بریده‌هایی از کتاب دخمه

عده‌ای حتی یک عمر می‌خوانند، ولی هرگز از حد متن فراتر نمی‌روند. آن‌ها به صفحه می‌چسبند و نمی‌دانند که کلمات، همچون سنگ‌ها بستر رودخانه برای رفتن به آن‌طرف رودخانه هستند.

با خودمان می‌گوییم، عادت می‌کنیم و با صراحت زیادی، این جمله را تکرار می‌کنیم. آن چیزی که هیچ‌کس نمی‌پرسد، این است که: «به چه قیمتی، عادت می‌کنیم؟»

- موضوع امیدوار بودن یا نبودن نیست. وقتی که قدرت تصمیم‌گیری در دست دیگران است، وقتی که ما نمی‌توانیم در تصمیم‌گیری آن‌ها دخالت کنیم، تنها کاری که می‌توان انجام داد، تحمل کردن است.

کسی که درختی می‌کارد، نمی‌داند که آیا روزی برفراز آن حلق‌آویز خواهد شد یا نه.

قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

در این مواقع، یک سگ همیشه به اندازه کافی منتظر می‌ماند؛ منتظر و ساکت. سگ‌ها به خوبی می‌دانند که طبیعت انسان‌ها چقدر حراف، بی‌احتیاط و خنده‌آور است. آن‌ها قادر به بستن دهانشان نیستند.

بشر در بعضی مواقع چیزهای واقعی را برمی‌گزیند و آن را به خیالات بدل می‌کند و در بعضی مواقع هذیان و خیالاتش با واقعیات، به دنبال هم می‌دوند و بازی می‌کنند.

دو ضعیف، ضعیف بزرگ‌تری را نمی‌سازند، بلکه قدرت جدیدی را به وجود می‌آورند.

. قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

دروغ به فراوانی وجود دارد و حقیقت و راستی، یافت نمی‌شود. البته یافت می‌شود، ولی مقدار آن بسیار کم است.

برخلاف آنچه معمولاً می‌گویند، دو ضعیف، ضعیف بزرگ‌تری را نمی‌سازند، بلکه قدرت جدیدی را به وجود می‌آورند.

بعضی چیزها همین‌طور هستند، یعنی توضیح‌پذیر نیستند.

کسی چه می‌داند فردا چه پیش خواهد آمد؟

کلمات، همچون پرده‌ای از دود است که می‌تواند بعضی چیزها را بپوشاند، ولی بدتر از همه این است که آدم از کلمات استفاده نکند و ساکت بماند.

من در باره چیزهایی که ندیده‌ام و نمی‌شناسم، نمی‌توانم نظر بدهم.

دهان هرچه بیشتر بسته باشد، بیشتر قابل‌اطمینان است.

توقعات از میزان شگفتی‌ها می‌کاهند.

از طرفی فکر می‌کنم راه دیگری برای ادامه زندگی، بلد نیستم. شاید هم برای زندگی کردن با روشی دیگر، خیلی دیر شده باشد.

بحث زیبایی، تنها حاصل فکر انسان‌ها است.

توضیح بیشتر، ضرورتی ندارد.