بریده‌هایی از کتاب کوری

کورترین آدم‌ها کسانی هستند که نمی‌خواهند ببینند.

چرا ما کور شدیم؟ نمی‌دانم. شاید یک روز این را بفهمیم.» - «می‌خواهی نظر مرا بدانی؟» - «بله، گوش می‌کنم.» - «به عقیده من ما کور نشدیم، کور هستیم. ما چشم داریم اما نمی‌بینیم. کورهایی هستیم که می‌توانیم اما نمی‌بینیم.»

«زندگی با سایر آدم‌ها کار سختی نیست، مشکل درک کردن آنهاست.»

«اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.»

مسئله این است که عمر همه ما قبل از آنچه انتظار داریم به پایان خواهد رسید، هر چند انسان خودش را به آب و آتش بزند.

کوری دقیقآ همین است، زندگی در دنیایی که فاقد امید است.

«راست گفته‌اند که کورترین آدم‌ها کسانی هستند که نمی‌خواهند ببینند.

«ما برای امروز زندگی می‌کنیم، غصه فردا را فردا می‌خوریم.»

«برای هر کسی لحظاتی وجود دارد که احساس درماندگی می‌کند. خداراشکر که هنوز می‌توانیم گریه کنیم. گاهی اوقات اشک ریختن تنها راه نجات است. مواقعی است که اگر نتوانیم گریه کنیم به قیمت زندگیمان تمام می‌شود.»

در این دنیا هیچکس صاحب هیچ‌چیز نیست، و این هم حقیقت محض بود.

من زندگی بودم و آنچه پس از من بر جای می‌ماند مرگ است.

«ما برای امروز زندگی می‌کنیم، غصه فردا را فردا می‌خوریم.»

اما من خیلی مطمئن نیستم که بدبختی و بدذاتی حدومرزی داشته باشد

«به عقیده من ما کور نشدیم، کور هستیم. ما چشم داریم اما نمی‌بینیم. کورهایی هستیم که می‌توانیم اما نمی‌بینیم.»

اگر انسان قبل از انجام هرکاری با دقت فکر کرده و نتایج آن را برآورد کنیم (نتایج آنی، محتمل، ممکن و متصور را) هرگز از اولین نقطه‌ای ما را به تفکر واداشته جلوتر نخواهیم رفت، نتایج تمام اعمال خوب و بد انسان در کنار هم سنجیده می‌شوند.

چشم‌ها، آنچه را سعی در انکارش داریم، بی‌پروا برملا می‌کنند.

«همه جنگ‌ها، کم‌وبیش نوعی کوری است.»

«زندگی با سایر آدم‌ها کار سختی نیست، مشکل درک کردن آنهاست.»

همسر چشم‌پزشک که مدام تکرار می‌کرد: - «اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.» و از تکرار آن خسته نمی‌شود.

مردم به همه چیز عادت می‌کنند، به خصوص وقتی اصالت انسانی خود را از دست داده باشند

کورترین آدم‌ها کسانی هستند که نمی‌خواهند ببینند.

چیزی که همواره تغییرناپذیر است، این است که همواره بعضی از درماندگی برخی دیگر سوء استفاده می‌کنند و می‌دانیم که رسم دنیا از ابتدای آفرینش چنین بوده است.

برای رسیدن به جایی که می‌خواهی، همه‌چیز به جایی بستگی دارد که اکنون در آن هستی.

در کشور کورها یک‌چشمی پادشاه می‌شود.»

«اگر امروز روراست حرف بزنم، دیگه مهم نیست اگر حتی فردا پشیمان شوم.»

مطمئنآ کسی منکر این حقیقت نمی‌شود که نجابت، در مسیر ناهموار کمال، همواره با مشکلات متعدد روبرو می‌شود، اما بخت چنان با گمراهی و فساد همراه است

دختر فقط برای گرفتن دست‌های پیرمرد و نه برای اینکه قصد رفتن به جایی را داشته باشد، دست‌های او را در دست گرفت. پیرمرد به آرامی او را به سمت خود کشید و در کنار خود نشاند،

حتی اگر چشم‌هایم سالم باشند روز به روز بیشتر کور می‌شوم چون کسی نیست که بتواند مرا ببیند.

وجدان، که بسیاری مردم بی‌فکر آن را زیر پا می‌گذارند و عده کثیری به آن هیچ اعتقادی ندارند، امری واقعی است که وجود دارد و همواره وجود داشته.

«آدمیزاد چنان از مرگ می‌ترسد که همیشه از تقصیر اموات می‌گذرد. انگار از قبل می‌خواهیم وقتی نوبت به ما رسید، دیگران هم از گناهانمان بگذرند.»