بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

این جمله را به خودتان بگویید: «در مورد تمام نگرانی‌هات فکر کن، ولی با صدای بلند در موردش جار نزن".

همانطور که مارتین لوتر کینگ گفت: «اجازه ندهید هیچ کس شما را به اندازه‌ای پایین بکشد که از آنها متنفر شوید.»

تبدیل احساسات به کلمات، کمک می‌کند بر مشکلات غلبه کنیم.

جمله مشهور نیچه در مورد نیرو و استقامت شخصی را به یاد آورید: «چیزی که مرا نمی‌کشد، قوی‌ترم می‌کند!»

همان طور که هلن کلر می‌گفت: «وقتی یکی از درهای شادی بسته می‌شود، درهای دیگری باز می‌شود، اما ما برای مدتی طولانی به در بسته شده خیره می‌شویم و به همین ترتیب است که متوجه درهای باز شده نمی‌شویم.»

«توجه به خدا به مردم حسِ بودن در یک آغوش پرمحبت را می‌دهد، آغوشی که ابدی بوده و بی نهایت قوی و حافظ است. مردم نیاز دارند بدانند در این شرایط تنها نیستند».

سعی کردم کلمات «هرگز» و «همیشه» را هم حذف کنم و آنها را با «گاهی اوقات» و «اخیرا» جایگزین کنم.

"کسی که یک چرایی برای زندگی خود دارد، می‌تواند هر نوع چگونگی را تحمل کند".

نوشتن تجربیات مثبت آن هم فقط برای سه روز خلق و خوی مردم را بهتر می‌کند و برای سه ماه آنها را از مراجعه به مراکز درمانی بی نیاز می‌کند.

۱)شخصی سازی (Personalization): این باور که ما مقصر هستیم. ۲) فراگیر بودن (Pervasiveness): این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی مان را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. ۳)تداوم (Permanence): اعتقاد به این که پس لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهد ماند.

داستان‌های دیگری از انسان‌های دیگری در سراسر دنیا وجود دارد که زندگی‌شان پر از درد است. ریکاوری و بازیابی برای همه انسان‌ها از یک نقطه شروع نمی‌شود. جنگ، خشونت، و تبعیض جنسیتی سیستمی و نژادپرستی، زندگی مردم و جوامع را دچار تلفات وحشتناکی کرده است. حقیقت تلخ این است که سختی و دشواری به طور مساوی بین ما تقسیم نشده و اقلیت‌ها و انسان‌های محروم‌تر باید بیشتر بجنگند و غصه‌هایشان بیشتر است.

انعطاف‌پذیری منجر به شادی بیشتر، موفقیت بیشتر و سلامت بهتر می‌شود.

همه بارها و بارها به من گفته‌اند تنها نیستی و ما کنارت هستیم. همه ما به هم نیاز داریم اما در آخر تنها کسی که می‌تواند زندگیم را رو به جلو حرکت دهد، تنها کسی که می‌تواند یک زندگی جدید برای بچه‌هایم بسازد فقط خودم هستم.

«زمانی که شما با یک تراژدی روبرو می‌شوید، متوجه می‌شوید که دیگر مثل سابق دیگران دورتان را احاطه نکرده‌اند بلکه دور و اطرافتان را حرف‌های کلیشه‌ایی پر می‌کند». نویسنده، تیم لارنس، می‌گوید: «قدرتمندانه‌ترین کاری که می‌توانید انجام دهید اقرار و اذعان است. باید بگوییم: دردت را می‌فهمم و کنارت می‌مانم».

تِدِسکی و کالهونبه صورت کمی نرم‌تر (یا به عبارتی کمتر نیچه‌ای) می‌گویند: «من آسیب‌پذیرتر از چیزی هستم که فکر می‌کردم، اما قوی‌تر از چیزی هستم که تا به حال تصورش را می‌کردم».

لاورن ویلیامز، کشیش کلیسایی در نیوجرسی، به ما گفت وقتی دچار افسردگی بوده و متوجه سرطان خواهرش نیز شده، گاهی با ناراحتی و خشم به خدا گفته: «چرا اجازه دادی این اتفاق بیفته؟» بعد با خودش فکر می‌کرده نباید دعا کنیم و بخواهیم خدا همه چیز را حل و فصل کند. خدا غول چراغ جادو نیست که هر وقت هر چیزی خواستیم سریعا برایمان برآورده کند. ایمان لاورون باعث شده بود به این باور برسد قرار نیست درد و رنج برای همیشه بماند. حتی در سیاه‌ترین و تاریک‌ترین و غم بارترین لحظات زندگی امید زنده است. همه این‌ها از ایمان نشات می‌گیرد... ایمان باعث می‌شود بدانید دیر یا زود این دوران هم خواهد گذشت.

نوشتن تجربیات مثبت آن هم فقط برای سه روز خلق و خوی مردم را بهتر می‌کند و برای سه ماه آنها را از مراجعه به مراکز درمانی بی نیاز می‌کند. ما قادریم تمام اتفاقات روزانه را درک کنیم، آنها را حس کنیم مثل حسی که یک نسیم خنک، یا گاز زدن سیب و خوشمزگی بی اندازه آن به همراه دارد.

اذعان و تصدیق نعمت‌ها و رحمت‌های الهی به خودی خود یک موهبت است.

حتی بعد از عمیق‌ترین و وحشتناک‌ترین حوادث می‌توان با رسیدن به معنا و مفهومی عمیق‌تر و به دست آوردن لذت و شادی بیشتر در زندگی رشد کرد.

داشتن اعتماد به نفس برای رسیدن به شادی و موفقیت بسیار مهم است. زمانی که اعتماد به نفس نداشته باشیم، در اشتباهاتمان غرق می‌شویم و آن وقت است که دیگر خودمان را به چالش نمی‌کشیم و مهارت‌های جدیدی یاد نمی‌گیریم. آنقدر ناتوان می‌شویم که حتی نمی‌توانیم کوچکترین ریسکی برای رسیدن به موفقیت بکنیم. آن وقت است که دیگر دنبال کار جدید نمی‌گردیم و در نهایت در کارمان حرفه‌ایی نمی‌شویم.

آدام و همکارش جین داتون متوجه شدند شمارش نعمت‌هایی که داریم باعث بالا رفتن سطح اعتماد به نفسمان نمی‌شود، ولی شمارش و به خاطر آوردن کمک‌هایی که کرده‌ایم باعث می‌شود اعتماد به نفسمان بالاتر رود.

من یاد گرفتم وقتی زندگی سعی می‌کند مرا پایین بکشد پسش بزنم، سطح را بشکافم و باز هم نفس بکشم.

هر کسی ممکن است اشتباه کند. برخی از این اشتباهات کوچکند اما بعضا عواقب جدی به دنبال دارند. ممکن است در حین رانندگی حواسمان نباشد و تصادف کنیم. یا حتی ممکن است اشتباهات بزرگ‌تری هم مرتکب شویم؛ مثل قضاوت اشتباه، صداقت نداشتن و عدم تعهد به قول‌هایمان. هیچ کدام از ما نمی‌تواند کار انجام شده را تغییر دهد. خود دلسوزی یعنی فهمیدن این موضوع که ناتوانی بخشی از وجود بشر است. کسی که به این نکته توجه کند سریع‌تر از حالت غم و اندوهش خارج می‌شود.

«وقتی یکی از درهای شادی بسته می‌شود، درهای دیگری باز می‌شود، اما ما برای مدتی طولانی به در بسته شده خیره می‌شویم و به همین ترتیب است که متوجه درهای باز شده نمی‌شویم.»

وقتی بچه‌ها بتوانند به راحتی درخواست کمک کنند به این معنی است که دیگران به آنها اهمیت می‌دهند و به این ترتیب آنها به راحتی درخواست کمک می‌کنند.

«در مورد تمام نگرانی‌هات فکر کن، ولی با صدای بلند در موردش جار نزن".

وقتی دست از مبارزه و جنگیدن با افکار و احساساتم برداشتم آنها هم با سرعت بیشتری از زندگی من عبور کرده و بیرون رفتند.

انعطاف‌پذیری، قدرت و سرعت پاسخ و واکنش ما به سختی‌ها است و چیزی است که مانند عضله می‌توانیم بسازیمش؛ مثل تقویت عضلات اطراف ستون فقرات است.»

شعر، فلسفه و فیزیک همگی به ما می‌آموزند ما انسان‌ها گذر زمان را با سرعت یکسانی تجربه نمی‌کنیم. گاهی زندگی سیر خیلی کندی را پیش می‌گیرد.

آدام و جین بر این باور بودند که سپاسگذاری یک امر منفعل است و به خاطر آنچه دریافت کرده‌ایم ما را نسبت به دیگری قدردان و متشکر می‌نماید. اما کمک کردن یک امر فعال است و باعث می‌شود حس کنیم وجودمان ارزشمند است و اعتماد به نفسمان بالا می‌رود.