بریده‌هایی از کتاب دستنوشته های آکرا

شادی، یکی از بزرگترین نعمت‌های قادر متعال است. زمانی که شادمان هستیم، یعنی در جاده درست گام برمی‌داریم.

در چرخه حیات چیزی به نام پیروزی یا شکست وجود ندارد؛ تنها حرکت وجود دارد.

اگر زندگی خودت را به دقت مورد مطالعه قرار بدهی و هر لحظه‌ای را که رنج کشیده‌ای، لبخند زده‌ای یا زیر آفتاب عرق ریخته‌ای به خاطر آوری، هرگز نخواهی دانست دقیقآ چه زمانی برای دیگری مفید بوده‌ای. یک زندگی هرگز بیهوده نیست. هر روحی که به زمین می‌آید، به دلیلی اینجا حضور دارد. کسانی که واقعآ به دیگران کمک می‌کنند، در تلاش برای مفیدبودن نیستند. آنها فقط زندگی مفید می‌کنند. به ندرت توصیه‌ای می‌کنند، اما به عنوان الگو به درد دیگران می‌خورند.

مردی که سالها خود را برای صعود به بلندترین قله جهان آماده کرده است، زمانی که به بالای کوه می‌رسد و می‌بیند که طبیعت قله را با ابرهای طوفان‌زا پوشانده است احساس شکست می‌کند؟ نه، مرد به کوهستان می‌گوید: «این بار تو مرا نمی‌خواهی، اما هوا این‌گونه نمی‌ماند و یک روز تا قله خواهم آمد.

از یکی از گلهای دشت بپرسید: «آیا تو احساس مفید بودن می‌کنی؟ در نهایت تو هیچ کار نمی‌کنی مگر تولید گلهای مشابه هر سال پس از سالی دیگر.» و گل به شما پاسخ خواهد داد: «من زیبا هستم و زیبایی دلیل حیات من است.» از رودخانه بپرسید: «آیا تو احساس مفید بودن می‌کنی؟ چون تو هیچ کار نمی‌کنی مگر جریان داشتن در جهتی ثابت!» و رودخانه پاسخ خواهد داد: «من سعی نمی‌کنم مفید باشم، من فقط سعی می‌کنم یک رودخانه باشم.»

تنهایی، فقدان همراه نیست بلکه زمانی است که روح ما آزاد است تا با ما سخن گوید و به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم که می‌خواهیم با زندگی خویش چه کنیم. بنابراین، خوشا به حال کسانی که از تنهایی نمی‌ترسند و از همراهی با خویشتن بیم ندارند،

از کسانی که فقط در لحظات غم و اندوه در کنار شما هستند اجتناب کنید. آنان به شما تسلی می‌دهند اما درواقع به خویش می‌گویند: «من از او قوی‌تر هستم. من از او عاقل‌ترم. من هرگز این کار را نمی‌کردم.»

زیبایی در تشابه نیست بلکه در تفاوت است. چه‌کسی می‌تواند یک زرافه را بدون گردن بلندش به تصور درآورد؟ یا یک کاکتوس را بدون خارهایش؟ پستی و بلندی قله‌های کوهی که به آن می‌نگریم، موجب ابهت آن می‌شود. اگر سعی کنیم همه آن‌ها را با هم برابر کنیم، دیگر برایمان جالب نخواهند بود. این عدم کمال است که ما را جذب می‌کند و به شگفتی وامی‌دارد. زمانی که به درخت سدری نگاه می‌کنیم به خود نمی‌گوییم: «می‌بایست همه شاخه‌ها به یک اندازه بلند می‌بودند.» برعکس فکر می‌کنیم: «چقدر باشکوه است.» زمانی که یک مار را می‌بینیم، هرگز نمی‌گوییم: «او دارد روی زمین می‌خزد درحالی‌که من سربلند راه می‌روم.» بلکه فکر می‌کنیم: «شاید کوچک باشد، اما پوستی رنگین دارد و حرکاتش ظریف هستند و از من قوی‌تر است.»

بدون تنهایی، عشق مدت زمان زیادی در کنار شما نمی‌ماند. چون عشق نیاز به استراحت و سکون دارد تا بتواند از آسمان‌ها بگذرد و به اشکال دیگر نمایان شود. بدون تنهایی، هیچ گیاه یا حیوانی زنده نمی‌ماند. هیچ خاکی بارور نمی‌شود، هیچ کودکی چیزی از زندگی نمی‌آموزد، هیچ هنرمندی نمی‌آفریند، هیچ کاری رشد و تحول نمی‌یابد. تنهایی، فقدان عشق نیست بلکه کامل‌کننده آن است.

برای نخستین بار، بدون احساس گناه، لبخند خواهم زد، زیرا که شادی گناه نیست. برای نخستین بار، از هر آنچه موجب رنجم می‌شود دوری خواهم کرد زیرا که رنج بردن فضیلت نیست.

از کسانی که فقط در لحظات غم و اندوه در کنار شما هستند اجتناب کنید. آنان به شما تسلی می‌دهند اما درواقع به خویش می‌گویند: «من از او قوی‌تر هستم. من از او عاقل‌ترم. من هرگز این کار را نمی‌کردم.»

موفقیت چیست؟ هر شب رفتن به رختخواب با روحی آسوده و در صلح با خویشتن.

معجزات به خورشیدها سیاراتی می‌دهند که دور آنها بگردند و احساس تنهایی آنها را در کیهان از بین ببرند، و سیارات را از نزدیک شدن زیاد از حد به خورشیدها برحذر می‌کنند تا توسط خورشیدها بلعیده نشوند. معجزات آرد را به نان تبدیل می‌کنند، و مرگ را به زندگی، اولی را با کار، دومی را با صبر و سومی را با رستاخیز رؤیاها. پس خدایا، امروز معجزه روزانه ما را به ما عطا کن. و ما را ببخش اگر همواره قادر نیستیم آن را بازشناسیم.

قبطی پاسخ داد: بدون تنهایی، عشق مدت زمان زیادی در کنار شما نمی‌ماند. چون عشق نیاز به استراحت و سکون دارد تا بتواند از آسمان‌ها بگذرد و به اشکال دیگر نمایان شود.

بدون تنهایی، هیچ گیاه یا حیوانی زنده نمی‌ماند. هیچ خاکی بارور نمی‌شود، هیچ کودکی چیزی از زندگی نمی‌آموزد، هیچ هنرمندی نمی‌آفریند، هیچ کاری رشد و تحول نمی‌یابد. تنهایی، فقدان عشق نیست بلکه کامل‌کننده آن است.

جهانی وسیع در روح ما نهفته است که منتظر کشف شدن می‌باشد.

ناامید نشوید. به خاطر آورید که همواره آخرین کلید است که در را می‌گشاید.

زخم‌ها به صدایی بلندتر از صدای شمشیرها سخن می‌گویند.

در بیرون خورشید می‌درخشد. افراد خانواده در اطراف آنها هستند و آنها سعی می‌کنند نقاب سعادت بر چهره داشته باشند. در چشم دیگران آنان همه‌چیز دارند. اما خودشان مطمئن هستند که هیچ‌کس به آنان نیاز ندارد؛ یا به این دلیل که خیلی جوان هستند وبزرگترها درگیر مسائل دیگری هستند یا به این دلیل که خیلی پیرهستند و جوانان خانواده علاقه‌ای به شنیدن سخنان آنان ندارند. شاعر چند بیتی می‌سراید اما بعد آنها را به دور می‌افکند چون به خود می‌گوید: «هیچ‌کس به این‌ها توجه نخواهد کرد.»

مهم نیست اگر کسی بدلباس پوشیده باشد یا با تصور ما از شیک‌پوشی منطبق نباشد، یا حتی اگر برایش مهم نباشد که چه تأثیری بر دیگران می‌گذارد. چشم‌ها آینه روح هستند و هر چیزی را که به نظر پنهان می‌رسد، آشکار می‌کنند؛ و همچون آینه شخصی را که به آنها می‌نگرد نیز بازتاب می‌دهند. پس اگر کسی که به چشمان دیگری می‌نگرد روحی تیره داشته باشد، فقط زشتی خویشتن را می‌بیند.

و راز بزرگی که انرژی الهی به جهان عرضه کرده، آتش است. نه تنها آتش برای گرما بخشیدن بلکه آتشی که آرد را به نان بدل می‌کند. و در زندگی لحظه‌ای فرامی‌رسد که ما نیاز داریم تمام این آتش درونی را متمرکز کنیم تا زندگی‌مان معنایی بیابد.

آنان که هم اکنون تنها هستند، هرگز نباید از سخنان شیطان بترسند که به آنها می‌گوید: «دارید وقتتان را تلف می‌کنید.» یا با کلماتی شیطانی‌تر: «هیچ‌کس به شما اهمیت نمی‌دهد.» انرژی الهی زمانی به ما گوش فرامی‌دهد که با دیگر مردمان سخن می‌گوییم، اما زمانی هم که ساکن و ساکت هستیم و تنهایی را همچون نعمتی پذیرا می‌شویم، به ما گوش فرامی‌دهد.

جای این که تمام زندگی‌اش را به تخریب راههایی بپردازد که جرأت رفتنشان را ندارد، شروع می‌کند به دوست داشتن مسیری که در آن است.

عشق تنها یک کلمه است تا زمانی که ما تصمیم بگیریم که ما را در اختیار بگیرد و با همه نیروهایش ما را تصاحب کند. عشق تنها یک کلمه است تا زمانی که کسی از راه برسد و معنایی به آن بدهد.

پس از اندکی تفکر قبطی ادامه داد: هیچ‌کس نمی‌تواند به عقب برگردد، اما همه می‌توانند به جلو بروند.

مخرب‌ترین سلاح‌ها کلام است، که می‌تواند کل یک زندگی را نابود کند بی‌آن‌که خونی بریزد و زخمهای آن هرگز کاملا شفا نخواهند یافت. پس بگذارید تا بر زبان خویش حاکم باشیم و برده زبان خود نباشیم. حتی اگر کلامی علیه ما به کار گرفته شود، وارد نبردی نشویم که پیروز ندارد. زمانی که خود را در سطح حریفی پست قرار می‌دهیم، در تاریکی مبارزه می‌کنیم و تنها برنده این مبارزه سردار تاریکی‌هاست.