بریده‌هایی از کتاب جادوی بخشش

دشوارتر از بخشودن دیگران، بخشیدن خویش است."

خشم با خشم فرو نمی‌نشیند؛ عصبانیت با گذشت آرام می‌گیرد. عفو چه‌بسا، نیرومندترین پادزهر خشم است

عفو، خود، پاداش خویش است. آن کس که درمی‌گذرد، بیشتر بهره‌مند می‌شود، تا آن کس که بخشوده می‌شود.

ضرب‌المثلی چینی می‌گوید: «آن کس که در پی خونخواهی است، باید دو گور حفر کند.»

عفو، از عدالت برتر است. عدالت در پی مجازات است، گذشت در پی آشتی است.

روابط انسان‌ها هیچ‌گاه خالی از سوء تفاهم، مجادله و دلخوری و تعارض نبوده و در آینده نیز نخواهد بود.

"گناهکار امروز، چه‌بسا پرهیزکار فردا باشد. عشق خالصانه قلبی خود را نثارش کنید، او باز خواهد گشت!"

به‌فرض که یک قاضی عادل با صدور حکم قاطع و روشن اعلام کند که حق با کدام طرف است، آیا این تعیین تکلیف «حقوق» می‌تواند حتی اندکی از زخم روحی برآمده از تعارض و دلخوری دو نفر را ترمیم کند؟!

«آنکه همواره می‌بخشد، همواره مورد بخشش قرار می‌گیرد.»

آنچه موجب خوشبختی ازدواج می‌شود، اقرار متواضعانه و شجاعانه زن و و شوهر، به‌اشتباهات‌شان، و عذرخواهی از دیگری است.

با یاد خدا، ببخشید. همانگونه که خداوند همه ما را به‌خاطر خطاهای بسیارمان می‌بخشد

" بدخواهی و کینه‌ورزی، غالبآ انسان را بیمار می‌کند. برای درمان این بیماران، گذشت بسیار مؤثرتر از بسیاری از داروهاست."

«هنرمند نقاشی، نفرت را در چهره پیرمردی چروکیده و رنگ پریده همچون مردگان، ترسیم کرده بود که مشعل‌های روشن و مارهایی در چنگ، دژخیمانه با دندان‌های سیاه و پوسیده، قلب خود را تکه‌تکه می‌کند. نقاش در پاسخ به‌سؤالی درباره مفهوم این تابلو گفت: "نفرت، پیرمردی است. زیرا به‌قدمت طول عمر انسان است. رنگ‌پریده است، زیرا کسی که نفرت می‌ورزد، خود را عذاب می‌دهد و زندگی غم‌انگیزی دارد. چنگال دارد، زیرا بسیار بی‌رحم است، مشعل و مار دارد، زیرا جنگ و دعوا برپا می‌کند، و قلبش متلاشی شده، زیرا ویرانگر خویش است."»

بخشش، راه و رسم مهرورزی و تفاهم است که به‌این ترتیب، نوع رفتار با دنیای پیرامون خود را تعیین می‌کنیم. دیگران را بی‌عاطفه و بی‌احساس یا گستاخ و بی‌نزاکت، یا سرد و خودخواه تلقی نمی‌کنیم. می‌کوشیم تا ناتوانی، ترس و احساس ناامنی آنها را، که موجب رفتار ناپسندشان شده، درک کنیم. به‌بیان دیگر، این کودک هراسان، پریشان‌حال و نژند درون ماست، که چنین طغیان‌هایی را به‌بار می‌آورد.

هنگامی‌که دیگران را به‌خاطر واکنش‌های خود سرزنش می‌کنید، و آنگاه معتقدید احساسات شما ناشی از رفتار آنهاست، مهار زندگی خود را رها کرده‌اید، و به‌دیگران اجازه داده‌اید تا آن را اداره کنند. شما تبدیل به‌قربانی بی‌اراده‌ای شده‌اید. اجازه ندهید دیگران، احساسات شما را در اختیار گیرند!

گذشت، عملی ارادی است که باید آگاهانه و با رضایت انجام شود.

"مفهوم بخشش واقعی این است که در مواجهه با خطا، خطایی که بی‌هیچ عذرخواهی پابرجا مانده و بالاتر از این مباح شمرده شده، خونسرد باشیم و با تمامی نفرت‌انگیزی، زشتی، پستی و بدنهادی‌اش، از فردی که مرتکب آن شده درگذریم"

بخشیدن به مثابه «فرآیند مهار احساس تنفر از دیگری یا چشم‌پوشی» تلقی می‌شود

"آنگاه که از عفو کردن امتناع می‌کنم، پلی را خراب می‌کنم که روزی به‌گذر از آن نیاز دارم."

«شکسپیر» به‌گونه‌ای زیبا چنین بیان می‌کند: "هرچند عدالت خواسته توست، آگاه باش! از رهگذر عدالت هیچ یک از ما نباید چشم به‌راه رستگاری داشته باشد."

هنگامی‌که دیگران را به‌خاطر واکنش‌های خود سرزنش می‌کنید، و آنگاه معتقدید احساسات شما ناشی از رفتار آنهاست، مهار زندگی خود را رها کرده‌اید، و به‌دیگران اجازه داده‌اید تا آن را اداره کنند. شما تبدیل به‌قربانی بی‌اراده‌ای شده‌اید

اصرار بر کینه‌توزی، خودآزاری و گام نهادن در مسیر مرگ معنوی است. رها ساختن خویش از کینه‌ورزی راهی است که آرامش و خرسندی را به‌ارمغان می‌آورد. کسی که بر خشم و نفرت لجاجت می‌ورزد ناخودآگاه، از درون خود را می‌فرساید. آن کس که درمی‌گذرد، به‌عرصه زندگی تازه‌ای سرشار از راحتی و امنیت گام می‌نهد. عفو، خود، پاداش خویش است. آن کس که درمی‌گذرد، بیشتر بهره‌مند می‌شود، تا آن کس که بخشوده می‌شود.

کینه‌توزی و عصبانیت احساس‌هایی ویرانگرند. آنها درون ما را نابود می‌کنند و نشانه‌ها و عوارضی همچون خواب راحت نداشتن، درد معده آزاردهنده، احساس اندوه عمیق قلبی، سردرد (زُق‌زُق‌کننده)، درد مبهم و ... دارند که غالبآ غیرقابل تحمل‌اند. عجیب نیست که «امرسون» می‌گوید: «هر دقیقه که با خشم می‌گذرانیم، شصت ثانیه از آرامش روحی‌مان را از دست می‌دهیم.»

هنگامی‌که دیگری با ما رفتار بدی می‌کند یا به‌ما آزار می‌رساند، دو گزینه پیش روی ماست، تلافی کردن یا درگذشتن و فراموش کردن. اگر راه انتقام را برگزینیم، با کینه‌توزی به‌نابودی خود کمر بسته‌ایم. زیرا انتقام برای ما شادی به‌بار نمی‌آورد و موجب می‌شود تا احساس خلأ و تشویش بیشتری کنیم. آیا کسی هرگز شنیده که عصبانیت، موجب خرسندی شود؟

«آنگاه که کسی را نابود می‌کنیم، به‌درندگان می‌مانیم.» «وقتی قضاوت می‌کنیم، به‌انسان می‌مانیم.» «آنگاه که می‌بخشیم، خداگونه می‌شویم.» آنون

نفرت و حسادت، خشم و بداخلاقی، حاصل کردار ماست. وقتی به‌خود اجازه می‌دهیم که تحت تأثیر چنین نفرتی قرار گیریم، «سرنوشت» خود را با کسانی گره زده‌ایم، که «دشمن» خود تلقی می‌کنیم. بهترین راه چیره شدن بر این فرآیند نامطلوب آن است که نفرت را با عشق، عصبانیت را با نیکوکاری، و ستم را با محبت، پاسخ بگوییم.

دست از هواهای نفسانی بشویید، به‌دارایی خود مباهات نکنید، از خود فارغ شوید و خودپرستی را واگذارید، خدا در وجودتان جاری می‌شود، و به‌آرامش می‌رسید! این آرامش، خدایی است. «گیتا» آن را «برهما نیروانا» می‌خواند.

وقتی رابطه خود را با خدا تقویت می‌کنیم، به‌رحمت و شفقت بی‌انتهای الهی متصل شده‌ایم. بی‌تردید برخی از این صفات الهی در قلب ما جاری می‌شود، و می‌توانیم با کسانی که رفتار بدی با ما داشته‌اند، با مهربانی، بخشندگی و تفاهم، رفتار کنیم.

«تمیستوکلز»، فیلسوف یونانی می‌گوید: "به‌من هنر به‌یاد آوردن را نیاموز، بلکه فراموش کردن را بیاموز، زیرا به‌یاد می‌آورم آنچه را که نمی‌خواهم، اما نمی‌توانم از یاد ببرم آنچه را که می‌خواهم."

گذشت، انعطاف‌پذیری است و به‌شما امکان می‌دهد به‌جای سرسختی و یکدندگی، اوضاع را عوض کنید. لازمه بخشش، پختگی، درایت و حساسیت در نگاه به‌خود و دیگران به‌طور بی‌طرفانه و معقول است و نیز شهامت غلبه کردن بر منیت خویش است که به‌ما می‌گوید مرتکب هیچ خطایی نمی‌شویم و اشتباه از دیگران است.