بریده‌هایی از کتاب شکست بخور، باز هم شکست بخور، این بار بهتر شکست بخور

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.» ـ ساموئل بکت

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

اگر به شکست اجازه بدهید شما را پایین بکشد، احساس عظیمِ «من» شکل می‌گیرد. «من» به‌عنوان یک مادهٔ جامد یکپارچه، به‌جای فرایندی روان، پویا و متغیر. گویی روی سنگ حک می‌شود که «من بد هستم. من شکست‌خورده‌ام.» و بعد انگار عادت می‌کنید که در احساس دلسوزی برای خود غوطه‌ور باشید و در احساس گناه و شرم غرق شوید. این به چه کسی کمک خواهد کرد؟ هیچ‌کس. این به شما کمک نمی‌کند، و برای تمام اطرافیانتان هم سمی است. بنابراین، این‌که بگذارید شکست شما را مسموم کند راهکاری برای شکست‌خوردن است، چیزی که همه‌مان به‌راحتی درگیر آن می‌شویم.

گاهی می‌توانید زمختی و آسیب‌پذیری را به شعری خلاقانه، نوشته، موسیقی، آواز و... تبدیل کنید. هنرمندان همیشه همین کار را کرده‌اند. به چیزی تبدیلش کن که بتواند با انسان‌ها ارتباط برقرار کند. و از این فضای زمخت و آسیب‌پذیر است که ارتباطی واقعی پدید می‌آید.

اشتباه‌ها دروازه‌هایی رو به خلاقیت، آموختنِ چیزی جدید یا پیداکردن رویکردی نو به همه‌چیز هستند.

این حقیقت آماده‌مان کند که جهان به میل ما عمل نمی‌کند

همیشه در هر چیزی که اتفاق می‌افتد امکانی برای رشد وجود دارد.

شما در زندگی شکست خواهید خورد. بخشی از زندگی این است که چیزهایی اتفاق بیفتد که شما دوست ندارید. این بخشی از تجربهٔ زندگیِ هر کسی است. این اتفاقی یک‌باره نیست. باز هم اتفاق خواهد افتاد. شاید برنامهٔ کاملاً متفاوتی در کار باشد، اما باز هم کارها بر وفق مراد پیش نمی‌رود، چون اگر واقعاً در حال رشد هستید، اگر زنده‌اید، اگر واقعاً میلی به زندگی دارید (وحتی اگر میلی به زندگی ندارید) این داستان زندگیِ همه است: با احساس شکست آشنا خواهید شد.

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.»

شکست بخشی از موفقیت است و این‌که در بازی‌کردن بازی نامتناهی هر دو عناصری حیاتی برای ادامهٔ حرکتِ روبه‌جلو هستند.

فقط خوب آماده شوید و بدانید که می‌خواهید چه‌کار کنید. تمام تلاش خود را بکنید، اما فراموش نکنید که نمی‌دانید چه اتفاقی قرار است بیفتد.

وقتی اوضاع روبه‌راه است، آن‌ها از خوشی سر از پا نمی‌شناسند. وقتی اوضاع به هم می‌ریزد، احساس می‌کنند که زندگی‌شان به پایان رسیده است. اما پیرمرد می‌گوید: «شاید این‌طور باشد، شاید هم نه.» قصه تا همین‌جا پیش می‌رود، اما می‌توانید تصور کنید که تا ابد ادامه دارد.

‫هر چیزی ممکن است.

فقط خوب آماده شوید و بدانید که می‌خواهید چه‌کار کنید. تمام تلاش خود را بکنید، اما فراموش نکنید که نمی‌دانید چه اتفاقی قرار است بیفتد.

اشتباه‌ها دروازه‌هایی رو به خلاقیت، آموختنِ چیزی جدید یا پیداکردن رویکردی نو به همه‌چیز هستند.

از دلِ فضای شکست‌خوردگی اعتیاد زاده می‌شود، اعتیاد از هر نوعی، چون نمی‌خواهیم آن را احساس کنیم، چون می‌خواهیم بگریزیم، چون می‌خواهیم خودمان را بی‌حس کنیم. از این فضاست که پرخاشگری، رفتارهای تهاجمی، خشونت و غیره پدید می‌آید. در این فضا، چیزهای زشت زیادی زاده می‌شوند. و دقیقاً در همین فضای آسیب‌پذیری و زمختی و احساس شکست بهترین کیفیات انسانی ما ظاهر می‌شوند، کیفیاتی چون شجاعت، مهربانی، توان اهمیت واقعی به دیگران دادن، توان برقراریِ رابطه با یکدیگر.

هر چیزی ممکن است.

‫جملهٔ ساموئل بکت این است: «شکست بخور، باز هم شکست بخور، این بار بهتر شکست بخور

اشتباه‌ها می‌توانند «دروازهٔ کشف باشند.»

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

ما حقیقتاً شکست‌خورده هستیم، چون در رابطه‌ای هستیم که خوب پیش نمی‌رود، شغلی داریم که فایده‌ای ندارد، فرصت‌هایی از دست می‌دهیم، کارهایی می‌کنیم که نتیجه نمی‌دهند

با خودم فکر کردم، این پیش‌رفتن است. راهبه‌شدن برای من یعنی پیش‌رفتن. وقتی احساس کردم انجام‌دادنش یعنی پیش‌رفتن، انجام‌ندادنش به نظرم پس‌روی بود.

به‌جای این‌که شکست و پشیمانی به بذرِ بیزاری از خویشتن تبدیل شود، می‌تواند بذرِ شفقت و همدردی باشد. دالای لاما همچنین گفت: «از این احساس بهره می‌گیرم تا مرا در آینده به آدم بهتری تبدیل کند. این احساس مرا بیش از همیشه به این وامی‌دارد که زندگی‌ام را به‌جای آزردنِ موجودات ذی‌شعور و بااحساس، وقف برانگیختن احساسات آن‌ها کنم.»

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

هر حرکتی در بازی‌های نامتناهی برای کمک به هم‌بازی‌مان طراحی شده تا بازی ادامه یابد.

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.» ـ ساموئل بکت

اراده برای فرارنکردن از احساس‌کردنِ آنچه حس می‌کنم ناخواسته و ناخوشایند است.

اراده برای فرارنکردن از احساس‌کردنِ آنچه حس می‌کنم ناخواسته و ناخوشایند است.

با خودم فکر کردم اگر مهارتی باشد که به آن تأکید نشده اما واقعاً لازم است، چیزی جز این نمی‌تواند باشد: بدانی چطور خوب شکست بخوری. هنر زیبای شکست‌خوردن.