بریده‌هایی از کتاب ساعت دل

برای زندگی واقعی باید آمادگی ازدست‌دادن را داشته باشم.

سنگینی بر دوش کسی است که تاج بر سر دارد.

این به طور واقعی یه فرمولی رو ثابت می‌کنه راجع به رابطه‌ای که بین چطور زندگی کردن یه نفر و نگرش اون نسبت به مرگ هست: هرچقدر حسرت‌های کمتری دربارهٔ نحوهٔ زندگی کردنت داشته باشی، اضطرابت از مرگ کمتر می‌شه.

هدف من اینه که کمک کنم از حسرت بزرگی که آخر عمر گریبانت رو می‌گیره، دوری کنی؛ وقتی برای تبدیل‌شدن به چیزی که می‌تونستی باشی، هیچ‌وقت تلاش نکنی، اون حسرت سراغت می‌آد.»

شغلی که در این سن کم، روحش را تحلیل می‌برد. تجربه‌ام می‌گوید که وقتی افراد در برابر نیروی حیاتی مهمی مقاومت می‌کنند، این مقاومت اغلب به احساس ناامیدی منجر خواهد شد. وقتی در عمق وجودتان می‌دانید که باید کاری در جهان انجام دهید، اما دلایلی همچون ترس، شرم، سرزنش والدین یا نیاز مالی شما را از انجامش بازمی‌دارند، این مسئله عوارض روانی سنگینی داشته باشد.

«من دقیق نمی‌نوازم ـ هرکسی می‌تواند دقیق بنوازد ـ بلکه با بیانگریِ شگفت‌انگیزی می‌نوازم.»

دربارهٔ فرایند صحبت کنیم: یعنی مناسبات بینمان، الگوهای ارتباط، و هیجاناتی که بروز کرده‌اند یا نادیده گرفته شده‌اند. در زندگی عادی، چنین گفت‌وگوی مستقیمی دربارهٔ فرایند، اغلب ناخوشایند یا حتی بی‌احترامی تلقی می‌شود؛ شاید به این دلیل که ظریف‌ترین رفتارهای ما با جزئیات دقیق بررسی می‌شوند و ما مورد بازخواست قرار می‌گیریم. اما در اینجا، در حوزهٔ درمان، این نوع بررسی دقیق فوق‌العاده مفید است.

جالب است که چه بسا اشتباهاتم گشایش‌های فوق‌العاده‌ای ایجاد می‌کنند. بار دیگر به من یادآوری شد که حضورداشتن و در میان گذاشتن افکار و احساساتم به‌عنوان انسانی کامل اما خطاپذیر، همیشه مفیدترین موضع است؛ خیلی بیشتر از آنکه یک متخصص دست‌نیافتنی باشم.

چقدر وحشتناک است که زنان در خصوص ظاهرشان، دائماً احساس ناکافی بودن و شرم می‌کنند. این یکی از مخرب‌ترین جنبه‌های روان‌شناختی فرهنگ ماست و طی دهه‌هایی که من در این حرفه بوده‌ام، فقط بدتر شده است.