بریده‌هایی از کتاب کوه پنجم

یک جنگجو، شکست را می‌پذیرد. او نسبت به شکست نه بی‌تفاوت می‌ماند و نه سعی می‌کند آن را پیروزی جلوه دهد، درد شکست برایش جانکاه شده و از برودت ناامیدی رنج می‌برد. وقتی از این مرحله گذشت، زخم‌هایش را التیام بخشیده و دگربار عازم میدان می‌شود

همیشه لازم است بدانیم که کی یا چه وقت مرحله‌ای از زندگیمان به پایان می‌رسد. تو اگر برای ادامه آن، بیش از زمان لازم، سماجت کنی، شادی و مفهومِ آرامش را از دست خواهی داد

مرد به چشمان او خیره شد و گفت: «اگر گذشته ناخوشایندی داری، هم‌اینک فراموشش کن. به فکر داستانِ تازه‌ای برای زندگی خود باش و باورش کن. خود را بر لحظاتی که موفق به انجام خواسته‌های خود شدی متمرکز کن ... و این نیرو به تو کمک خوهد کرد تا به هدفِ خود برسی.»

خدا، خداست به موسا هم نگفت خوب است یا که بد، فقط تأیید کرد: «هستم آنکه هستم» همه‌ی آنچه که در زیر گنبد آسمان است نمادی از «او» است، رعدوبرق که خانه را ویران می‌کند و دست انسان که آن را از نو می‌سازد.»

«هیچ‌کس حق ندارد «خواست» خود را از نظر دور کند، حتی زمانی که حس می‌کند دنیا و دیگران قوی‌تر از او هستند. جانِ کلام و رازِ آن در اینجا است: «منصرف نشدن».

تدبیر خداوند همیشه مطابق میل یا وضعیتی که در آن هستیم یا که می‌اندیشیم که باید باشیم، نیست، ولی مطمئنم، در تدبیر «او» حکمتی نهفته است.

کاهن می‌دانست که از میان کلیه سلاحهای مخرّبی که انسان اختراع کرد و به‌کار گرفت، کلام، از تمامی آنها با قدرت‌تر و با نفوذتر است چرا که دشنه‌ها و تیرها از خود اثرِ خون و خونریزی را بر جای می‌گذاشتند. حتی تیر و کمان از دوردست‌ها دیده می‌شد. که نهایتا می‌توانستند با زره‌ای از اثر زهرآلودش در امان باشند. ولی کلام بی‌آنکه نشانی از خود برجای گذارد همه‌چیز یا همه‌کس را ویران و منهدم می‌ساخت.