بریده‌هایی از کتاب همدرد

«جنگ ها هیچ وقت تمام نمی شوند، فقط به خواب می روند.»

«ثبات، دزد ذهن های کوچک است.»

(ژنرال زیر لب می گفت توی دنیا هیچی گران تر از چیزی نیست که مفتی تعارفت می کنند.)

کهنه سربازها گم و گور نمی شوند. جنگ برای آن ها خیلی طولانی تر از آن است که وسط راه جا بزنند.

زن بدبختی بود، من هم پسر بدبخت او بودم و هیچ کس از آدم های بدبخت نمی پرسد جنگ می خواهید یا نه. هیچ کس از آدم های بدبخت نمی پرسد آیا می خواهید کنار دریا روی ساحل از تشنگی بمیرید؟ می خواهید سربازان خودی دار و ندارتان را به یغما ببرند و به شما تجاوز کنند؟ اگر آن هزاران هزار نفری که مُردند، الان زنده بودند، هیچ وقت باورشان نمی شد که به آن طرز فجیع مرده باشند

«ثبات، دزد ذهن های کوچک است.»

توی دنیا هیچی گران تر از چیزی نیست که مفتی تعارفت می کنند.

خوب است همیشه بهترین دشمن ها را تحسین کرد تا اینکه بدترین ها را بین دوستان یافت،

توی دنیا هیچی گران تر از چیزی نیست که مفتی تعارفت می کنند.)

هموطنان من، خود را در بهشت هم ببینند باز شکایت می کنند که اینجا به گرمی جهنم نیست!

خوب است همیشه بهترین دشمن ها را تحسین کرد تا اینکه بدترین ها را بین دوستان یافت،

عشق، قدرت حرف زدن با دیگری بدون ذره ای تلاش، بدون مخفی کاری و درعین حال گذراندن زمان به خوشی است بدون گفتن حتی یک کلمه حرف.

من نمی توانستم تنها کسی باشم که معتقد است اگر دیگران خودِ واقعی ام را ببینند، پس باید آن را درک کنم و احتمالاً دوست داشته باشم. اما اگر یک نفر نقابش را پس بزند و ببیند دیگری، نه تنها با عشق به او نگاه نمی کند، بلکه نگاهش پر از ترس، انزجار و خشم است چی؟ اگر آن طرفی که خودت را پیش او رو کردی، نه مثل این طرف نقابی ها که بدتر هم باشد چی؟

از من پرسید حالا گذشته از غم و اندوه که واقعاً سنگین است، به نظرت چی خیلی سنگین است اما وزنی ندارد؟ وقتی دید مکث کرده ام گفت نیهیلیسم.

به این نتیجه رسیده بود که رسیدن به رفاه، پاداش بهتری از کسب مدال افتخار است.

دنیا جای بهتری بود اگر کلمه ی «قتل» را هم مثل کلمه ی «استمناء» پچ پچ کنان به زبان می آوردیم.

اما من می توانم قوانین را منحرف کنم، نمی توانم؟ اگر راهش را بدانید، حتی می توانید قوانین را نقض کنید.

این مشروب کمکی به من نمی کند اما کمک می کند روزنامه نگارهایی را به خاطر بیاورم که به آن ها اتاق مجانی و میز می دادیم، البته در زندان تا قدرت داشته باشند کمی بیشتر حقیقت را بگویند.

این جنگ است. بی گناهان کشته می شوند. قتل وقتی است که بدانی آن ها بی گناهند.

این طور بود که عاشق پسرم شدم، وقتی فهمیدم من چقدر ناچیزم و او چقدر شگفت انگیز و اینکه چطور سال ها بعد، او هم دقیقاً همین حس را تجربه خواهد کرد و آن موقع فهمیدم من به پدرم خیانت نکردم.

آدم باید بخورد و بخندد، مگر اینکه بخواهد تا خرخره در خاک تناقض فرو رود.

آمریکا یی که سیاست های نژادی اش بر اساس تعادل کیهانی نیروهای مثبت و منفی بود و هیچ جایی برای دیگر رنگ ها نداشت

این نقطه ضعف ماست که این آزادی می گذارد مردم هر غلطی دل شان می خواهد بکنند، از مصرف مواد مخدر گرفته تا روابط جنسی و... انگار که این کارها آدم را مریض نمی کند و عفونت منتقل نمی کند.

نماینده ی کنگره گفت هر سیستم افراطی را باید کنترل کرد. ما گذاشتیم هیپی ها معنای عشق و آزادی را بدزدند و ما تازه می خواهیم مقابله به مثل کنیم. این مبارزه در خانه شروع شده، در خانه هم به پایان می رسد.

واقعیت مهم است. البته نه واقعیتی که به تخیل ضربه بزند. مهم اول قصه است. داستان باید جهانشمول باشد، اما مهم نیست که ریزبه ریز جزئیات هم راست باشد.

ما نمی توانیم بفهمیم درد ما مثل درد دیگران است یا نه تا اینکه در موردش حرف بزنیم.

قرمز، رنگ ثروت و شانس است. آن عقاید ابتدایی است. ما به دلیل پول یا شانس موفق نمی شویم یا شکست نمی خوریم. موفق می شویم؛ چون می دانیم رسم دنیا چیست و باید چه کنیم. شکست می خوریم؛ چون دیگران این ها را بهتر از ما می دانند، مانند پسردایی هایت که در هر چیز دنبال منفعت هستند و سؤالی نمی کنند. تا زمانی که امور بر وفق مرادشان باشد، پشتش هستند و از آن حمایت می کنند.

در حال حاضر تضمین شادی چیز بزرگی است، اما آیا یک ضمانت باعث می شود کل خوشبختی را برنده شوی؟

معمولاً نادیدنی ها با ناگفته ها تأکید می شوند.

آدم که جایی زندگی می کند به ندرت متوجه زیبایی ها و همچنین نواقص آن مکان می شود و هر دوی این ها به چشم توریست ها تازه می آید. یک نفر می تواند بین پاکی و تجربه یکی را انتخاب کند، اما نمی تواند هر دو را انتخاب کند.