بریده‌هایی از کتاب رهایی از محرومیت های هیجانی دوران کودکی (جلد اول)

آن‌ها بر این باورند که اگر برای دیده شدن و ارضای نیازهای خود تلاش کنند، دیگران را به درد سر می‌اندازند. متأسفانه به‌این ترتیب پیشگویی خودکامبخش آن‌ها درست از آب درمی‌آید و با تکرار طردشدگی از سوی دیگران، آن‌ها خود را سرکوب می‌کنند و بیش از پیش احساس تنهایی هیجانی خواهند کرد. در چنین شرایطی افراد با کنار کشیدن از رابطه به‌جای معاشرت و ارتباط با دیگران، به‌تنهایی هیجانی خود دامن می‌زنند.

هر چقدر درک شما از مفهوم ناپختگی هیجانی بیشتر شود، به‌همان اندازه می‌توانید انتظارات واقع‌بینانه‌تری از اطرافیان داشته باشید و به‌سمت پذیرش روابط حرکت کنید؛ با وجود این‌که از فقدان پاسخگویی عاطفی آن‌ها، آزرده خاطر می‌شوید.

ارتباط هیجانی فارغ از جنسیت، از مهم‌ترین و بنیادی‌ترین نیازهای انسان به شمار می‌رود.

اغلب افراد نابالغ هیجانی در خانه‌هایی بزرگ شده‌اند که ابراز خود انگیخته و مستقیم برخی هیجانات، نقض قواعد و عرف خانوادگی به شمار می‌رود و بسیار شرم‌آور است. آن‌ها یاد گرفته‌اند که ابراز یا حتی تجربه این هیجانات عمیق می‌تواند سرزنش، شرمندگی و تنبیه به‌دنبال داشته باشد.

اگر تنها یک مورد در روابط بین فردی وجود داشته باشد که افراد نابالغ هیجانی به‌شدت به آن علاقه‌مند باشند و مدام سنگش را به سینه بزنند، آن چیزی نیست جز پیروی و تبعیت از نقش. نقش‌ها زندگی را ساده و سرراست می‌کنند و باعث می‌شوند که تصمیم‌گیری‌ها شفاف و روشن باشند. افراد نابالغ هیجانی به‌عنوان والدین به‌شدت نیاز دارند بچه‌هایشان نقش خود را به‌گونه‌ای ایفا کنند که حاکی از اطاعت و احترام به آن‌ها باشد. آن‌ها اغلب برای تأکید بر قدرتشان در نقش والدین از حرف‌های کلیشه‌ای و شعارگونه استفاده می‌کنند؛ چرا که حرف‌های کلیشه‌ای و شعارگونه درست مثل نقش‌ها، موقعیت‌های پیچیده را بیش از اندازه ساده و کنار آمدن با آن‌ها را تسهیل می‌کنند.

استحقاق یعنی معتقدید به خاطر نقش و موقعیت اجتماعی‌تان حق دارید از دیگران توقع داشته باشید که با شما به‌گونه‌ای خاص برخورد کنند. والدین وقتی در نقش استحقاق فرومی‌روند که فکر می‌کنند به صرف داشتن نقش والد، حق دارند هرکاری که می‌خواهند، انجام بدهند. آن‌ها طوری رفتار می‌کنند که گویی والد بودن‌شان، آنان را از احترام به مرزهای دیگران یا ملاحظه‌کاری معاف می‌کند.

وقتی افراد اصرار دارند که طرف مقابلشان کاری را انجام دهد که آن‌ها می‌خواهند، در نقش زورگو ظاهر می‌شوند. والدینی که در این نقش فرومی‌روند، تلاش می‌کنند بچه‌های خود را مجبور به انجام کارها به شیوه مورد نظرشان کنند. در این بین آن‌ها نیازی به صحبت کردن با بچه‌ها نمی‌بینند. در عوض ترجیح می‌دهند آن‌ها را تهدید به طرد کنند یا علیه‌شان با سایر اعضای خانواده دست به یکی کنند. زورگویی اغلب اوقات به احساس گناه و شرم شدید منجر می‌شود، چون درست به این می‌ماند که به کودک گفته شود بچه بدی است، زیرا چیزی را می‌خواهد که مورد تأیید والدینش نیست.