بریده‌هایی از کتاب کارهایی که نباید انجام داد

آپتون سینکلر می‌نویسد: «وقتی دستمزد کسی به نفهمیدنِ چیزی بستگی دارد، فهمیدنِ آن چیز برایش دشوار است.» ما در توجیه اعمال خودمان، هرچقدر هم که به‌طرز عجیبی اشتباه باشند، بی‌نهایت انعطاف‌پذیریم.

خلاقیت، ورزشکار بودن و کاریزما نیز تضمینی برای موفقیت نیست. ازسوی‌دیگر، قابل‌اعتماد بودن تضمین‌کننده است. اگر قابل‌اعتماد باشید، لازم نیست نگران سقوط باشید، زیرا هیچ شبکه‌ای از دروغ‌ها منتظر خالی کردن زیر پای شما نیست.

در جغرافیای سیاسی، قهرمانان واقعی ژنرال‌هایی نیستند که ارتش (و کشورشان) را به سمت پیروزی هدایت می‌کنند. قهرمانان واقعی افرادی هستند که در وهلهٔ اول از وقوع جنگ جلوگیری می‌کنند

کار کردن روی شخصیت خودتان بهترین سرمایه‌گذاری‌ای است که می‌توانید انجام دهید، و البته بهترین مسیری است که می‌توانید در زندگی در پیش بگیرید.

نمی‌توانیم دقیقاً مشخص کنیم چه چیزی منجر به کامیابی می‌شود، اما بی‌تردید می‌دانیم چه چیزی آن را غیرممکن می‌کند. نکتهٔ کلیدی این است که عوامل بازدارندهٔ موفقیت و شادکامی را بشناسیم و از آن‌ها پرهیز کنیم، سپس مسیر درست خودبه‌خود پیش روی ما گشوده خواهد شد.

اگر دنیا را از زاویهٔ دید منفی ببینید، نور را به تاریکی می‌آورید.

در جغرافیای سیاسی، قهرمانان واقعی ژنرال‌هایی نیستند که ارتش (و کشورشان) را به سمت پیروزی هدایت می‌کنند. قهرمانان واقعی افرادی هستند که در وهلهٔ اول از وقوع جنگ جلوگیری می‌کنند: سیاستمداران، دیپلمات‌ها و کارمندان دولت که خطوط ارتباط بین‌المللی را باز نگه می‌دارند و یک عامل بازدارندهٔ مؤثر ایجاد می‌کنند. اما آیا دیپلمات‌ها برای جنگ‌هایی که هرگز رخ نمی‌دهد پاداش می‌گیرند؟ آیا کسی خاطرات آن‌ها را می‌خواند؟

ارزش تعمیر و نگهداری مداوم و بی‌سروصدا را دست‌کم می‌گیریم. نه‌فقط در ساختمان‌های عمومی، بلکه در حوزهٔ خصوصی نیز چنین است. ما از جراحی که ما را از یک حملهٔ قلبیِ مرگبار نجات داده است تمجید می‌کنیم، اما از پزشک عمومی که مرتباً برای معاینه به او مراجعه می‌کنیم، تعریف نمی‌کنیم؛ حتی اگر این معاینات تاکنون ما را از مرگ ناشی از سرطان روده نجات داده باشد.

این روزها همهٔ ما دوست داریم وقتی حرف از باورهای مردم در زمان‌های گذشته پیش می‌آید سرمان را به نشانهٔ ناباوری تکان دهیم. چطور گذشتگان می‌توانستند پادشاهان را به مقام الوهیت برسانند؟ چطور می‌توانستند زنان را به جرم جادوگری در آتش بسوزانند؟ چطور می‌توانستند برده خرید و فروش کنند، نفت بسوزانند، اقیانوس‌ها را از ماهی تُهی کنند؟ چطور می‌توانستند به سیگار کشیدن ادامه دهند، انگار که سالم‌ترین کار دنیا است؟ تاریخ تمدن غرق در حماقت است. متأسفانه، ما امروز هم از این قاعده مستثنی نیستیم. صد سال دیگر، مردم از خودشان می‌پرسند وقتی این مردم این همه مزخرفات بی‌معنی را در رسانه‌های اجتماعی پُست می‌کردند و می‌خواندند، چه چیزی در ذهنشان می‌گذشت؟ آیا آن‌ها کار بهتری برای انجام دادن در زندگی‌شان نداشتند؟

«یکی از وحشتناک‌ترین و فریبنده‌ترین کلمات در زبان انگلیسی ”تمام شدن” است.» این گفتهٔ نویسندهٔ بریتانیایی، ایان مک‌یووِن، است. «در فیلم‌ها و رمان‌ها گاهی اوقات به پایان می‌رسید، اما در زندگی به‌ندرت پایانی رخ می‌دهد، اگر اصلاً رخ دهد.» ما هرگز چیزهایی را که در زندگی از سر می‌گذرانیم کاملاً در هم نمی‌پیچیم و به پایان نمی‌بریم. زخم‌ها باقی می‌مانند، ما آن‌ها را با خود حمل می‌کنیم. با آن روبه‌رو شوید: زندگی دیگر هرگز مرتب و منظم و ناب نخواهد بود. روزی که به دنیا آمدید، پاک‌ترین حالت ممکن را داشت.

در نظر بگیرید که حیوانات در زیستگاه طبیعی‌شان چگونه رفتار می‌کنند. برای مثال، گوریل‌ها را در نظر بگیرید. آن‌ها فقط می‌نشینند و خودشان را می‌خارانند و غذا را هضم می‌کنند. استرس و حس‌وحال بد داشته باشند؟ غیرممکن است. ۹۸ درصد از ژن‌های ما با گوریل‌ها مشترک است، بنابراین واقعاً باید به آن‌ها نگاه کنیم تا راه را به ما نشان دهند. طرفداران نظم و انضباطِ سختگیرانه فراموش کرده‌اند که چه چیزی به‌طور طبیعی برای ما وجود دارد. بی‌رغبتی، بی‌رغبتی است؛ پیشینیانِ ما این را می‌دانستند.

اگر می‌خواهید از تمام حلقه‌های مهم کنار گذاشته شوید، ویژگیِ اصلی‌ای که به آن نیاز دارید این است که غیرقابل‌اعتماد باشید.

به‌طور خلاصه، هیچ نظریهٔ فراگیری برای چگونه‌زیستن وجود ندارد. چنین نظریه‌ای اصلاً ممکن نیست. بااین‌حال، آنچه کمک می‌کند، شیوهٔ برعکس کردن است: اجتناب از اموری که به‌طور تضمینی می‌توانند یک زندگیِ خوب را خراب کنند. و خوشبختانه، اکنون بزرگ‌ترین دام‌ها را می‌شناسیم.