بریده‌هایی از کتاب از فلورانس تا تبریز

تازه در خانهٔ شوهر بود که معنای مادرشوهر و خواهرشوهر را می‌فهمیدیم، همان موجودات رنج‌کشیده و سراپا عقده‌ای که بعدها قرار بود خود ما هم به یکی یا هر دوی آنها تبدیل شویم. و این دنیای زنانه و به‌ظاهر رشک‌آور ما بود. اگر هم از چیزی شاکی و ناراضی می‌شدیم، می‌گفتند: «چه مرگته؟ می‌خوری و می‌خوابی و نمی‌فهمی از کجا آمد و چطور آمد. کلفت‌ها هم که دست‌به‌سینه منتظرن ببینن چه فرمایشی داری فوراً انجام بدن. خوبه ولله» و زبان ما، مثل همیشه بسته می‌شد، چرا که خودمان هم نمی‌دانستیم که واقعاً چه مرگمان است که با این‌همه رفاه و امکانات، شاکی و معترضیم.