بریده‌هایی از کتاب یادگیری زبان احساسات

باید روان خود را بشناسیم و در همان ابتدای رابطه، و پیش از آنکه فرصت پیدا کنیم با رفتارهایمان شریک زندگی‌مان را بیش‌ازحد بیازاریم، نقشهٔ جنونمان را در اختیارش قرار دهیم.

ما میمون‌های تکامل‌یافته‌ای هستیم که به سلاح‌های هسته‌ای دست یافته‌ایم. به نظر می‌رسد اکنون سرنوشت تمدن، پیش از آنکه خیلی دیر شود، به توانایی ما در فراگیری و تسلط بر مکانیزم‌های آموزش احساسی بستگی دارد.

بیش از هر چیز، باید دربارهٔ توانایی خود برای شناخت سریع و آسان اینکه چه کسی هستیم و چه می‌خواهیم، انتظار متعادلی داشته باشیم. باید نگرش شکاکانه را در خودمان پرورش بدهیم و دربارهٔ بسیاری از تمایلات و باورهای بنیادی‌مان با شک و تردید بنگریم و به همهٔ برنامه‌های مهم خود، بررسی منطقی، گسترده و دقیقی انجام دهیم.

آداب‌دانی در جهان بر این شناخت استوار است که راحت اشتباه می‌کنیم و بنابراین مهم است که زود عصبانی نشویم، پل‌های پشت‌سرمان را خراب نکنیم و حرف‌هایی نزنیم که بعداً نتوانیم پسشان بگیریم. افراد آداب‌دان می‌دانند ذهن‌هایشان ظرفیت بالایی برای اشتباه دارند و تحت‌تأثیر حالات روحی‌ای قرار می‌گیرند که آن‌ها را به بیراهه می‌برند؛ بنابراین، سعی می‌کنند حرف‌هایی نزنند که بعداً از گفتنشان پشیمان شوند یا آدم‌هایی را که ممکن است بعدها به دوست و آدم‌های محترمی تبدیل شوند، با خودشان دشمن نکنند.

شخص آداب‌دان پیش از هر چیز مبنا را بر آسیب‌پذیری دیگران می‌گذارد. او می‌داند بسیاری از افرادی که با آن‌ها روبه‌رو می‌شود، فقط چند میلی‌متر با فروپاشی درونی، ناامیدی و نفرت از خود فاصله دارند. هر بی‌توجهی، هر سکوت یا حتی یک کلمهٔ کمی تند یا بی‌تفاوتی می‌تواند به‌شدت آسیب‌زننده باشد. بنابراین، فرد آداب‌دان گرایش دارد که زمان زیادی را صرف توجه و اظهارنظر مثبت دربارهٔ جنبه‌های به‌ظاهر جزئی دستاوردهای دیگران کند

آسیب‌پذیری خوب این نیست که انتظار داشته باشیم دیگران مشکلات ما را حل کنند؛ بلکه اجازه می‌دهیم تا بخش پنهان وجودمان را ببینند، با امید به اینکه آن‌ها هم شجاعت پیدا کنند تا با جنبه‌هایی از خودشان که چندان شایسته نیستند راحت‌تر برخورد کنند. آسیب‌پذیری خوب اساساً نوعی سخاوتمندی است: اولین قدم را در مسیر افشاگری برمی‌دارد تا فضای امنی برای دیگران فراهم کند تا آن‌ها هم بتوانند خود را افشا کنند و بخشی از جنبه‌های پنهان خود را آشکار سازند. در واقع هدیه‌ای از جنس خطرکردن است که به‌خاطر دیگری انجام شده است.