بریده‌هایی از کتاب دیدن در تاریکی

کسانی که افسردگی را تجربه می‌کنند، در گذشته به‌شکل بی‌رحمانه‌ای جدی گرفته نشده‌اند،

لعنت به کتاب‌های خودیاری: شما نمی‌توانید روی ویرانه‌ها، ذهنیتی مثبت از خودتان بسازید. نمی‌توانید تلخ‌کامی‌هایتان را در نور ببینید و به نتایج دلگرم‌کننده‌ای برسید.

چرا از ناراحتی‌هایت حرف بزنی؟ تا به آدم‌های زندگی‌ات فرصت بدهی دوستت بدارند. اندوه را باید درک و ابراز کرد، نه سرکوب یا تهییج. درد نشانه‌ای از زنده‌بودن است و پذیرفتنش چشممان را باز می‌کند تا وقتی سر میز شام روبه‌روی‌مان نشسته درکش کنیم. آدم‌های دردمند، معیوب نیستند. فقط درد دارند.

افسردگی به هیچ‌وجه به انتخاب، گناه، تنبلی یا اندوه نمی‌ماند؛ شبیه چیزی نیست که کسی بتواند با ارادهٔ فردی بر آن «فائق» آید. بلکه چیزی واقعی، بی‌رحم و فلج‌کننده به نظر می‌رسد.

شاید روزی جامعهٔ ما بفهمد که نمی‌توانیم احوالات دشوارمان را با سرکوب‌کردنشان بتارانیم و پناه بردن به «حریم خصوصی» اغلب از سر نیازهایی است که مغفول مانده‌اند.

دیگران نمی‌خواهند آزردگی ما را ببینندـ‌ـ‌ـ‌به هزار و یک دلیل، ازجمله نفع شخصی‌ـ‌ـ‌ـ‌و به همین خاطر سعی دارند هرچه سریع‌تر حال‌وهوای‌مان را عوض کنند.

او معتقد بود که مقابله با منفی‌نگری از طریق مثبت‌نگری، فرصت ارتباط، صمیمیت، همدردی و شفقت را هدر می‌دهد.

اگر حق با اونامونو باشد و عشقِ حقیقی را بتوان در درددل‌کردن با یکدیگر جست‌وجو کرد، می‌توانیم به لحظه‌لحظه‌های تسهیم درد همچون معابر ارتباط بنگریم.

بی‌عملی برای یک پژوهشگر و یک هنرمند، «مرحله‌ای به ضرورتِ نفس‌کشیدن» است.

اندرو سالامون ماجرای دیدارش از روستایی در جزیرهٔ بالی را تعریف کرده که در آن همگی، چه شنوا و چه ناشنوا، از زبان اشاره استفاده می‌کنند. او تعریف می‌کند «وقتی به این روستا رفتم، فهمیدم اگر در جهانی زندگی کنی که در آن همه با زبان اشاره حرف می‌زنند، ناشنوابودن آن‌قدرها هم معلولیت به‌حساب نمی‌آید.» دهکدهٔ عاطفی ما هم می‌تواند از این نظر مرمت شود تا بیماری‌های روحیْ دیگر معلولیت به نظر نرسند. اگر رفته‌رفته روایت‌هایمان از افسردگی را تنوع بدهیم، می‌توانیم جامعه‌ای بسازیم که در آن چپ‌دست‌های روحی احساس کنند انسان‌اند، نه موجوداتی که می‌شود اصلاحشان کرد.