بریده‌هایی از کتاب صد سال زندگی

وقتی اندوهگینی بهترین چاره " آموختن" است.

به قول نیچه؛ «کسی که چرایی زندگی کردن را بداند، با چگونگی آن کنار خواهد آمد.»

مُشک را گفتند: تو را یک عیب هست، و آن اینکه با هر که نشینی از بوی خوشت به او بدهی! گفت: زیرا که ننگرم با کی‌ام، به آن بنگرم که من کی‌ام! (مولانا، فیه‌مافیه) در مناسبات زندگی و روابط با اطرافیان، بیش از آنکه به طرف مقابل نگاه کنید، به خودتان بنگرید. به شخصیت و جوهرهٔ وجودی خودتان. اگر مَنِشی نیکو و رفتاری بزرگوارانه از خود به جا بگذارید، این شخصیت شما آرام آرام روی دیگران نیز تاثیر می گذارد و آنان را نیز به رفتاری در خور شان و پسند شما وادار می کند

در ایران، حدود هزار سال قبل، عارف نامدار، ابوالحسن خرقانی امر فرموده بود که بر بالای در ورودی خانقاهش چنین بنویسند: «هر کس که بدین سرای درآید نانش دهید و از ایمانش نپرسید، زیرا آن کس که به درگاه باریتعالی به جان ارزد، البته بر خان ابوالحسن به نان ارزد.» این یعنی اوج احترام به انسانیت. احترام یعنی دیگران را همانطور که هست بپذیر. احترام یعنی لطف و محبت به دیگران را منوط به تغییر او نکن. او را رها بگذار اما به او احترام هم بگذار. احترام و دوست داشتن دیگران، از جنس سلطه و اجبار و چیرگی نیست، بلکه از جنس عشق و انتخاب و آزادی است.

وقتی اندوهگینی بهترین چاره " آموختن" است.

هر وقت احساس بار غمی بیهوده کردید، هر وقت از ارتباطات فریبندهٔ مردمان خسته و دلگیر شدید، هر وقت احساس کردید که قلبتان و شانه هایتان هیچ کدام توان هضم و یا به دوش کشیدن جور زمانه را ندارند، و خلاصه، آنگاه که احساس کردید روح بلند و آسمانی‌تان اسیر قضاوت های تنگ و تلخ زمینیان شده؛ نگران نباشید و کتاب بخوانید. بیشتر یادبگیرید و عمیق تر فکر کنید. یقین بدانید که سطر به سطر کتاب‌ها چون نت های زیر و بم موسیقی، حال و هوایتان را عوض می کند. یاد بگیرید و داناتر باشید. بدانید که غم، حریف دانایان نمی شود.

و در پایان، این کتاب را به تمامی شما خوانندگان فرهیختهٔ «صد سال زندگی» تقدیم می‌کنم. امیدوارم این صفحات، گواهی بر عشق و احترام من به شما باشد و شما را در سفر زندگی‌تان به سوی زیبایی، معنا و عشق همراهی کند.

کتاب «صد سال زندگی» تلاش دارد به چرایی و چگونگی روابط انسان با خود، خالق و مجموعهٔ خلقت بپردازد. مباحثی که بتواند به معنی دار شدن زندگی اش همراه با آگاهی بیشتر کمک کند. معنی دارشدن زندگی نیز به شوق بیشتری برای کار و تلاش و آفریدن خواهد انجامید.