بریده‌هایی از کتاب افسانه دورانتاش

«ابریشم! رؤیاهایت را بباف، از آرزوهایت دست برندار، همیشه به پرواز فکر کن، شاید این جسم پیله‌ات باشد، تو به پروانه شدن نزدیکی.»

«هرگاه یک تکه ابر در آسمان دیدی که شبیه به چیزی بود، بی‌شک آن ابر، روح یک انسان وارسته است! انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.»

«هرگاه یک تکه ابر در آسمان دیدی که شبیه به چیزی بود، بی‌شک آن ابر، روح یک انسان وارسته است! انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.»

انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.

هرگز از موهبتی که داری خجالت نکش!

هم‌زمان با تولد هر انسان، یک بافنده هم متولد میشه. وقتی شما انسان‌ها خواسته‌ای توی دلتون داشته باشین و مدام بهش فکر کنین، اینجا قالیچه‌ای از رؤیاتون بافته میشه! زمانی که قالیچه به انتها برسه، با آخرین گره، اون رؤیا هم به حقیقت تبدیل میشه! البته به شرط اینکه خودتون دست از تلاش برندارین.

«ابریشم! رؤیاهایت را بباف، از آرزوهایت دست برندار، همیشه به پرواز فکر کن، شاید این جسم پیله‌ات باشد، تو به پروانه شدن نزدیکی

آدم‌هایی که بیشتر می‌دونن، کمتر حرف می‌زنن!

«هرگاه یک تکه ابر در آسمان دیدی که شبیه به چیزی بود، بی‌شک آن ابر، روح یک انسان وارسته است! انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.»

- درحال حاضر دنیای واقعی خیلی با اینجا فرق داره؛ اینجا همه چیز عالیه، اینجا هیچ بدی و ناپاکی وجود نداره. سپس با لحنی جدی، آرام در گوش ابریشم گفت: فقط توی دنیای خیالیه که انسان‌ها به هم آسیب نمی‌زنن!

ابریشم رو به مزارع سرسبز افشان‌شهر، روی تکه سنگی در نزدیکی لبهٔ صخرهٔ سنگی نشست. منظرهٔ بی‌نظیری بود؛ انعکاس آسمان رنگارنگِ غروب، در آبِ زلال افشان‌رود، کنار بلوط‌های پر شاخ و برگ، تداعی‌کنندهٔ اثر هنرمندی چیره‌دست بود.

اینجا مثل دنیای آدم‌ها نیست که حُقه و دروغ یه امرعادی باشه! دورانتاشی‌ها از دسیسه و نیرنگ سر در نمیارن

هرگاه یک تکه ابر در آسمان دیدی که شبیه به چیزی بود، بی‌شک آن ابر، روح یک انسان وارسته است! انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.»

ننه بلقیس نابینا بود، اما انگار زندگی را واضح‌تر از دیگران می‌دید.

انسان یا هر موجود دیگه‌ای وقتی نورِ درونش، کم‌سو بشه و تاریکی در وجودش رخنه کنه، کم‌کم روحش تبدیل به دیو میشه. البته شما آدم‌ها وقتی تبدیل به دیو میشین خودتون متوجه نیستین! چون یه جسم خاکی دارین که مثل لباس، روحتونو می‌پوشونه!

همیشه زندگی انسان‌ها برام جالب بوده. با اینکه عمر کوتاهی دارن اما جوری زندگی می‌کنن که انگار هزار سال فرصت دارن.

جنگ همیشه درد به همراه دارد، حتی پیروز نبرد هم تا ابد تکه‌ای از خودش را در میدان جا می‌گذارد.

«هرگاه یک تکه ابر در آسمان دیدی که شبیه به چیزی بود، بی‌شک آن ابر، روح یک انسان وارسته است! انسان‌های بزرگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، حتی پس از مرگ هم بیهوده نخواهند بود، آسمان روح آنها را در آغوش می‌گیرد. سپس از بارش هر ابر، یک درخت جان می‌گیرد.»

شکست‌ها قبل از اینکه اتفاق بیفتن اول توی ذهنت ساخته میشن!

- ایراد شما آدم‌ها همینه! اینکه خودتون رو باور ندارین!

اگه به باور قلبی نرسی تلاش برای پیروزی هیچ فایده‌ای نداره؛ چون پیروزی زمانی اتفاق میفته که به واقعیت ایمان داشته باشی