بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

بشنو، اما گوش نکن. این روش من بود.

«احترام را التماس نمی‌کنند، آن را به دست می‌آورند»

«بهتر شو، بهتر شو به اینی که هستی راضی نباش!»

همه‌ی چیزی که یاد گرفته‌ام این است؛ حرف‌های دیگران اهمیتی ندارد!

اشتباهات کوچک است که فجایع بزرگ را رقم می‌زند.

- چطور همه چنین احترامی را به شما می‌گذارند؟ - احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

این ویژگی است که از بچگی دارم. مقابله می‌کردم، فرار نمی‌کردم.

هیچ کسی دیگر مرا نمی‌شناخت، نه هم‌تیمی‌هایم نه هیچ کس دیگری. افت کردم. اینجا یک چیز است که باید بدانید، حتی روزهای اولم در مالمو اف‌اف یک فلسفه داشتم: کارها را به روش خودم انجام می‌دهم. برایم اصلاً مهم نیست مردم چی فکر می‌کنند. هرگز از بودن در کنار آدم‌های شسته رفته لذت نبرده‌ام. آن‌هایی را دوست دارم که چراغ قرمز رد می‌کنند، اگر منظورم را متوجه می‌شوید؛ اما حالا حرفم را راحت نمی‌زدم. چیزهایی می‌گفتم که مردم دوست داشتند بگویم. واقعاً مزخرف بود.

فقط از موقعیت لذت ببر

هیچ وقت سر وقت به مدرسه نرفتم.

یک روز از پشت‌بام مهدکودک افتادم. در حالی که چشم‌هایم سیاهی می‌رفت تا خانه دویدم، انتظار یک آغوش گرم یا حداقل چند کلمه محبت‌آمیز داشتم، ولی فقط گوشم کشیده شد: «روی پشت‌بوم چه غلطی می‌کردی».

توی یک کنفرانس خبری در ژنو یک خبرنگار پرسید فکر می‌کنم شبیه کدام بازیکن بزرگ هستم. جواب دادم: «هیچ کدام. زلاتان فقط یک دونه است!»

نامه‌های زیادی از سراسر دنیا دریافت می‌کنم، معمولاً حتی آن‌ها را باز هم نمی‌کنم. این طوری عدالت را اجرا می‌کنم! از آنجایی که نمی‌توانم همه‌ی نامه‌ها را بخوانم و جواب بدهم، همان طور باز نشده باقی می‌گذارم. هیچ کس تافته‌ی جدا بافته نیست.

فکر نکن آدم خاصی هستی!

«فقط خدا می‌تواند مرا قضاوت کند». آن‌ها می‌توانستند هر حرفی که می‌خواهند بزنند. هر مطلبی که می‌خواستند بنویسند. اما فقط خدا می‌توانست مرا قضاوت کند.

احتمالاً کار بیهوده‌ای است بخواهم توضیح دهم چه فشاری روی من بود.

خوبی آدم‌ها را، برخورد آن‌ها با حرف‌های توهین‌آمیز و بد نشان می‌دهد.

جلسات تمرین به اندازه مسابقه مهم هستند. نمی‌توانی در تمرین نرم باشی و بخواهی مسابقه را محکم بازی کنی.

پدری نداشتم به محل تمرین بیاید و پاچه‌خواری همه را بکند و بگوید با من خوب برخورد کنند. عمراً! خودم باید مراقب خودم می‌بودم و ترجیح می‌دادم رابطه بدی با مربی داشته باشم و به خاطر بازی خوبم بازی کنم تا اینکه از رابطه برای بازی‌کردن در تیم استفاده کنم. دلم نمی‌خواهد لای زرورق باشم. این حالم را بد می‌کند. دلم می‌خواهد فوتبال بازی کنم، فقط همین.

قبل از اینکه صاحب فرزند بشوم، هیچ نقطه ضعفی نداشتم.

مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید،

از همه‌ی اشتباهات هم می‌گذرم، همانطور که از کارهای درستم می‌گذرم.

بعد او پرسید «او برای هدیه نامزدی چه کادویی گرفت؟» ـ «منظورت چیه که کادو چی گرفت، اون زلاتان را گرفته!»

همه‌ی چیزی که یاد گرفته‌ام این است؛ حرف‌های دیگران اهمیتی ندارد!

خانواده آنیلی که صاحب باشگاه هستند توی VIP نشسته بودند و مرا چک می‌کردند که این طرف ارزش پول رو داره؟

اگرتوی دنیا بهترین بشی، چیزهای دیگه هم می‌گیری. اما اگر دنبال پول باشی به آن ها نمی‌رسی، گرفتی؟

اون می‌نوشه چون می‌خواد بدبختی‌هاشو فراموش کنه!

از آن مدل آدم‌ها نیستم که راه بروند و راضی باشند که وای خدا! من زلاتان هستم!

همان ابتدا فهمیدم آدم جالبی است و ربطی به مربی‌های معمولی سوئدی ندارد. حاضر بود قانون را دور بزند و این جور آدم‌ها بهترین‌اند. می‌دانید به قانون‌مدارها اعتقادی ندارم. این جوری پیشرفت می‌کنید.

توی خانه از مکالمات متمدن سبک سوئدی خبری نبود. چیزی مثل: عزیزم، می‌شه لطفاً اون کره را بدی به من؟ بیشتر این جوری بود: شیرو بده من لعنتی! همیشه درها کوبیده می‌شد و مادر گریه می‌کرد. خیلی گریه می‌کرد. واقعاً عاشق مادرم هستم.