بریده‌هایی از کتاب جوینده (جلد دوم، جانور)

نادیده گرفته شدن، یکی از بزرگ‌ترین عذاب‌هایی است که انسان را به ژرفنانی نابودی می‌کشاند. انسانی که نادیده گرفته شود، می‌میرد؛ اما هماننده مرده‌ای برمی‌خیزد که دیگر نمی‌شود به آن جان بخشید. روحش آسیب دیده است. انسان‌ها چه بی‌تفاوت حرف می‌زنند و حتی به آن فکر نمی‌کنند که یک جمله ساده از زبان آن‌ها، زندگی دیگری را ویران می‌کند.

«ضعف فکری بقیه رو، پای ضعف بدنی خودت نگذار. کسی که نتونه با وجود همه نقص‌ها، تو رو مثل بقیه ببینه، از لحاظ انسانیت نقص داره. همه یه روز می‌میرن، مهم اینه که چه زود و یا دیر، زمانی که مردی، توی وجدان خودت، از خودت راضی باشی.»

«انسان‌ها اگه بخوان می‌تونن با همه‌چیز خوب باشن؛ اما نمی‌خوان. این چشم‌ها این قدرت رو ندارن که درون آدم‌ها رو ببینن و فقط تو اولین برخورد به ظاهر نگاه می‌کنن و به خودشون حق می‌دن که قضاوت هم بکنن.»

اگه به افکار مسموم ذهنمون بها بدیم، مثل مرداب ما رو درون خودشون می‌کشن.