بریده‌هایی از کتاب جسم زن، خرد زن

ما در عصری به سر می‌بریم که باید بیاموزیم با انتخاب آگاهانه بچه‌دار شویم؛ نه اینکه فقط بخواهیم خلأهای درونمان را پر کنیم یا اینکه به این وسیله، مردی را نگه داریم

هاوارد تورما می‌گوید: از خودتان نپرسید دنیا به چه چیزی نیاز دارد؛ بلکه بپرسید چه چیزی شما را زنده می‌کند و بعد بروید آن را انجام دهید. چون چیزی که دنیا به آن نیاز دارد، این است که انسان‌ها زنده شوند.

«هر زمان که عصبانی و خشمگین می‌شوم، خودم را در فضای آرامی قرار داده، با خشم یکی می‌شوم و به آن آگاهم. از خودم می‌پرسم که از چه می‌ترسم؟ از چه دردی سعی دارم فرار کنم؟ به‌سادگی به احساسی که در بدن دارم، آگاه می‌شوم تا چیزی تغییر کند. سپس بیشتر اوقات، پاسخم را دریافت کرده و روی آن کار می‌کنم.»

وقتی آدم‌ها سعی می‌کنند در تلاش برای «قوی‌بودن» احساساتشان را پنهان کنند، باعث می‌شود که احساس بدتری به وجود آید.

بیماری به وجود نمی‌آید تا زمانی که زن در تلاش برای تغییراتی که لازم است در زندگی‌اش ایجاد کند، احساس ناامیدی و فرسودگی کند.

گاهی بدن به سادگی شفا می‌یابد؛ زمانی که به خودت اجازه دهی به پیغامش گوش دهی.

سایوکس رز در کتاب رقص ماه از این چرخه به‌عنوان بُعد زنانهٔ زمان یاد می‌کند: «ازآنجایی‌که بدن زنان به‌لحاظ زیست‌شناختی با کرهٔ ماه تنظیم شده، برایمان این‌گونه مقدر شده است که چرخهٔ تغییرات ماه را از طریق چرخهٔ قاعدگی ماهیانه‌مان حس کنیم. این تشابهات ریتمیک نشان‌دهندهٔ قلمروی کشف‌نشدهٔ زنانه‌ای است برای نگهداشتن و تعیین وقت و زمان‌بندی. این یک میراث الهی است که به زنان رسیده است.»

به‌جایی رسیده بودم که احساس کردم در یک کلام، حالم خوب نیست!

زمانی که یک زن در یک رابطه می‌ماند که شریکش را دوست ندارد؛ ولی به هر دلیلی می‌ترسد جدا شود، مثلاً به‌خاطر مسائل اقتصادی یا احساس ناامنی یا به‌خاطر وابستگی، او الگوی فاحشه را بازی می‌کند و الگوی انرژی را ایجاد می‌کند که به بیماری‌های مزمن واژنی و ادراری منجر می‌شود.

به‌طور فوق‌العاده، احساس می‌کنم خوبم. اکنون و همیشه در حال پردازش زندگی‌ام هستم و خواهم بود. از طریق مراقبه و موسیقی‌درمانی، ایمان و اعتقاد درونی‌ام را نو کرده‌ام. زندگی‌ام را پذیرفتم. همچنین پذیرفتم این توانایی را دارم که خودم را شفا دهم. می‌توانم به شفای دیگران نیز کمک کنم.

آنچه مفید است، اینکه باید برای هر آنچه از دست داده‌ای، کاملاً عزاداری کنی، معنی آن اتفاق را درک کنی، تسلیم شوی و به آن قدرت برتری که از ما بزرگ‌تر است، واگذار کنی. این یک فرایند سخت و دردناک است که من آن را تسلیم‌شدن بنیادی می‌خوانم.

آنهایی که سقط‌های مکرر داشته‌اند، به‌لحاظ مدل شخصیتی، کسانی هستند که لذتشان در زندگی، برآوردن انتظارات دیگران است و باوجود خشم و فشار در بدنشان، به نیازهای دیگران با میل و رضایت پاسخ می‌دهند.

که سلامت رحم مستقیماً به اعتقاد یک زن دربارهٔ خودش برمی‌گردد، در عمیق‌ترین سطوح درونی. سلامت تخمدان به کیفیت رابطهٔ یک زن با مردم و مسائل بیرون از او مربوط می‌شود. تخمدان‌ها در خطر قرار می‌گیرند زمانی که زن احساس کند توسط دیگران تحت کنترل، انتقاد یا نکوهش قرار دارد یا وقتی خودش، دیگران را کنترل کرده یا سرزنش یا انتقاد کند.

هرگونه که دربارهٔ خودتان بیندیشید یک میدان انرژی الکترومغناطیسی در اطراف شما به وجود می‌آورد که آن حس را به دنیا منتقل می‌کند.

گاهی بدن به سادگی شفا می‌یابد؛ زمانی که به خودت اجازه دهی به پیغامش گوش دهی.

هر اندازه کمتر با بخش‌های پنهانمان در ارتباط باشیم، علائم شدیدتری قبل از قاعدگی خواهیم داشت.

مطالعات نشان می‌دهد خانم‌هایی که روابط نزدیک و صمیمانه با آدم‌های دیگر دارند، چرخهٔ قاعدگی‌شان کوتاه‌تر و مرتب‌تر است و آنهایی که خودشان را منزوی کرده‌اند، چرخه‌های نامنظم دارند.

«احساس ترک‌شدن در بعضی مواقع طاقت‌فرساست؛ ولی اگر به این غم اجازه دهم بالا بیاید، در آخر من قوی‌تر بیرون خواهم آمد

من می‌دانم که می‌توانم هنگامی که ترسیده‌ام، تقاضای حمایت کنم و نیز می‌دانم عزیزانی به من عشق می‌ورزند و از من مراقبت کرده و به من اهمیت می‌دهند.

پیوند بین مادر و فرزند، نزدیک‌ترین پیوند در تجربهٔ انسانی است. در این ابتدایی‌ترین رابطهٔ انسانی، عشق، خوشامد و مورد پذیرش واقع‌شدن، باید به فراوانی پیشکش شود.

مقالات سال‌های ۱۹۵۰، دربارهٔ روان‌شناسی بیماری‌های زنان، پر است از مطالعاتی که نشان می‌دهد دردهای قاعدگی، اصولاً روانی و مربوط به ناخشنودی از زن‌بودن است. کارولین میس می‌گوید: «دردهای قاعدگی نشان‌دهندهٔ این است که یک زن با زن‌بودنش در ستیز است؛

خانم‌ها پرورش و تغذیه‌کردن را به‌عنوان اولین ابراز عشق یاد گرفته‌اند. پرورش‌دادن چیز بدی نیست؛ ولی اگر به بهای وجود خود آدم صورت بگیرد، الگوی بیماری ایجاد می‌کند.

ازدست‌دادن به‌خودی‌خود بیماری به‌وجود نمی‌آورد. مشکل به دلیل ناتوانی در ابراز این غم و اندوه، به‌طور کامل و بیان و آزادکردن آن غم به وجود می‌آید؛ پاسخ به این شرایط با یک روش سالم، برخوردی است با ازدست‌دادن که بیماری در آن شرایط به‌وجود نخواهد آمد.

اولین و سخت‌ترین پله در شفای برنامه‌ریزی‌های غلط ناخودآگاه این است که هم‌اکنون و بدون شرط خودتان را تمام و کمال بپذیرید

فداکاری‌کردن باعث به‌وجودآمدن بیماری نمی‌شود، بلکه خشم ابرازنشده‌ای که براثر آن فداکاری ایجاد شده است، بیماری را خلق می‌کند.

رحم از دید انرژتیک به عمیق‌ترین حس‌های زن دربارهٔ خودش و دنیای درونش وابسته است. رحم سمبل رؤیاها، اشتیاقات و خصوصیاتی است که زن دلش می‌خواهد آنها را از درونش متولد سازد. میزان سلامتی این بخش از بدن، منعکس‌کنندهٔ واقعیت احساسی درونی او و باورهایش در عمیق‌ترین سطح است. سلامتی رحم در خطر قرار می‌گیرد؛ چنانچه زن خودش را باور نداشته باشد و مقدار زیادی از انرژی‌اش را صرف رابطه یا شغلی به بن‌بست‌رسیده کند که آینده‌ای در پیش رو ندارد.

ماه به‌خودی‌خود یک پریود دارد: اول ماه کاملاً تاریک است، بعد کم‌کم در زمان ماه نو قابل‌دیدن می‌شود و پله‌پله پیشرفت می‌کند تا ماه کامل شود. خانم‌ها هم مانند ماه، در هر دورهٔ یک‌ماهه، در یک دورهٔ تاریک فرومی‌روند (قبل و زمان خون‌ریزی).

سندرم پیش از قاعدگی (PMS) زمانی ایجاد می‌شود که ما به نیازمان برای افول و همچنین صعود و جریان‌یافتن (مثل جزرومد آب‌ها) احترام نگذاریم.

یکی از موارد با اهمیتی که انسان در رشد فردیت می‌آموزد، عشق و تعهد به خود در شکلی کاملاً معتبر و اصیل است و نه به صورت خودشیفتگی.

زندگی جنینی به قلب مادر چسبیده است؛ این برای جنین بسیار فرخنده است. پس زنان نیاز دارند که حاملگی را عاقلانه انتخاب کنند؛ چون هرآنچه می‌کنند یا می‌اندیشند، هم بر خودشان و هم بر فرزندانشان برای نسل‌های بسیار تأثیرگذار است. افراد بشر آگاهانه، اکثر اتفاقاتی را که زیر سه‌سالگی برایشان رخ داده به یاد نمی‌آورند؛ ولی حقیقت این است که بدن ما همیشه زندگی را حتی در رحم مادر هنگام تولد و نوزادی به یاد می‌آورد و والدین تأثیر عظیمی بر خصوصیات روحی و فیزیکی فرزندانشان دارند و این تأثیر زمانی طولانی، یعنی از قبل از تولد آغاز می‌شود و در تمام زندگی ادامه می‌یابد.