بریده‌هایی از کتاب زندگانی امام هادی (ع)

نام‌گذاری امام‌هادی علیه‌السّلام نام نیکویت علی، خلقت علی، خویت علی صدق و اخلاصت علی، آئینه رویت علی در نزد خاندان علوی مقدس‌ترین نام‌ها محمد و علی است. لذا او را به نام جد بزرگوارش، «علی» نامیدند. نامی که رسول‌اللّه صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم به این نام و صاحبش بی‌اندازه علاقه داشت و او را احترام می‌گذارد. و بعدها در تاریخ تشیع علوی به این نام (علی فرزند امام محمدتقی علیه‌السّلام) زیاد برمی‌خوریم، که شیعیان جهان او را به نام امام علی‌النّقی علیه‌السّلام می‌شناسند که دهمین پیشوای جهان تشیع از امامان معصوم علیهم‌السّلام است

شد غرق نشاط و شور، ملک وملکوت تا نور ولایت آشکارا گردید

امام علی بن محمد النقی علیهماالسّلام بعدها که به امامت رسید درباره مادرش فرموده است: «مادر من عارف به حق من است و او از اهل بهشت است. او بانویی است که دیو سرکش (شیطان) به او نزدیک نمی‌شود و حیله هیچ ستمکار جور پیشه او را در نمی‌یابد. او تحت توجه خدایی است که شریک ندارد و او را تفاوتی با مادر هیچ‌یک از صدقین و بندگان شایسته خداوند عزّوجلّ نیست.»

خوش آن دل کز ازل دارد ولای حضرت‌هادی خوش آن سر کو بساید رخ به پای حضرت‌هادی دلا گر رستگاری خواهی از هول صف محشر نما از حق طلب ظل لوای حضرت‌هادی بجو از حق ولایش را همی جود و عطایش را صفا ده گنج دل را از صفای حضرت‌هادی

قرآن مقدس، خداجویان را اولیاء خداوند عزّوجلّ و خودمحورها را یاران شیطان می‌خواند. در طول تاریخ زندگی انسان‌ها، همواره بین پیروان این دو طرز تفکر درگیری بوده است. اولیاء خداوند عزّوجلّ هرچند نیرومند در عقل و علم هماره در اقلیت بوده‌اند و اولیاء طاغوت همیشه در اکثریت.

امام دهمین شد کشته از زهر جفا امشب به جنت فاطمه از بهر او دارد عزا امشب خلیفه شادمان و عسگری در ناله و افغان امام افتاده در بستر ز جور اشقیا امشب چو صید تیر خورده بر جگر از درد می‌نالد ز آه آتشینش شد به پا شور و نوا امشب ز آه و ناله طفلان محزونش یقین دارم که می‌ریزد ز دیده اشک ختم‌الانبیاء امشب

دعائی که مولا امیرمؤمنان علی علیه‌السّلام آن را تعلیم سیدالشهداء حسین علیه‌السّلام فرمود، این کتاب را به پایان می‌بریم. «اللّهم انی احمدک علی کل نعمة و اشکرک علی کل حسنة و استغفرک من کل ذنب و اسئلک من کل خیر و استعیذ بک من کل بلاء و لاحول و لاقوه الا بالله العلی عظیم.» ترجمه: بار پروردگار من تو را به تمامی نعمتهایت حمد و سپاس می‌گویم و بر تمامی نیکیهایت شکر می‌گذارم و از تمامی گناهانم آمرزش می‌طلبم و از تو همه خیر و خوبی‌ها را درخواست و سؤال می‌کنم و از هر بلا و گرفتاری به تو پناه می‌برم و حول و قوتی نیست، مگر به حول و قوت خدای علی عظیم.

در میان حجره جان می‌داد و یک یاور نداشت غیر درد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت آفتاب عمر کوتاهش نهان می‌شد ولی آسمان دیده‌اش جز اشک و خون اختر نداشت کس عیادت جز اجل زان یوسف زهرا نکرد گرگ مرگ آمد ولی او تاب در پیکر نداشت او میان حجره جان می‌داد و قاتل پش در پای کوبی کرد و شرم از روی پیغمبر نداشت

در احوالات امام محمد غزالی امام اهل سنت بخوانید که او خود را خاتم ولایت و مرجع کل می‌خواند! و در حالی که لعن بر یزید قاتل سیدالشهداء علیه‌السّلام را جایز نمی‌شمارد، لعنت بر شیعیان علی علیه‌السّلام را روا می‌داند و فتوی می‌دهد.

حسد نابودکننده کارهای نیک، و خود برتربینی، جلب‌کننده خشم مردم، و خودپسندی بازدارنده از طلب علم و وادارکننده به تحقیر دیگران است و نادانی و بخل نکوهیده‌ترین اخلاق است و طمع خوی بدی است

رسول‌خدا صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم به من فرمود: علی جان بنویس، عرض کردم: چه بنویسم؟ فرمود بنویس: به نام خداوند بخشنده مهربان، ایمان آن نوری است که در دل‌ها جای می‌گیرد و اعمال انسان آن را تصدیق می‌کند و اسلام آن است که بر زبان جاری می‌شود و به سبب آن، ازدواج با همسران مسلمان حلال می‌گردد.»

ابن ابی‌العوجاء هنگام دستگیر شدنش که منجر به قتل او شد (سنه ۱۶۱ ه.ق) گفت: چهار هزار حدیث جعل کردم و در آن‌ها حرام‌ها را حلال و حلال‌ها را حرام معرفی نمودم

جماعتی از صوفیه وارد مسجد رسول‌اللّه صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم شدند و در گوشه‌ای حلقه‌وار دور هم نشسته به تهلیل (لا اله الّا الله) مشغول شدند. امام‌هادی علیه‌السّلام فرمود: «به این گروه فریبنده التفات و توجه نکنید. اینان جانشینان شیاطین و خراب‌کنندگان دین هستند. برای راحت اجسام خود زهد ورزند و برای صید مردم نماز شب بجا آورند! تا آنجا که فرمود: جز احمق‌ها کسی به اینان نمی‌گرود. هرکس به زیارت یکی از این‌ها رود چه در زنده بودن و یا پس از مرگ (زیارت قبر او)، مثل این است که به زیارت شیاطین و بت‌پرستان رفته است و هر که آنان را یاری دهد مانند آنست که یزید و معاویه و ابوسفیان را یاری دهد

این حدیث از پیامبر بزرگوار اسلام صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم نقل شده است که فرمود: «هر بدعت و هر گمراهی راهش بسوی آتش جهنم است» و در تعریف بدعت آمده است که: «هرچه از شارع نرسیده و وارد نشده است خوب دانستن و به عنوان عبادت انجام دادن بدعت است!» و می‌دانیم که: ذکر خفی و جلی جزء بدعت‌هاست، یعنی به این نحو که صوفیان انجام می‌دهند نظر شارع نیست، شاید نظر و دستور پیر باشد که به شرع مربوط نیست! چله‌نشینی، ترک حیوانی، سماع، وجد، رقص و پایکوبی شعار صوفیه است و برخلاف دستور شارع است و بدعت می‌باشد

شیخ مفید (ره) فرماید: «غلات مسلمان‌نما همان کسانند که امیرالمؤمنین علیه‌السّلام و امامان از فرزندانش علیهم‌السّلام را به خدایی و پیغمبری نسبت دهند و ایشان را در فضیلت دین و دنیا، بیشتر از مقدار واقعش بستایند، ایشان گمراه و کافرند و امیرالمومنین علیه‌السّلام، فرمان کشتن و سوختن آن‌ها را داده است.»

امامان شیعه اثنی‌عشر علیهم‌السّلام در مقابل غلات موضع سرسختانه‌ای گرفته و از آن‌ها بیزاری جسته‌اند، چنان‌که امام علی علیه‌السّلام فرموده‌اند: «کفر بر چهار پایه استوار شده است فسق، غلو، شک و شبهه

آدمی مسئول اعمال خویش است که بزرگان گفته‌اند: «روز قیامت پرسند که عملت چیست؟ نگویند که پدرت کیست؟»