بریده‌هایی از کتاب کودک درونت به دنبال خانه است

راهبرد سرکوب غیر ارادی را می‌توان «مادر تمامی راهبردهای محافظت از خود» دانست، زیرا در واقع، تمام راهبردهای محافظتی به‌نوعی به سرکوب چیزهایی مرتبط می‌شوند که نمی‌خواهیم آن‌ها را احساس یا تصدیق کنیم. بیشتر راهبردهای محافظتی، مانند کمال‌گرایی، کنترل‌گری، سندرم نجات‌دهنده یا میل به حفظ صلح، به‌نوعی در جهت سرکوب واقعیت‌ها شکل می‌گیرند.

برای مثال، وقتی به‌صورت یک‌طرفه دلباختهٔ کسی می‌شویم، علاوه بر نیازمان به ارتباط، نیاز ما به داشتن کنترل نیز برآورده نمی‌شود (چراکه نفوذی بر فرد موردعلاقه‌مان نداریم).

او را با این سؤال مواجه می‌کند که آیا فراموش‌کاری سارا واقعاً به عزت‌نفس او آسیب می‌زند یا خیر؟ پاسخ احتمالاً منفی خواهد بود. دفعهٔ بعد که سارا چیزی را فراموش می‌کند، او احتمالاً با آرامش بیشتری واکنش نشان می‌دهد. حتی ممکن است علل واقعی حساسیت خود را زیر سؤال ببرد و به این درک برسد که او از همان دوران کودکی، احساس دیده‌نشدن می‌کرده و کسی نیازهایش را به رسمیت نمی‌شناخت. شاید چند خاطره از مادرش را به یاد آورد و در نهایت متوجه شود که هیچ‌یک از این‌ها به سارا ربطی ندارد، بلکه به رابطهٔ او با مادرش مرتبط است. با این کار، او گام بزرگی در جهت شناخت خود برمی‌دارد و شروع به حل مشکل خشمش می‌کند.

داشتن استقلال به ما احساس کنترل می‌دهد و داشتن کنترل باعث می‌شود احساس امنیت کنیم. مثلاً «افراد کنترل‌گر» اساساً نگران امنیت خود هستند، زیرا در اعماق وجودشان احساس ناامنی می‌کنند (و این توسط کودک سایه به آن‌ها دیکته می‌شود).

اگر نیاز کودکان به ارتباط و یا استقلال به‌خوبی برآورده نشود، آن‌ها در اعتمادکردن به خود و دیگران دچار مشکل خواهند شد. برای خنثی‌کردن این حس ناامنی، آن‌ها به طور غریزی سراغ «راهبردهای محافظتی» می‌روند. اینکه کدام راهبردها را در پیش می‌گیرند به این بستگی دارد که (به طور ناخودآگاه) گرایش بیشتری به استقلال دارند یا وابستگی. اگر این تعادل درونی به سمت استقلال سنگینی کند، آن‌ها نیاز مبالغه‌آمیزی به آزادی و خوداتکایی پیدا می‌کنند و در نتیجه، از روابط صمیمی اجتناب خواهند کرد؛ زیرا کودک سایهٔ آن‌ها متقاعد شده است که نمی‌توان (واقعاً) به دیگران اعتماد کرد. امنیت برای این افراد، به معنای حفظ استقلال شخصی‌شان است.

کودک برای سازگاری بهتر، باید تمام امیدها و احساساتی که در تضاد با انتظارات والدینش هستند را سرکوب کند.

هرگز آن را بیرون از خود نخواهند یافت.