بریده‌هایی از کتاب فیلم‌نامه‌نویسی در ده روز (چگونه در ده روز یک فیلم‌نامه بنویسیم؟)

نقل است که؛ بازنده‌هایی وجود ندارند جز ترسوها.

در گام اول باید دنیای قهرمان‌تان را برای بیننده به تصویر بکشید و البته مشکل پیش روی قهرمان‌تان را مطرح کنید. شروع فیلم‌نامه باید جالب‌توجه و منحصربه‌فرد باشد. باید بتواند خیلی سریع توجه خواننده را به خود جلب کند.

کاری که به‌هیچ‌وجه نباید انجام دهید، این است که؛ در طول این فرآیند، نوشتن را متوقف کنید. زیاد دیده‌ایم که این اتفاق بیفتد. وقتی یک روز دست از نوشتن بکشید، دیگر ترسی از این ندارید که سه یا چهار روز به نوشتن نپردازید. بعد از آن، به این فکر می‌کنید که باید به سراغ یک ایده‌ی کاملاً جدید برای فیلم‌نامه‌تان بروید. اجازه ندهید این اتفاق برای شما بیفتد!

پرده‌ی اول نمایش، آغاز داستان است که معمولاً یک‌چهارم ابتدایی فیلم را شامل می‌شود. پرده دوم بخش میانی و طولانی‌تر فیلم است که شامل دو چارک میانی است و پرده سوم، بخش پایانی فیلم است؛ یک‌چهارم نهایی فیلم

تجربه‌مان به ما می‌گوید که بهتر است بگذارید درون‌مایه خود به‌طور طبیعی در طول فرآیند نوشتن فیلم‌نامه پدید آید. اگر با پیامی خاص در ذهن‌تان، شروع به نوشتن فیلم‌نامه کنید (پیام‌هایی مثل؛ کار خلاف هیچ‌وقت پایان خوشی ندارد. عشق حقیقی همیشه پابرجا خواهد ماند. هرگز رؤیاهایتان را کنار نگذارید. زندگی را خیلی سخت نگیرید و ...) با این ریسک مواجه می‌شوید که فیلمی سفارشی برای پیامی خاص بسازید که اشاره به آن پیام خاص در فیلم خیلی آشکار و ناشیانه صورت می‌گیرد.

باید فضایی را برای نفس کشیدن شخصیت‌هایتان بگذارید، باید اجازه دهید فیلم‌تان نفس بکشد و زنده بماند.

کالی خوری، نویسنده‌ی فیلم‌هایی همچون تلما و لوئیس، چیزی برای گفتن و سازنده‌ی سریال نشویل، یک گام فراتر برداشته و این چنین می‌گوید: «کتاب سید فیلد رو در دست گرفتم و نگاهی به اون انداختم. به نظرم اومد که خیلی ساختار محور است، من هرگز نمی‌تونم این‌طور بنویسم. می‌خوام قصه‌ام رو بگم. می‌دونم، چی باعث می‌شه یه فیلم خوب بشه. می‌دونم چی رو می‌خوام ببینم.»

قهرمان باید تحت تأثیر توانایی شخصیت دیگر در غلبه بر موانع درونی پیش روی خود، قرار گیرد.

استیون کینگ می‌گوید: «در هنگام نوشتن، درها را به روی خود ببندید ولی در زمان بازنویسی، همه درها را باز بگذارید»

سؤال اول (درباره‌ی کشمکش بیرونی): آیا قهرمان‌مان به هدفش خواهد رسید؟ سؤال دوم (درباره‌ی کشمکش درونی): آیا قهرمان‌مان (یا شخصیت تأثیرپذیر از قهرمان) بر موانع پیش روی خود غلبه می‌کند؟ اگر ایده‌ی فیلم‌تان خیلی سریع این دو سؤال را برای‌تان به وجود نمی‌آورد. باید دست به تغییر بزنید، تا زمانی که این دو سؤال پیش آید.

این کتاب از آن دست کتاب‌هایی نیست که در پایان یک روز طولانی آن را بردارید و در رختخواب مطالعه کنید، درعین‌حال این کتاب، قرار نیست تحلیلی آکادمیک از فیلم‌های موفق ارائه دهد. این کتاب، یک راهنمای عملی است. به این معنی که، زمانی که آن را مطالعه می‌کنید، باید اقدامی عملی انجام دهید. این کتاب با تمرکز روی اصول کلی و موارد ضروری مورد نیاز، تلاش کرده است به فرآیند نوشتن با حداکثر سرعت کمک کند. این کتاب، فقط یک کتاب دیگر در حوزه‌ی فیلم‌نامه نیست. بلکه یک دوره‌ی ده‌روزه است که البته باید در زمان تعیین‌شده، به پایان برسد.

بزرگ‌ترین مشکل اکثر نویسنده‌ها این است که زمان بسیار زیادی را صرفِ طرح‌ریزی برای یک فیلم‌نامه‌ی تمام و کمال می‌کنند. ماه‌ها و شاید حتی سال‌ها، زمان خود را این‌گونه تلف می‌کنند

زمانی را در طول هرروز برای نوشتن خود مشخص کنید. در طی این مدت زمانی، باید روی صندلی‌تان میخکوب شوید و هیچ‌چیزی نباید حواس‌تان را پرت کند. بدون تماس تلفنی، بدون جستجو کردن در اینترنت، بدون تماشای تلویزیون، هیچ‌گونه چیزی که باعث حواس‌پرتی شود، نباید در کار باشد. بگذارید دوستان و خانواده‌تان بدانند، در حال انجام چه کاری هستید و در هنگام نوشتن، همانند سایر مشاغل، نباید حواس‌تان پرت شود. وقتی به آن‌ها بگویید که برنامه‌ای ده‌روزه برای نوشتن دارید و مصمم به انجام آن هستید، از حمایت و برخوردهای آنان شگفت‌زده خواهید شد.

وقتی زمان زیادی را صرف نوشتن نسخه اولیه فیلم‌نامه کنید، با مشکل توجه بیش‌ازحد به جزییات و غفلت از منظره کلی مواجه می‌شوید. به نقطه‌ای می‌رسید که بیش‌ازحد درباره موضوع فکر می‌کنید و درگیر افکار مزاحم می‌شوید. وقتی این فرآیند خیلی به طول بیانجامد، در مورد همه چیز به تردید می‌افتید و زمانی که بالاخره کار نوشتن فیلم‌نامه به پایان برسد، احتمالاً با ماهیتی روبه‌رو هستید که فاقد بیانی پویا و بدیع است.

بدتر این‌که، اگر پیش از آغاز نوشتن فیلم‌نامه، مدت زمان بسیار زیادی را صرف فکر کردن کنید، این احتمال وجود دارد که شور و شوق خود را درباره ایده‌ی فیلم‌نامه از دست دهید، درواقع ممکن است ایده‌ی عالی‌تان درباره فیلم، هرگز روی کاغذ آورده نشود.

از بسیاری از افرادی که می‌خواهند فیلم‌نامه‌نویس شوند، شبیه این جمله را شنیده‌ایم: «می‌دونم که می‌تونم یه فیلم‌نامه‌نویس حرفه‌ای و بزرگ بشم، من فیلم داستان عامه‌پسند رو صدها بار دیدم.» در جواب این حرف آن‌ها، اولین سؤالی که ما از آن‌ها می‌پرسیم این است: «آیا فیلم‌نامه‌اش رو هم خوندین؟» بسیاری از اوقات پاسخ این است: «خُب... نه.» وقتی این جواب را می‌شنویم، می‌فهمیم با کسی طرف هستیم که نمی‌خواهد فیلم‌نامه‌نویس شود، بلکه فقط ایده بدل شدن به یک فیلم‌نامه‌نویس را دوست دارد.

مسئله اینجاست که صرفِ زمان زیادی روی یک فیلم‌نامه – به‌خصوص درباره نسخه اولیه – یکی از بدترین اشتباهاتی است که یک نویسنده می‌تواند انجام دهد. این کار باعث می‌شود فیلم‌نامه خسته‌کننده و فاقد ابتکار و ذوق باشد.

بازنده‌هایی وجود ندارند جز ترسوها.

آن صفحه‌ی سفیدی که به شما زل می‌زند، حتی خلاق‌ترین ذهن‌ها را هم فلج می‌کند. اما نکته‌ی امیدوارکننده این است که به‌محض شروع نوشتن، باقی راه، سرازیری است.

خطری که در رابطه با صرف زمانی طولانی برای نوشتن فیلم‌نامه وجود دارد این است که امکان دارد نویسنده در هر نکته‌ی جزئی در رابطه با صحنه، ایده‌ی داستانی و شخصیت‌ها دچار تردید شود و مدام به آن‌ها فکر کند تا این‌که فیلم‌نامه درنهایت جذابیت و عنصر غافلگیرکنندگی خود را از دست بدهد. نتیجه این می‌شود که این فیلم‌نامه همچون سایر فیلم‌نامه‌ها می‌شود که یا توجه خاصی به آن نمی‌شود و یا به فروش نمی‌رسد!

نقل است که؛ بازنده‌هایی وجود ندارند جز ترسوها. وقتی مدام با بهانه‌هایی همچون "طرح‌ریزی" یا "قرار گرفتن در شرایطِ نوشتن"، این کار را به تعویق بیندازید، درواقع قبل از شروع به نوشتن، دچار ترس شده‌اید.

کالی خوری، نویسنده‌ی فیلم‌هایی همچون تلما و لوئیس، چیزی برای گفتن و سازنده‌ی سریال نشویل، یک گام فراتر برداشته و این چنین می‌گوید: «کتاب سید فیلد رو در دست گرفتم و نگاهی به اون انداختم. به نظرم اومد که خیلی ساختار محور است، من هرگز نمی‌تونم این‌طور بنویسم. می‌خوام قصه‌ام رو بگم. می‌دونم، چی باعث می‌شه یه فیلم خوب بشه. می‌دونم چی رو می‌خوام ببینم.»

تعیین زمان و مکانی مشخص برای نوشتن، به شما کمک می‌کند تمرکزتان را حفظ کنید و در مسیر درست و مناسب حرکت کنید.

ما رؤیاپردازی را دوست داریم. ما نویسنده هستیم. رؤیاهایمان را به زندگی می‌آوریم، این کاری است که ما انجام می‌دهیم.

در ابتدا به این فکر نکنید که دیگران چه تصوری دارند. به خودتان و علایق خود فکر کنید. تلاش برای ساختن فیلمی با این تصور که برای دیگران محبوب خواهد شد و موردپسند عوام قرار می‌گیرد، نمی‌تواند نقطه شروعی هوشمندانه برای‌تان باشد. در عوض به ایده‌ای فکر کنید که دوست دارید آن را روی پرده‌ی سینما تماشا کنید.

بسیاری از نویسندگان فعال از این ایده استقبال نمی‌کنند که زمان زیادی را برای کامل کردن یک فیلم‌نامه وقت بگذارند. این موضوع در اوایل دوران حرفه‌ای‌تان نیز اهمیت بیشتری دارد. باید مصالح و مقتضیات لازم را برای جلب‌توجه دیگران و شروع دوران حرفه‌ای خود داشته باشید. هر چه فیلم‌نامه‌های کامل بیشتری در دست داشته باشید، شانس بیشتری برای بدل شدن به یک فیلم‌نامه‌نویس حرفه‌ای دارید.

اگر نوشتن یک فیلم‌نامه عالی، لزوماً نباید شش ماه یا بیشتر زمان نیاز داشته باشد، ترجیح نمی‌دهید که به جای نوشتن آن در طی چند ماه، آن را در چند روز تمام کنید؟ می‌خواهید چند ماه بعد فقط یک فیلم‌نامه‌نویس با ایده‌های خوب باشید که هیچ چیز روی کاغذ ندارد، یا می‌خواهید ده روز دیگر یک فیلم‌نامه در دست داشته باشید؟

تنها هدف نوشتن طرح اولیه این است که قبل از نوشتن فیلم‌نامه، به شما بگوید قرار است به کجا بروید.

نکته مثبت این حرفه این است که هرکسی می‌تواند پای به این عرصه بگذارد و سن و سال نمی‌شناسد. سخت است که در دهه پنجم زندگی‌تان تصمیم بگیرید جراح مغز و اعصاب شوید، اما در مورد فیلم‌نامه‌نویسی این‌طور نیست. اگر بنیه و توانایی لازم را داشته باشید، می‌توانید موفق شوید.

جان هیوز، یکی از موفق‌ترین فیلم‌نامه‌نویسان تاریخ سینما، علاقه زیادی داشت تا با سرعت متن‌هایش را بنویسد. هیوز، فیلم‌نامه‌ی تعطیلات ملی لامپون را در هفت روز، مرخصی فریس بولر را در چهار روز، هواپیماها، قطارها و ماشین‌ها را در سه روز نوشت