْ؛ شکمهایتان از حرام پر شده و بر قلبهایتان مُهر خورده است. (۵) حداقلش این است؛ غذای آن چند روزی را که اینها در کربلا مستقر بودند عمر سعد به آنها می‌داد. او با کیسه‌های زر اموی یا تصرف حرام در بیت المال مسلمین غذا تهیه می‌کرد و در شکم اینها می‌ریخت لذا شکم همه از حرام پر بود و چون اینگونه بود هر وقت ولیّ خدا و امام عصرشان اراده می‌کرد که با اینها سخن بگوید سر و صدا می‌کردند و هلهله سر می‌دانند و حاضر نمی‌شدند تا به کلام آن حضرت گوش فرا دهند

حرام‌خواری و قساوت قلب ارتباطی تنگاتنگ با هم دارند اگر کسی حرام خورد قلبش سخت شده و در برابر حق، نرمش نخواهد داشت

این کتاب از زمانی شروع شد که کتاب حماسه‌ی حسینی شهید مطهری را مطالعه کردم. آن‌جا بود که متوجه شدم کل واقعه‌ی کربلا تنها گریه کردن بر مصائب امام حسین (ع) و اهل بیت ایشان نیست و باید نگاهی ژرف‌تر و عمیق‌تر نسبت به این موضوع داشته باشم

امیدوارم پروردگارم مرا به راه راست هدایت کند.

سنگدلی، اثر حرام خوری!!! حرام‌خواری و قساوت قلب ارتباطی تنگاتنگ با هم دارند اگر کسی حرام خورد قلبش سخت شده و در برابر حق، نرمش نخواهد داشت و این همان سخنی است که امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا به سپاه کوفه فرمود.

۲ ـ نکته‌ی دوم در شخصیت شمر حسادت علنی بود که چشم دیدن پیشرفت هیچکس را نداشت و به همین خاطر به کربلا آمد که نکند عبیداله بن زیاد وعمر بن سعد پیشرفتی در مقام و منصب داشته باشد و او از قافله‌ی پُست و مقام جا بماند. از قدیم میگفتند الحسود لایسود؛ سود اصلی و واقعی شناخت و دریافت امام زمان است که از بدبختی جامعه بشری آن زمان متاسفانه این بود که توانایی درک امام زمان خویش را نداشته‌اند

نیابی مگر آنچه را که از پیش فرستاده ای

هنگامی که اسب خودش را آزاد دید، آمد و کشته‌ها را یکی یکی نظاره کرد تا به پیکر امام حسین علیه‌السلام رسید، ذوالجناح وقتی صاحب خودش را دید، شروع کرد به بوسیدن آن حضرت و پیشانی خود را بر بدن آقا می‌مالید و شیهه می‌کشید و فغان می‌کرد واشک از چشمان او می‌ریخت.

حضرت زکریا (ع) از خداوند در خواست کرد که اسامی خمسه طیبه و پنج تن آل عبا (ع) را به او بیاموزد. خداوند جبرییل را فرستاد تا این نام‌های مقدس را به او آموزش دهد. حضرت زکریا با شنیدن نام‌های مبارک محمد و علی و فاطمه و حسن (ع) شاد و مسرور گردید و غمش بر طرف شد اما با شنیدن نام حسین (ع) غصه دار و گریان گردید. روزی از خداوند علت این امر را پرسید و خداوند در پاسخ به او فرمود: کهیعص، کاف نام کربلا و هاء، هلاکت و قتل عترت علیهم السلام (در حادثه کربلا) و یاء، نام یزید ملعون است که به امام حسین علیه‌السلام ظلم و ستم کرد و عین، عطش آن حضرت (ع) و صاد، صبر او است.

زندگی باورنکردنی شمر بن ذی الجوشن آیا می‌دانستید که... شمر بن ذی الجوشن از فرماندهان سپاه امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در جنگ صفین و جانباز امیر المومنین است او کسی است که در میدان جنگ تا شهادت پیش رفت. این چنین کسی حالا در کربلا شمر می‌شود. با ورودش به کربلا همه چیز عوض می‌شود. شمر آدم کوچکی نیست اگر نیایش و نجواهای شمر را برای شما بخوانند و به شما نگویند که این‌ها مال شمر است شما با آن‌ها گریه می‌کردید. هیچ گاه گفته نمی‌شود که وقتی شمر دستش را به حلقه خانه خدا می‌زد چگونه با خدا زمزمه می‌کرد!

همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز می‌ریزد، عشق حضور دارد ولی آنجا که زبان با گردش منظم خود جمله‌های منطقی می‌سازد عقل حاضر است.

آیا فراموش کرده‌ای قول خداوند متعال را «گمان نکنند ـ آنان که کافر گشته‌اند ـ این که ما آنها را مهلت می‌دهیم به نفع و خیر آنان است، بلکه ایشان را مهلت می‌دهیم تا گناه بیشتر کنند و آنان را عذابی باشد دردناک».

بسم رب الشهدا و الصدیقین

نکته‌ی جالب در ارتباط با شمر ملعون (مظلوم نمایی و از خود متشکر بودن شمر بود)!!! نکته ی جالب در مورد شمر این است که ابن حجر می نویسد: در نماز جماعت حاضر می شد و بعد از نماز توسّل می کرد و می گفت: اللّهمّ إنّک تعلم أنّی شریفٌ فاغفرلی;  خدایا! تو می دانی که من فرد خوبی هستم، پس مرا بیامرز! راوی می گوید: به او گفتم: چگونه از خدا انتظار داری که تو را ببخشد، در حالی که تو فرزند دختر رسول خدا صلی اللّه علیه وآله را به قتل رسانده ای؟ شمر در پاسخ گفت: تو چه می گویی؟ چه کار باید می کردم؟ آنان که به ما امر کردند، امیران ما هستند و اگر ما مخالفت می کردیم، از این حیوانات هم بدتر بودیم; زیرا که امیران ما واجب الاطاعه هستند!

چنان تازیانه زدند که امام باقر (ع) می‌فرماید: «۳۶ سال پس از حادثه‌ی کربلا، وقتی پدرم را غسل می‌دادم (امام سجاد) هنوز جای تازیانه‌های کربلا بر بدنش باقی بود.»

خداوند فرموده است: «ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید نباید گروهی از مردان شما گروه دیگر را استهزاء کنند، شاید آن‌ها که مورد استهزاء واقع می‌شوند بهتر از مسخره کنندگان باشند و همچنین زنان یکدیگر را مسخره نکنند، زیرا ممکن است زنان مسخره شده از آن‌ها که مسخره می‌کنند بهتر باشند و مبادا از یکدیگر عیب‌جویی کنید و زنهار از این‌که یکدیگر را با القاب زشت و ناپسند یاد کنید که پس از ایمان آوردن، نامی که نشان از فسق و فجور دارد بسیار زشت است و هر کس که از این رفتار توبه نکند ستمگر و ظالم است»

پیدایش اسلام، محمّدی (ص) است و بقای آن، حسینی (ع)!