بریده‌هایی از کتاب یک روز را ۳۶۵ بار تکرار نکنیم (۱)

«توقع و انتظار نداشته باشید» کسی می‌گفت: «من چیزهای زیادی بخشیدم و در عوض فقط یک نگاه توهین‌آمیز دریافت کردم». بیایید به‌فرد ندهیم. به‌شخص ندهیم، بلکه آن شخص را به‌عنوان تصویری از خدا بدانیم و آنچه را که به‌او می‌دهیم به‌خدا بدهیم. آن شخص فقط مانند یک صندوق پست است. وقتی که نامه‌ای را پست می‌کنید مهم نیست که صندوق پست کهنه است یا نو. فقط نامه را در آن می‌اندازید و اطمینان دارید که نامه به‌مقصد خواهد رسید. مقصد ما خدا است. با چنین اعتقادی ببخشید و بدهید آنگاه متبرک خواهید شد.

شما باید دارای همان صفاتی باشید که در دیگران می‌جویید. همان انسانی شوید که آرزوی همنشینی با او را دارید.

«ما به‌محیط‌مان عادت می‌کنیم.» اگر با آدم‌های بدبخت نشست و برخاست کنید، کم‌کم به‌بدبختی عادت می‌کنید و فکر می‌کنید که این طبیعی است! اگر با آدم‌های غرغرو همنشین باشید عیب‌جو و غرغرو می‌شوید و آن را طبیعی می‌دانید! اگر دوست شما دائمآ دروغ بگوید، در ابتدا از دستش ناراحت می‌شوید ولی نهایتآ شما هم عادت‌می‌کنید به‌دیگران دروغ بگویید. و اگر مدت‌طولانی با چنین دوستانی باشید، به‌خودتان هم دروغ خواهیدگفت. اگر با آدم‌های خوشحال و پُرانگیزه دمخور شوید، شما هم خوشحال و پُرانگیزه می‌شوید و این امر برایتان کاملا طبیعی می‌شود. از یک روز تصمیم بگیرید به‌مجموعه افراد مثبت ملحق شوید وگرنه افراد منفی شما را پایین می‌کشند و اصلا متوجه چنین اتفاقی هم نمی‌شوید.

اگر از زندگی لذت نمی‌برید بدانید که دارید وقت تلف می‌کنید. سوزان جفرز

زندگی به‌تلاش شما پاداش می‌دهد و نه به‌بهانه‌های‌تان

اگر مفید بودن وجه تمایز موجود مرده و زنده است، پس چقدر آدم مرده در دنیا در رفت و آمد هستند؟

یکی از خصوصیات عجیب بشر است که گاهی نمی‌تواند خودش، خودش را ببخشد.

بزرگترین مانع رشد «جهل» نیست بلکه «توهم دانش» است.

دنیا افراد موفق را تحسین می‌کند، اما به‌اندازه افراد خوش‌قلب آنها را دوست ندارد.

همیشه بزرگوارتر از آن باشید که برنجید و نجیب‌تر از آن باشید که برنجانید.

بهترین راه برای موفقیت در این دنیا عمل کردن به‌همان نصایحی است که برای دیگران تجویز می‌کنی.

بهتر است الماسی ناقص باشی تا سنگریزه‌ای بی‌نقص.

«شایسته الگو بودن» اگر بخواهیم فقط یک قانون برای رهبری بنویسیم چنین است: طوری رفتار نمایید که شایسته تقلید فرزندان و اطرافیان خود باشید.

در دشت‌های تردید استخوان‌های پوسیده میلیون‌ها نفر به‌چشم می‌خورد. کسانی که در آستانه پیروزی، به‌انتظار نشستند، و در آن انتظار جان باختند.

ترجیح می‌دهم ایستاده بمیرم تا اینکه به‌زانو درآمده زندگی کنم.

اگر نزدیکان‌تان شما را تحقیر می‌کنند و پایین می‌کشند، شاید زمان آن باشد که تغییراتی بدهید. «دوستانم باور نمی‌کردند بتوانم سخنرانی موفق شوم. از اینرو چاره‌ای اندیشیدم. رفتم و برای خودم دوستان جدیدی پیدا کردم!»

دشوارترین بخش نوشتن نامه، نوشتن سطر اول آن است. دشوارترین بخش تلفن زدن، برداشتن گوشی و شماره‌گیری است و دشوارترین بخش نواختن پیانو، نشستن پشت آن و قرار گرفتن در برابر کلیدهاست. زمان شروع است که اغلب اشخاص را متوقف می‌کند.

من افراد زیادی را دیده‌ام که برای اثبات برتری دین خود به‌دیگران، حاضر به‌انجام هر کاری هستند. آنها بحث و جدل‌های طولانی به‌راه می‌اندازند. حتی حاضرند برای این بحث بجنگند و بمیرند. اما افراد معدودی را دیده‌ام که برای دین خود و مطابق با آن زندگی می‌کنند و گواه عمل به‌آموزش‌های دین، در زندگی روزمره هستند.

اگر موضوعات کوچک شما را می‌رنجانند ذهنتان هنوز کوچک است.

وقتی با دیگران رفتاری بهتر از رفتار آنها با خودمان بکنیم، به‌سطح بالاتری می‌رسیم.

«بیشترین زمانی که تلف می‌شود، زمان شروع کردن است.

قانونی داریم که اینجا صادق است: «ما به‌محیط‌مان عادت می‌کنیم.» اگر با آدم‌های بدبخت نشست و برخاست کنید، کم‌کم به‌بدبختی عادت می‌کنید و فکر می‌کنید که این طبیعی است!

اگر می‌خواهید موفق باشید، باید از هم‌اکنون مانند افراد موفق زندگی کنید و موفقیت را از هم‌اکنون در خود احساس کنید.

با بهتر شدن ما زندگی هم بهتر می‌شود.

زندگی مثل نواختن پیانوست همان چیزی را می‌شنوی که می‌نوازی.

تنها راهی که بی‌تردید به‌شکست می‌انجامد «تلاش نکردن» است.

خداوند امید شجاعان است نه بهانه ترسوها.

زندگی این‌گونه پیش می‌رود: ابتدا سنگ‌ریزه کوچکی به‌عنوان هشدار به‌ما اصابت می‌کند، وقتی ما آن را نادیده می‌گیریم، یک آجر به‌ما برخورد می‌کند، آجر را نادیده می‌گیریم و بعد با اصابت یک تخته سنگ بزرگ نابود می‌شویم، اگر صادقانه به‌زندگی‌مان نگاه کنیم می‌توانیم جاهایی که از علایم هشداردهنده غفلت کرده‌ایم را ببینیم و بعد باز با پُررویی می‌پرسیم: «چرا من؟»

وقتی که می‌گوییم: «من این کار را انجام می‌دهم و دشواری‌های آن را به‌جان می‌خرم»، آن وقت است که همه چیز این جهان به‌حمایت از ما برمی‌خیزد.

دیگران با ما همان رفتاری را دارند که ما با خویشتن داریم.