بریده‌هایی از کتاب سوءتفاهم

به همان اندازه که من خودم از دست می‌روم، امیدهایم نیز تباه می‌شود.

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد و جمع و جور می‌کند!

. من فقط مشتاق آرامشم. مشتاق اندکی فراموشی

نگاهم کردند و مرا ندیدند

عادت، نیروی بزرگی است.

هیچ روحی به طور کامل جانی نیست و بدترین جنایتکاران هم ساعاتی را می‌شناسند که در آن خلع سلاح می‌شوند.

فراموش نکن که من همانم که پیش تو مانده‌ام و او همان است که رفته بود.

اما خیلی نادر است که یک آدم پولدار تنها باشد.

دور از تو چه به سرم خواهد آمد؟

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد و جمع و جور می‌کند!

آدم وقتی که کسی در انتظارش هست به این سادگی نمی‌میرد.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی را ومهر و محبت چند نفری را. وگرنه، محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر، وجود نخواهد داشت.

میان خودمان صمیمیتی بیابیم

فقط می‌خواهم بگویم که گاهی دوست دارم ببینم تو می‌خندی.

مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت. هیچ چیز آنها را راضی نمی‌کند. آنچه را که آنها می‌دانند، خواب و خیال دیدن است؛ وظایف جدیدی برای خود تصور کردن است؛ سرزمین‌های تازه و مسکن‌های جدیدی را جستجو کردن است. در صورتی که ما می‌دانیم باید در دوست داشتن عجله کرد؛ در یک بستر خوابید، دست به یکدیگر داد و از غیبت ترسید. آدم وقتی دوست می‌دارد هرگز خواب چیزی را نمی‌بیند.

مارتا: مادر... (تردید دارد، بعد با حرارت) آیا من هنوز زیبا هستم؟ مادر: امروز صبح به نظرم آمد که هستی. این اعمال تو است که تو را کامیاب می‌کند.

من آزادی‌ام را گم کرده‌ام و اکنون جهنم برایم دارد شروع می‌شود.

و خواب، غیر از مرگ است.

این صدای تنهایی است، لحن عشق نیست.

این کار در خور سن و سال تو هم نیست. من دخترهای زیادی را می‌شناسم که در همان سال تولد تو متولد شده‌اند و جز به خل‌بازی و جهالت به چیزی فکر نمی‌کنند.