بریده‌هایی از کتاب اطلس دل

بدون قضاوت (Nonjudgment): من می‌توانم چیزی را که به آن نیاز دارم تقاضا کنم و شما می‌توانید چیزی را که به آن نیاز دارید تقاضا کنید. ما می‌توانیم بدون قضاوت دربارهٔ احساسمان صحبت کنیم. می‌توانیم بدون قضاوت از یکدیگر کمک بگیریم. سخاوت (Generosity): سخاوتمندانه‌ترین برداشت ممکن را از نیات، گفتار و رفتار دیگران دارید.

یکی از گران‌بهاترین هدایای زندگی‌ام از طرف مادرم بود. او به ما آموخت از درد فرار نکنم. درس آسان و شفافی بود: رویت را برنگردان. نگاه روبه‌پایین نداشته باش. وانمود نکن آسیب نمی‌بینی. در چشم انسان‌ها نگاه کن. حتی وقتی دردشان طاقت‌فرساست. هنگامی که آسیب دیده‌ای و درد می‌کشی، افرادی را پیدا کن که بتوانند در چشمانت نگاه کنند. نیاز داریم که بدانیم تنها نیستیم، مخصوصاً وقتی آسیب دیده‌ایم.

تعلق تمرینی است که از ما می‌خواهد آسیب‌پذیر باشیم، معذب شویم و یاد بگیریم چگونه بدون فدا کردن کسی که هستیم با دیگران تعامل کنیم. وقتی کسی را که هستیم فدا می‌کنیم نه‌تنها احساس می‌کنیم از دیگران فاصله گرفته‌ایم بلکه حتی احساس می‌کنیم از خودمان هم فاصله گرفته‌ایم.

انسانیت‌زدایی یک روند است. فکر می‌کنم میشل مایز، استاد گروه فلسفهٔ کالج امانوئل، شرحی منطقی دراین‌باره به دست داده است.

تحقیقات نشان می‌دهند «افرادی که ارتباطات قوی‌تری با دیگران دارند شادتر و سالم‌ترند و بهتر می‌توانند با استرس‌های روزمره کنار بیایند».

زندگی در محیطی با آب‌وهوای آلوده احتمال مرگ زودرس ما را ۵ درصد افزایش می‌دهد. زندگی با چاقی ۲۰ درصد، نوشیدن مفرط ۳۰ درصد و زندگی در تنهایی؟ این مورد احتمال مرگ زودرس ما را ۴۵ درصد افزایش می‌دهد.

هفت جزء اعتماد از داده‌های ما به دست آمده که آن‌ها را به‌صورت مخفف با کلمهٔ BRAVING نشان می‌دهیم:

مرزبندی (Boundaries): به حدومرز من احترام می‌گذارید و وقتی درمورد مجاز و غیرمجاز بودن چیزی مطمئن نیستید درباره‌اش سؤال می‌پرسید. از نه گفتن هراسی ندارید. قابل‌اتکا بودن (Reliability): اگر قولی بدهید به آن عمل می‌کنید. در محیط کار این به معنای آگاهی از شایستگی‌ها و محدودیت‌های خود است. بنابراین قولی فراتر از توانایی‌هایتان نمی‌دهید و قادر به انجام تعهدات و برقراری تعادل بین اولویت‌ها هستید.

مسئولیت‌پذیری (Accountability): اشتباهاتتان را قبول می‌کنید، عذر می‌خواهید و سعی می‌کنید آن‌ها را جبران کنید. گاوصندوق (Vault): اطلاعات یا تجربیاتی را که حق انتشارشان را ندارید با کسی به اشتراک نمی‌گذارید. من دوست دارم بدانم اسرار من محفوظ‌اند و شما اطلاعات افراد دیگر را که باید محرمانه باشند با من در میان نمی‌گذارید. درستکاری (Integrity): به‌جای راحتی شجاعت را انتخاب می‌کنید، به‌جای آنچه سرگرم‌کننده، سریع یا راحت است کاری را که درست است انتخاب می‌کنید. ارزش‌هایتان را عملی می‌کنید و به حرف زدن اکتفا نمی‌کنید.

سؤالاتی که وقتی احساس ترس، وحشت یا اضطراب فزاینده می‌کنم از خودم می‌پرسم: آیا تمام جوانب را سنجیده‌ام و حق دارم وحشت‌زده بشوم؟ جواب معمولاً «نه» است. آیا وحشت‌زده شدن کمکی می‌کند؟ جواب همیشه «نه» است.

انسانیت‌زدایی اغلب با خلق یک تصویر از دشمن آغاز می‌شود. وقتی در تنش‌ها طرف یکی را می‌گیریم، اعتماد خود را از دست می‌دهیم و مدام عصبانی‌تر و عصبانی‌تر می‌شویم. نه‌تنها ایدهٔ دشمن را در ذهن خودمان تثبیت می‌کنیم بلکه توانایی گوش دادن، برقراری ارتباط و حتی تمرین ذره‌ای همدلی را از دست می‌دهیم. به‌محض اینکه افراد را در «طرف دیگر» نزاع و از نظر اخلاقی پایین‌تر و حتی خطرناک ببینیم، آن نزاع تبدیل می‌شود به مبارزهٔ خیر و شر. مایز می‌نویسد: «به‌محض اینکه طرفین بتوانند درگیری را به این صورت شکل بدهند، موقعیت آن‌ها انعطاف‌ناپذیرتر می‌شود. در برخی موارد طرفین فکر می‌کنند در ارتباطشان یا برد وجود دارد یا باخت و به این ترتیب تفکر مجموع صفر شکل می‌گیرد. اهداف جدیدی برای مجازات یا نابودی دشمن به وجود می‌آید و در برخی موارد

انسانیت‌زدایی با اعمال بی‌شماری همچون خشونت، تجاوز به حقوق بشر، جنایات جنگی و نسل‌کشی تغذیه می‌شود. انسانیت‌زدایی باعث برده‌داری، شکنجه و قاچاق انسان می‌شود. انسانیت‌زدایی دیگران روندی است که به‌وسیلهٔ آن تجاوز به طبیعت بشری، به روح بشر و حتی تعدی به باورهایمان را می‌پذیریم.

عمق ارتباط ما با دیگران تنها می‌تواند به‌اندازهٔ عمق ارتباط ما با خودمان باشد. اگر من این را که چه کسی هستم، چه نیازها، خواسته‌ها و باورهایی دارم نفهمم و درک نکنم، نمی‌توانم کنار دیگران باشم. من نیاز دارم با خودم و جسم خودم ارتباط داشته باشم و بیاموزم چه چیزی من را به حرکت وامی‌دارد. این‌گونه است که شروع به توسعهٔ اعتماد پایداری می‌کنم که برای ادامهٔ زندگی و توسعهٔ ارتباط معنادار با دیگران به آن نیاز دارم. قبل از این کار، برای صرف وقت و انرژی به‌منظور ارتباط با خودم به‌اندازهٔ کافی اهمیت قائل نبودم. فکر می‌کردم این کار اختیاری است. اما تفکرم کارساز نبود و اکنون می‌دانم مشکل کار کجا بوده است.