بریده‌هایی از کتاب سوءتفاهم

من برای یافتن آن سرزمینی که مسائل دشوار را خواهد کشت خیلی عجله دارم.

با جنایت اولی، هیچ چیز شروع نمی‌شود. جنایت اولی چیزی است که تمام می‌شود. و بعد، اگر موفقیت نادر باشد جنایت‌های بعدی در سال‌های درازی اتفاق می‌افتد؛ و عادت به وسیله خاطره تقویت می‌گردد.

داستان‌هایی هم هست که همیشه بد شروع می‌شود و هیچ کس نمی‌تواند چیزی از آن درک کند

مارتا: شغل؟ ژان: بی‌شغل. مارتا: آدم باید خیلی پولدار باشد، یا خیلی بی‌چیز، تا بتواند بی‌هیچ شغلی زندگی کند.

هیچ روحی به طور کامل جانی نیست و بدترین جنایتکاران هم ساعاتی را می‌شناسند که در آن خلع سلاح می‌شوند

ژان: من هم الان شما را بخشیدم. راستش را بخواهید گمان می‌کنم صمیمیت اناً ایجاد نمی‌شود. باید به خاطر آن فداکاری کرد و اگر حالا، به نظر شما همه چیز میان ما روشن شده است، من باید خوشحال باشم.

مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت

پولدارهایی که راهشان را در اینجا گم می‌کنند، فقط دیر به دیر پیدایشان می‌شود. مادر: ناشکری نکن مارتا! پولدارها خیلی دردسر درست می‌کنند. مارتا: (به او نگران) در عوض خوب پول می‌دهند.

آه! مادر! وقتی یک پول حسابی جمع کردیم و توانستیم این سرزمین‌های درندشت را ترک کنیم، وقتی این مسافرخانه را و این شهر بارانی را پشت سر گذاشتیم، و این سرزمین بی‌آفتاب را فراموش کردیم، روزی که عاقبت در برابر دریا که من این همه خوابش را می‌بینم قرار گرفتیم، آخر در آن روز، مرا خواهی دید که می‌خندم.

ژان: ما به جستجوی خوشبختی نیست که اینجا آمده‌ایم. خوشبختی را ما خودمان داریم. ماریا: (با تندی) پس چرا از آن راضی نیستی؟ ژان: خوشبختی تنها کافی نیست. همه چیز نیست

یک مشتری کاملاً تنها، گاهی از یک ازدحام بسیار بزرگ هم مزاحم‌تر است

و می‌دانی که زندگی ستمگرتر از ماست.

انسان چرا نتواند در هر کاری، در هر مساله‌ای، و در هر مشکلی، راه مخصوص به خودش را انتخاب کند؟ یا به معنای دیگر «آزادیِ اختیار» داشته باشد؟ چرا باید حتما برای حلِ مشکلات و مسائل غامض و حتی ساده حیات از راه عادی و معمولی عمل کند؟

مادر: من هرگز تو را خندان ندیده‌ام. مارتا: علتش این است که من در اطاقم می‌خندم، در ساعاتی که تنها هستم.

آدم وقتی که کسی در انتظارش هست به این سادگی نمی‌میرد.

از خدای خودتان بخواهید که شما را همچون سنگ کند. خوشبختی این است که آدم به جای سنگ گرفته شود؛ تنها خوشبختی حقیقی. مثل سنگ عمل کنید، در مقابل تمام فریادها کر باشید و هر گاه وقتش شد به سنگ بپیوندید.

آه! این شبی را که همه چیز در آن این قدر دور است دوست ندارم.

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد

یک مشتری کاملاً تنها، گاهی از یک ازدحام بسیار بزرگ هم مزاحم‌تر است.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی را ومهر و محبت چند نفری را. وگرنه، محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر، وجود نخواهد داشت