بریده‌هایی از کتاب شکست بخور، باز هم شکست بخور، این بار بهتر شکست بخور

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.» ـ ساموئل بکت

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

اگر به شکست اجازه بدهید شما را پایین بکشد، احساس عظیمِ «من» شکل می‌گیرد. «من» به‌عنوان یک مادهٔ جامد یکپارچه، به‌جای فرایندی روان، پویا و متغیر. گویی روی سنگ حک می‌شود که «من بد هستم. من شکست‌خورده‌ام.» و بعد انگار عادت می‌کنید که در احساس دلسوزی برای خود غوطه‌ور باشید و در احساس گناه و شرم غرق شوید. این به چه کسی کمک خواهد کرد؟ هیچ‌کس. این به شما کمک نمی‌کند، و برای تمام اطرافیانتان هم سمی است. بنابراین، این‌که بگذارید شکست شما را مسموم کند راهکاری برای شکست‌خوردن است، چیزی که همه‌مان به‌راحتی درگیر آن می‌شویم.

این حقیقت آماده‌مان کند که جهان به میل ما عمل نمی‌کند

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.»

شکست بخشی از موفقیت است و این‌که در بازی‌کردن بازی نامتناهی هر دو عناصری حیاتی برای ادامهٔ حرکتِ روبه‌جلو هستند.

فقط خوب آماده شوید و بدانید که می‌خواهید چه‌کار کنید. تمام تلاش خود را بکنید، اما فراموش نکنید که نمی‌دانید چه اتفاقی قرار است بیفتد.

‫هر چیزی ممکن است.

همیشه در هر چیزی که اتفاق می‌افتد امکانی برای رشد وجود دارد.

هر چیزی ممکن است.

‫جملهٔ ساموئل بکت این است: «شکست بخور، باز هم شکست بخور، این بار بهتر شکست بخور

اشتباه‌ها می‌توانند «دروازهٔ کشف باشند.»

وقتی اوضاع روبه‌راه است، آن‌ها از خوشی سر از پا نمی‌شناسند. وقتی اوضاع به هم می‌ریزد، احساس می‌کنند که زندگی‌شان به پایان رسیده است. اما پیرمرد می‌گوید: «شاید این‌طور باشد، شاید هم نه.» قصه تا همین‌جا پیش می‌رود، اما می‌توانید تصور کنید که تا ابد ادامه دارد.

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

هر حرکتی در بازی‌های نامتناهی برای کمک به هم‌بازی‌مان طراحی شده تا بازی ادامه یابد.

هیچ‌کس هرگز نمی‌داند که اتفاقِ بعدی چیست.

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.» ـ ساموئل بکت

اراده برای فرارنکردن از احساس‌کردنِ آنچه حس می‌کنم ناخواسته و ناخوشایند است.

اراده برای فرارنکردن از احساس‌کردنِ آنچه حس می‌کنم ناخواسته و ناخوشایند است.

فقط خوب آماده شوید و بدانید که می‌خواهید چه‌کار کنید. تمام تلاش خود را بکنید، اما فراموش نکنید که نمی‌دانید چه اتفاقی قرار است بیفتد.

اشتباه‌ها دروازه‌هایی رو به خلاقیت، آموختنِ چیزی جدید یا پیداکردن رویکردی نو به همه‌چیز هستند.

با خودم فکر کردم اگر مهارتی باشد که به آن تأکید نشده اما واقعاً لازم است، چیزی جز این نمی‌تواند باشد: بدانی چطور خوب شکست بخوری. هنر زیبای شکست‌خوردن.

«شاید این‌طور باشد، شاید هم نه.»

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.»

گاهی می‌توانید زمختی و آسیب‌پذیری را به شعری خلاقانه، نوشته، موسیقی، آواز و... تبدیل کنید. هنرمندان همیشه همین کار را کرده‌اند. به چیزی تبدیلش کن که بتواند با انسان‌ها ارتباط برقرار کند. و از این فضای زمخت و آسیب‌پذیر است که ارتباطی واقعی پدید می‌آید.

از دلِ فضای شکست‌خوردگی اعتیاد زاده می‌شود، اعتیاد از هر نوعی، چون نمی‌خواهیم آن را احساس کنیم، چون می‌خواهیم بگریزیم، چون می‌خواهیم خودمان را بی‌حس کنیم. از این فضاست که پرخاشگری، رفتارهای تهاجمی، خشونت و غیره پدید می‌آید. در این فضا، چیزهای زشت زیادی زاده می‌شوند. و دقیقاً در همین فضای آسیب‌پذیری و زمختی و احساس شکست بهترین کیفیات انسانی ما ظاهر می‌شوند، کیفیاتی چون شجاعت، مهربانی، توان اهمیت واقعی به دیگران دادن، توان برقراریِ رابطه با یکدیگر.

گاهی می‌توانید زمختی و آسیب‌پذیری را به شعری خلاقانه، نوشته، موسیقی، آواز و... تبدیل کنید. هنرمندان همیشه همین کار را کرده‌اند. به چیزی تبدیلش کن که بتواند با انسان‌ها ارتباط برقرار کند. و از این فضای زمخت و آسیب‌پذیر است که ارتباطی واقعی پدید می‌آید.

خودت را می‌بینی که کف اقیانوس دراز کشیده‌ای و شن رفته توی بینی و دهانت و باز هم یک انتخاب پیشِ رو داری: می‌توانی همان‌جا دراز بکشی یا بلند شوی و پیش بروی. او گفت: «امواج بی‌وقفه از راه می‌رسند. و تو هرچه شجاعت، بی‌پروایی و شوخ‌طبعی داری جمع می‌کنی تا با حالات امواج ارتباط برقرار کنی. و مرتب بلند می‌شوی و پیش می‌روی.»

«همیشه تلاش کرده‌ای. همیشه شکست خورده‌ای. مهم نیست. دوباره تلاش کن. باز هم شکست بخور. این بار بهتر شکست بخور.» ـ ساموئل بکت