بریده‌هایی از کتاب گاو و فلفل

برای رفتن به معبد، باید کفش و جوراب را دربیاوری، از داخل حوضچهٔ آب رد شوی و سر را با دستمال بپوشانی. احترام به آیین ادیان دیگر و مراعات ضوابطشان مشکل نبود. سختی کار آنجا بود که طبق فتوای مشهور فقهای شیعه، هندوها، سیک‌ها و بودایی‌ها اهل کتاب نیستند و نجس‌اند.

رانندهٔ ون تپل و سبزه بود، ویژگی دومی که میان اهالی هند شایع است. البته در اکثریتشان این ویژگی از سبزه‌بودن گذشته و به تیرگی رسیده است. برخی طبیبان سنتی می‌گویند صفرای زیادی که می‌خورند (بخوانید فلفل) در بدنشان تبدیل به سودا می‌شود و رنگ پوستشان را تغییر می‌دهد. با طب سنتی فقط در حد نحوهٔ مالش روغن بنفشه و خوردن عرق نعنا برای کاهش نفخ آشنایی دارم. پس نمی‌توانم دربارهٔ درستی یا نادرستی این دیدگاه چیزی بگویم.

یکی از رسوم جالب هندی‌ها، پذیرایی از مهمان با آب خنک است. همین کار را در ایران انجام بدهیم بهمان انگ گرسنگی می‌زنند

چون ما از اول گفته بودیم جهادی هستیم و آماده‌ایم هر نوع سختی‌ای را تاب بیاوریم، دیگر جای گلایه نبود. امان از این واژهٔ «جهادی»!

طلاب هندی خیلی مؤدبانه با ما ایرانی‌ها برخورد می‌کردند. این احترام و ادب، به‌خاطر انتسابمان به جمهوری اسلامی بود. آن‌ها آرزوی زندگی در ایران را داشتند و حسرت اقامت ما را می‌خوردند

دهلی پرسروصداست، زیرا ماشین‌ها به هر مناسبتی بوق می‌زنند، حتی پشت بعضی ماشین‌ها نوشته‌اند: please honk، یعنی لطفاً بوق بزنید. شنیده‌ام بوق‌زدن را موجب برکت می‌دانند، اما صحت‌وسقمش را نمی‌دانم.

پارچه‌فروش‌های هندی معمولاً یک نیمکت چوبی داخل مغازه می‌گذارند تا مشتری رویش بنشیند و جنس موردنظرش را انتخاب کند. خودشان هم معمولاً کنار پارچه‌ها تخته گذاشته‌اند و روی آن می‌نشینند و از آنجا برای مشتری جنس می‌آورند.

عشق شاه جهان به ممتازمحل به‌حدی بود که در فاصلهٔ دو ماه بعد از مرگ او، موهای شاه به‌کلی سفید شد! (این قسمت را مورخان از کتاب الاغ‌ها تخم می‌گذارند نقل کرده‌اند!) یک سال پس‌از مرگ بانو هم دستور ساخت تاج‌محل صادر شد. در نهایت هم شاه جهان پس‌از مرگش در کنار همسر عزیز و محبوب خود به خاک سپرده شد.

آقای مقیسه هم شاکی شده بود و خصوصی به من گفت: «تو بعضی از کشورها به‌خاطر همین حساسیت روی طهارت و نجاستی که مسلمون‌ها در تعامل با ادیان دیگه دارن، جنگ درست شده.»

حسینیهٔ آصفی، بزرگ‌ترین حسینیهٔ جهان است که به دست استاد «کفایت‌اللّه ایرانی» و در دورهٔ «آصف‌الدوله» ساخته شده است و تاریخ بنایش به سال ۱۷۸۴ میلادی برمی‌گردد