بریده‌هایی از کتاب تاملاتی برای انسان فانی

یک بار بیشتر زندگی نمی‌کنی، اما اگر درست زندگی کنی، همین یک بار کافی است.

مطمئن باشید که اگر نکته‌ای بر شما تأثیر بگذارد، خودبه‌خود در طول روز با شما همراه خواهد شد.

چنانکه خواهیم دید، یکی از اصول بنیادین نقص‌گرایی این است: آن روزی که تمامی موانع از سر راهمان "برداشته شوند" تا بتوانیم به ساختن یک زندگی هدفمند، پربار و توأم با سرزندگی اقدام کنیم، هرگز فرا نخواهد رسید. برای انسان فانی، لحظهٔ اقدام باید همین امروز باشد.

«رنج ما نتیجهٔ باوری است که می‌گوید راه گریزی وجود دارد.») وقتی دریابید وضعیتتان بدتر از آن چیزی است که می‌پنداشتید، دیگر لازم نیست در آماده‌باشی دائمی زندگی کنید و عاجزانه امیدوار باشید که کسی راهی برای پیشگیری از سقوط هواپیمایتان پیدا کند؛ متوجه می‌شوید که هواپیما مدتی است سقوط کرده است. (برای شما این سقوط از همان لحظهٔ تولدتان رخ داده است). شما هم‌اکنون در جزیره‌ای بی‌آب‌وعلف به دام افتاده‌اید، تنها چیزی که برای زنده ماندن دارید، غذاهای کهنهٔ هواپیمایند و هیچ راهی ندارید مگر آنکه به بهترین شکل ممکن در کنار سایر بازماندگان هواپیما زندگی کنید.

مشکل اصلی این است که نیروی محرکهٔ زندگی مدرن بر ایده‌ای بنا شده که به نحو مهلکی گمراه‌کننده است؛ این ایده می‌گوید دنیا را می‌توان بیش از هر عصر دیگری تحت کنترل درآورد و اصلاً باید هم چنین کرد و حتی کامیابی و آرامش ذهنی در گروی کنترل هرچه بیشتر دنیاست. بدین‌ترتیب ما جهان را مجموعهٔ بی‌پایانی از اموری قلمداد می‌کنیم که باید بر آن‌ها مسلط شویم، آن‌ها را فرابگیریم یا فتحشان کنیم. ما درصدد آنیم تا تک‌تک پیام‌های انباشته‌شده در صندوق ورودی ایمیل‌هایمان را ببینیم، حجم عظیمی از کتاب‌های ناخوانده را بخوانیم یا به برنامهٔ روزانه‌مان نظمی آهنین بدهیم؛

فقط انجامش بده. شما کاری را انتخاب می‌کنید که واقعاً برایتان مهم است و بعد حداقل برای دقایقی -مثلاً یک ربع- قدری از آن را انجام می‌دهید. آن هم همین امروز. واقعاً به همین سادگی است. منتها متأسفانه برای بسیاری از ما همین یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست.