بریده‌هایی از کتاب اشک دریا

ما خاطرمان آسوده است، صاحب و مولایی داریم که ما را در تنگنا رها و فراموش نمی‌کند. ما بر روی زمین تک و تنها نیستیم. ما امام حی و زنده و حاضر داریم. او هدایتگر انسان‌هاست و در این فتنه نیز ما را رها نخواهد کرد.

آن‌که دل در گرو عشقی راستین نهاده است، حتی اگر دستش بدان نرسد، جانش به آن پیوسته است. اما آن‌که ارزش هستی را در رسیدن به متاع گذرای دنیا می‌جوید، در پایان، تهی‌دست‌تر از آغاز خواهد ماند.

این عشق، دیگر تنها عشق یونس و سُندُس نبود. چیزی فراتر در قلبش جوانه زده بود؛ عشقی که از دل اشک‌های دریا برخاسته بود؛ عشقی که انتظار را در جان زمین و زمان شعله‌ور می‌کرد.

افسانه‌ها می‌گویند دریا عاشق ماه است. هر روز، دست‌هایش را به‌سوی او دراز می‌کند، موج‌هایش را بلندتر می‌فرستد، اما هیچ‌وقت به او نمی‌رسد. وقتی دلش می‌شکند، اشک می‌ریزد. این اشک‌ها، در دل صدف‌ها پنهان می‌شوند، در تاریکی، در سکوت، تا روزی که تبدیل به مروارید شوند.

‫این مروارید بیش از حد بزرگ بود… زیادی کامل، زیادی براق، زیادی سنگین. چیزی در دل مادر می‌لرزید. دریا، که همیشه رازهایش را در سکوت پنهان می‌کرد، انگار این‌بار با این اشک عظیم سکوتش را شکسته بود.

ماجرا فقط نبودن ظاهری نیست. مسئله، آماده‌شدن ماست. غیبت امام، فرصتی است برای خودسازی جمعی، برای رسیدن به نقطه‌ای که جامعه، ظرفیت عدالت واقعی را پیدا کند.