بریده‌هایی از کتاب ابرتعامل گرها

«مهم‌ترین مشکل ارتباط توهم وجود آن است.»

امیلی فالک، یکی از استادان دانشگاه پنسیلوانیا، می‌گوید: «داستان‌ها پل می‌زنن به اون‌سوی ذهنی که ذاتاً دنبال بهانه برای تردیده.» ما داخل داستان‌ها غرق می‌شویم؛ چون به دلمان می‌نشینند.

دنیل گولمن، روان‌شناس، می‌نویسد: «مردم به‌ندرت هیجاناتشان را در قالب کلمات ابراز می‌کنند. کلید درک احساسات بقیه این است که بتوانیم پیام‌های غیرکلامی را بفهمیم: لحن صدا، اشارات، حالات چهره و غیره.»

اختلافات زیادی می‌تونه بین همسران وجود داشته باشه که هیچ راهکاری نداره؛ اما اگه هر دو طرف احساس کنن که در کنترل رابطه سهمی دارن، اختلافات کم‌رنگ‌تر و بی‌اهمیت‌تر می‌شن. شما حرفتون رو می‌زنین، همسرتون گوش می‌کنه و بعد با هم همکاری می‌کنین. این‌جوری دیگه مسئله خیلی بزرگ به نظر نمی‌آد.

اولین گام برای مذاکرهٔ خاموش، این است که بفهمیم مردم از گفت‌وگو چه می‌خواهند. دومین گام این است که بفهمیم از چه طریقی می‌توانیم به تصمیمی مشترک برسیم. ‫به عبارت دیگر می‌خواهیم بدانیم باید گفت‌وگویی منطقی داشته باشیم یا گفت‌وگویی احساسی؟ آیا قرار است با تجزیه‌وتحلیل و استدلال به تصمیم برسیم یا ازطریق همدلی و داستان‌سرایی؟

بعداز اینکه روایت‌های همدیگه رو از علت دعوا و اختلاف شنیدین و درک کردین، تازه می‌تونین دربارهٔ این صحبت کنین که چطور باید این اختلاف رو حل کرد.

یه قدم مهم تو هر مذاکره‌ای اینه که به‌طور شفاف مشخص کنیم هرکدوم از دو طرف چی می‌خوان.» اغلب آنچه مردم از مذاکره می‌خواهند در ابتدا کاملاً شفاف نیست.

زمانی که در فضای مجازی گفت‌وگو می‌کنیم، یادمان باشد که... -بر ادب تأکید بسیار زیادی داشته باشیم. پژوهش‌های متعدد نشان داده است اگر حداقل یکی از طرفین گفت‌وگو به‌طور مداوم ادب را رعایت کند، تنش‌های فضای مجازی کاهش می‌یابد. [۱] در پژوهشی (با ثابت نگه‌داشتن متغیرهای دیگر) مشخص شد تمام آنچه برای کاهش تنش لازم است، افزودن «ممنونم» و «لطفاً» به نظراتی است که در فضای مجازی ارسال می‌کنیم.

مذاکره یعنی اینکه به‌جای دعوا بر سر برش بزرگ‌تر کیک، کیکی بزرگ‌تر بپزیم

«در نهایت، سنگ بنای تمام روابط گفت‌وگوست، خواه ازدواج باشد یا دوستی.»

پژوهش‌ها نشان داده بود که فعالیت‌هایی همچون گپ‌وگفت عادی، حل معما با یکدیگر یا لطیفه‌تعریف‌کردن برای یکدیگر در ایجاد صمیمیت و نزدیکی بی‌تأثیرند

وقتی گفت‌وگو می‌کنیم، هدفمان درک طرف مقابل است، نه کسب امتیاز یا ضربه‌زدن به طرف مقابل.

اگر نتوانستیم تمام اختلافاتمان را حل‌وفصل کنیم، حداقل صحبت‌های همدیگر را بشنویم و حرف‌های لازم را بزنیم، حداقل می‌توانیم هم‌زیستی مسالمت‌آمیزی داشته باشیم.

فیشر می‌نویسد: «اگر می‌خواهید طرف مقابل به خواسته‌هایتان احترام بگذارد، ابتدا ثابت کنید که به خواسته‌های وی احترام می‌گذارید.» اما گوش‌دادن فقط گام اول است. گام بعدی این است که دومین سؤال مهم از گفت‌وگوی «به دنبال چیستیم؟» را بپرسید: چگونه می‌توانیم با کمک هم تصمیم‌گیری کنیم؟ قوانین حاکم بر این گفت‌وگو چیست؟ بهترین روش برای کشف این قوانین امتحان‌کردن رویکردهای مختلف و سنجیدن واکنش طرف مقابل است.

هوش هیجانی یعنی اینکه بتوانیم به دیگران نشان دهیم هیجاناتشان را می‌فهمیم

ابرتعامل‌گرها به خودشان اجازهٔ هم‌سویی با آن انرژی و حس‌وحال را می‌دهند یا حداقل به آن احترام می‌گذارند و بدین‌ترتیب، نشان می‌دهند که مشتاق برقراری ارتباط هستند. آن‌ها به ما اجازه می‌دهند که احساساتمان را ازطریق بدن و صدای خودشان ببینیم و بشنویم. ابرتعامل‌گرها با منعکس‌کردن صدا و انرژی‌مان، به ما می‌فهمانند که خواهان برقراری پیوندند.

لحظه‌ایی از ارتباط واقعی در فیس‌بوک دیده شد؛ اما حرف‌های زشتی هم ردوبدل شد. [۳۲] یکی از شرکت‌کنندگان خطاب به دیگری نوشت: «من نمی‌دونم کدوم توهین‌آمیزتره: طرز فکرت یا بیشعوری‌ت.» دیگری گفت: «پس تو مشکلی نداری که بچه‌ها دربارهٔ خطرات آزادی، شست‌وشوی مغزی بشن؟» اعضای گروه با برچسب‌هایی همچون احمق و نازی و فاشیست حسابی از خجالت همدیگر درمی‌آمدند. آن‌ها خطاب به همدیگر می‌نوشتند: «بی‌سوادتر از اونی که استدلال‌های من رو بفهمی؛ چون تو دانشگاه به‌جای درس‌خوندن دنبال دختربازی و موادمخدر بودی.»

«ما توی دنیای پیچیده‌ای زندگی می‌کنیم، می‌دونی؟ برای درک چنین دنیایی، به رفقایی نیاز داریم که متفاوت با ما فکر کنن.»