بریده‌هایی از کتاب مسافر کربلا

پسر اول ما محمد نام داشت. اسم این را هم علی رضا گذاشتیم. تا هم نام امیرالمومنین (ع) در خانه ما زنده باشد. هم نام زیبای امام رضا (ع).

می‌گفت: اشکال ما این است که برای همه وقت می‌گذاریم بجز خدا!

دیشب یه پسر بچه با چهره‌ای معصوم و دوست داشتنی به خوابم اومد. گفت: من کنار جاده شنی هستم. حتی محل حضورش رو هم تو خواب نشونم داد و گفت: باد، خاکها رو از روی بدنم کنار زده. الان موقعش شده که من برگردم! مادرم هم خیلی بی‌تابی می‌کنه. بعد گفت: من، هم اسم شما هستم. بیا که تو هم حاجت روا می شی!! با تعجب داشتم به حرفهای برادر غلامی گوش می‌کردم. با عبور از تپه‌ها رسیدیم به جاده شنی. کمی جلو رفتیم. بعد، در نقطه‌ای ایستادیم. ده متر از جاده فاصله گرفتیم. برادر غلامی نشست و با دست خاکهای رَملی و نرم را کنار زد. هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که پیکر شهید پیدا شد.

مگه ما چقدر تو این دنیا زندگی می‌کنیم. لااقل تو این عمر کوتاه برای رضای خدا گره از کار بنده‌های خدا باز کنیم.

مردم را باید با عمل به دین خدا دعوت کرد، نه با زبان.

بچه‌های تفحص مدت‌ها بود که در منطقه فکه شمالی کار می‌کردند. خیلی از شهدا رو پیدا کردند. اما چند روزی بود که هر چه جستجو کردیم شهیدی پیدا نمی‌شد.

چه غافلند دنیاپرستان و بی‌خبران، که ارزش شهادت را در صحیفه‌های طبیعت جست و جو می‌کنند و وصف آن را در سروده‌ها و حماسه و شعرها می‌جویند و در کشف آن از هنر تخیل و کتاب تعقل مدد می‌خواهند و حاشا! که حل این معما، جز به عشق میسر نگردد

یاد ندارم که بدون وضو به پسرم شیر داده باشم.

از میان دعاها و زیارتها، به دعای توسل بسیار اهمیت می‌داد. همیشه می‌گفت: بعد از توکل به خدا، توسل به ائمه معصومین (ع) حلال مشکلات است.

امام صادق (ع) می‌فرماید: “هرکار نیکی که بنده‌ای انجام می‌دهد در قرآن ثوابی برای آن مشخص است مگر نماز شب که از شدّت اهمیت خداوند ثواب آن را معلوم نکرده و فرموده است: پهلویشان از بسترها جدا می‌شود و هیچکس نمی‌داند به پاداش آنچه کرده‌اند چه چیزی برای آنها ذخیره کرده‌ام”

چه غافلند دنیاپرستان و بی‌خبران، که ارزش شهادت را در صحیفه‌های طبیعت جست و جو می‌کنند و وصف آن را در سروده‌ها و حماسه و شعرها می‌جویند

اشکال ما این است که برای همه وقت می‌گذاریم بجز خدا! نمازمان را سریع می‌خوانیم و فکر می‌کنیم زرنگی کرده‌ایم! اما نمی‌دانیم آنکه به وقت ما برکت می‌دهد خداست!

مردم را باید با عمل به دین خدا دعوت کرد، نه با زبان

"هرگز آنان که در راه خدا کشته می‌شوند مرده نپندارید، بلکه آنان زنده‌اند و نزد پروردگار خویش روزی می‌خورند."

برکت پول مُهمه نه مقدارش! اگه شما خیلی پول به دست بیاری و به حلال و حرومش دقت نکنی مطمئن باش تو بدترین راه اون پول رو از دست می‌دی!

امام صادق می فرماید: کسی که حق خداوند (مانند خمس) را نپردازد دو برابر آن را در راه باطل صرف می‌کند.

در این شرایط بد آب و هوایی کردستان، نماز اول وقت ونماز شب او ترک نمی‌شود. علیرضا خیلی از بچه‌ها را نمازشب خوان کرده. همیشه هم حدیث پیامبر (ص) را می‌گوید: بر شما باد به نماز شب، حتی اگر یک رکعت باشد، زیرا نماز شب انسان را از گناه باز می‌دارد. خشم پروردگار را خاموش می‌کند و سوزش آتش را در قیامت دفع می‌کند

رسول گرامی اسلام می‌فرماید: خداوند وعده فرموده: فردی که وضو می‌گیرد و داخل مسجد می‌شود و در نماز جماعت شرکت می‌کند، بدون حساب به بهشت ببرد.

«هرکس قلبش را (و اعمالش را از غیر خدا) پاک ساخت مورد نظر خدا قرار خواهد گرفت.»

اما من تا صبح بیدار بودم. بعد از خواندن نافله شب، با گریه می‌گفتم: یا صاحب الزّمان، من دوست داشتم پسرم سرباز شما باشه. تو رکاب شما بجنگه. اما راضیم به رضای خدا، بعد هم نماز صبح را خواندم و خوابیدم.

چون اعتقاد دارم زاهد شب، می‌تونه شیر روز باشه! ٭٭٭

ما خیلی غافل هستیم. ما فقط داریم عمرمون رو هدر می‌دیم. این قرآن مثل یه نامه است که خدا برای ما نوشته، ما نباید بدونیم خدا چی گفته و از ما چی می‌خواد!؟

علیرضا به نماز اول وقت و جماعت بسیار اهمیت می داد. حتی در دوران دبستان، صبح ها با مادر به مسجد می‌رفت.

بر شما باد به نماز شب، حتی اگر یک رکعت باشد

چون اعتقاد دارم زاهد شب، می‌تونه شیر روز باشه!

وسط اتاق پتوی علیرضا پهن بود. گوشه پتو کنار رفته بود. انگار یکی اینجا خوابیده بوده. حالا پتو را کنار زده و رفته. بوی عطر عجیبی اتاق رو پر کرده بود. جلوتر آمدم. بالشی روی زمین بود. روی آن، یک دایره به اندازه یک سر فرو رفته بود. کاملاً مشخص بود که یکنفر اینجا خوابیده بوده!!

از میان دعاها و زیارتها، به دعای توسل بسیار اهمیت می‌داد. همیشه می‌گفت: بعد از توکل به خدا، توسل به ائمه معصومین (ع) حلال مشکلات است. در توسل‌ها هم به وجود مقدس قمر بنی هاشم (ع) بسیار اهمیت می‌داد.

اشکال ما این است که برای همه وقت می‌گذاریم بجز خدا! نمازمان را سریع می‌خوانیم و فکر می‌کنیم زرنگی کرده‌ایم! اما نمی‌دانیم آنکه به وقت ما برکت می‌دهد خداست! علیرضا از نمازخواندن بسیار لذت می‌برد. برعکس ما، که خیلی تند و سریع نماز می‌خواندیم

امیرالمومنین علی (ع) می فرماید: هر کس به مسجد رفت و آمد کند بهره‌های زیر نصیبش می‌شود: برادری که در راه خدا با او رفاقت کند. علمی تازه، رحمتی که در انتظارش بوده، پندی که از هلاکت نجاتش دهد، سخنی که موجب هدایتش شود و ترک گناه.

آدمی که نماز نمی‌خواند و خدا در زندگیش هیچ جایگاهی ندارد، دلش را به چه چیز این دنیا خوش کرده؟! واقعاً اگر خدا از زندگی ما برداشته شود ما چه انگیزه‌ای خواهیم داشت!؟