بریده‌هایی از کتاب همسفر شهدا

بیشتر گرفتارهای شما به خاطر دوری از خداست. این را مطمئن باشید.

تلاش کنید که نمازهایتان را اول وقت بخوانید.

از شهدا می‌گفت. از راه ورسم زندگی آن‌ها، از شجاعت و شهامت آن‌ها، از ایمان و اخلاص آن‌ها،

مگر حسین بن علی (ع) به شهادت رسید که ما گریه کنیم و بر سینه بزنیم؟! آری گریه کردن و سینه زدن خوب است اما وقتی هدف را نمی‌دانیم چه سود! نوکری واقعی یعنی ادامهٔ راه امام حسین (ع) و چه زیبا گفت آوینی: چه جنگ باشد و نباشد راه من و تو از کربلا می‌گذرد یعنی اینکه: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا

همان روزهای اول بود. یکی از بستگان آمده بود خانه. گفت: دیشب در عالم خواب سید را دیدم. در ذهنم بود که از او سؤال بپرسم. می‌خواستم بدانم چه چیزی بیشتر در هدایت ما مؤثر است؟ در آن دنیا چه چیزی به درد می‌خورد؟ سید بلافاصله گفت: اینجا خیلی از امام حسین (ع) می‌پرسند! تا می‌توانید برای آقا کار کنید.

می‌گفت: خداوند در قرآن فرموده: مؤمنان از آنچه خدا روزی آن‌ها کرده انفاق کنند. اینکه اضافهٔ مال را بدهی می‌شود صدقه اما باید از آنچه به آن علاقه داری بگذری.

در هنگامی که کسی، حتی بچه‌ای کوچک مشغول صحبت بود، خوب گوش می‌کرد. بعد خوب فکر می‌کرد و جواب می‌داد. اخلاقش نمونهٔ اخلاق بزرگان دین بود. در کارهای مسجد و کارهای فرهنگی جملهٔ حضرت امام را می‌گفت: ما مأمور به انجام وظیفه هستیم. نه گرفتن نتیجه.

زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست.

یعنی چی! اصلاً همهٔ مشکل ما از دست این خوابِ! ما خوابیم اما شیطان همیشه بیداره.

به جای اینکه وقت و عمرتان را صرف قرمز و آبی کنید، خودتان ورزش کنید تا بدنی قوی داشته باشید.

راه کاروان عشق از میان تاریخ می‌گذرد. هر کس از هر کجا بدین صلا لبیک گوید جزء ملازمان کاروان کربلاست... مبادا روزمرگی‌ها شما را از حضور تاریخی خویش غافل سازد.

بزرگان دین ما گفته‌اند: هر کس به قومی شبیه شود از آن‌ها خواهد شد و با آن‌ها محشور می‌گردد. و مگر نیستند کسانی که قرن‌ها پس از عاشورا آمده‌اند اما کربلایی‌اند. عاشق حسین‌اند.

«بسم رب الشهداء و الصدیقین»

شما نمی‌دونید که رهبر خوب و مقتدر چه نعمت بزرگیه. باید به کشورهای همسایه بریم تا معنی ولایت فقیه رو بفهمیم. همین عراق که بیشتر مردمش شیعه هستند. تو عراق آمریکا هر کاری بخواد می‌کنه. پدر مردم عراق رو درآورده. نفت رو می‌بره و تروریست براشون می‌فرسته!

«اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک»

برای بازی به پارک زیتون می‌رفتیم.

همیشه می‌گفت: مربی در اردو نباید به فکر تفریح خودش باشد! اردو برای مربیان چیزی جز زحمت و خستگی نبود.

می‌گفت: خداوند در قرآن فرموده: مؤمنان از آنچه خدا روزی آن‌ها کرده انفاق کنند. اینکه اضافهٔ مال را بدهی می‌شود صدقه اما باید از آنچه به آن علاقه داری بگذری.

مقام و منصب افراد برایش مهم نبود. هر جا لازم بود خیلی با ادب حرفش را می‌زد.

فعالیت او در سه بخش خلاصه می‌شد: کار برای امام زمان (عج) و شناخت ایشان. پیروی محض از ولایت فقیه و همچنین کار برای شهدا و انقلاب.

این مادر ادامه داد: یک روز آقا سید آمده بود اینجا. گفتم: عکس پسرم خراب و زرد شده! تصویر پسرم را بُرد. هفتهٔ بعد آورد. عکس او رنگی و زیبا شده بود. قاب زیبایی هم برایش گرفته بود. آقا سید گفت: دوستان مسجد عکس را درست کردند. اما ما می‌دانستیم کار خودش بوده!

اجازه نمی‌داد از کسی که در بین ما نیست حرفی زده شود. همیشه جلوی غیبت را می‌گرفت.

می‌گفت: بروید کار با کامپیوتر را یاد بگیرید. نه اینکه فقط با آن بازی کنید.

پدر رضا گفت: اشخاصی نیز بودند که رفتند در میدان مین اما حتی جای یک ترکش هم بر بدنشان نماند چه رسد به شهادت. اما افرادی که هیچ کس باورشان نمی‌شد رفتند و شاید در کوتاه‌ترین زمان ممکن مزهٔ شهد شیرین شهادت را چشیدند. آری شهادت بر محور لیاقت‌سالاری است.

در گوشهٔ جنوب شرقی گوهرشاد جمع می‌شدیم. می‌گفت: از اینجا گنبد به زیبایی پیداست. این گوشه، زاویهٔ عشق است!

اگر از درون این خاک نردبانی به سوی آسمان نباشد. جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور بار نمی‌آید!

هیئت و مجلس امام حسین (ع) مثل یک گنج در یک جای تاریک می‌مونه. تا به روشنایی نرسیم قدر و ارزش هیئت رو نمی‌فهمیم

با این ستاره‌ها راه را می‌توان پیدا کرد.

البته خود سید بیشتر وقت‌ها نماز صبح را در مسجد به جماعت می‌خواند.

ادب انسان را به اوج کمالات می‌رساند.