بریده‌هایی از کتاب بازیگر و هدف

من پیش از آن‌که بتوانم چیزی را بخواهم، باید ببینم‌اش. «خواستن» از چیزی می‌آید که می‌بینم.

۱. همیشه هدفی در کار است شما هرگز نمی‌دانید چه می‌کنید تا این‌که بفهمید برای چه، آن کار را انجام می‌دهید. برای بازیگر، همهٔ «انجام دادن‌ها» باید برای چیزی صورت بگیرد. بازیگر بدون هدف هیچ کاری نمی‌تواند بکند. هدف می‌تواند واقعی و یا خیالی، طبیعی یا انتزاعی باشد، اما اولین قانون شکست‌ناپذیر این است که در همهٔ زمان‌ها و بی هیچ استثنایی باید و باید یک هدف وجود داشته باشد.

۳. هدف پیش از آن‌که به آن نیاز پیدا کنید، وجود دارد. اگر بروید و از آیرینا بپرسید که دوست دارد جشن تولد سال دیگرش را چطور برگزار کند، اتفاق جالبی می‌افتد. چشم‌هایش همچنان به اطراف خیره خواهد شد تا سعی کند چیزی را کشف کند، به‌عبارت دیگر چیزی را که او دوست دارد سال دیگر انجام دهد. اما این به نحوی عجیب است، زیرا آن‌چه او می‌خواهد سال دیگر انجام دهد، هنوز وجود پیدا نکرده. با این حال چشم‌های او جوری به جست‌وجوی این رویداد آتی می‌پردازد که گویی از قبل وجود دارد. به‌طور منطقی، او باید بی‌مقدمه آن‌چه را که می‌خواهد سال بعد انجام دهد، اختراع کند؛

این مسأله دو امکان را پدید می‌آورد. اولاً این‌که ما ترجیح می‌دهیم دروغ بگوییم تا این‌که بپذیریم غیرعقلایی رفتار کرده‌ایم. ثانیاً - و در خصوص کار یک بازیگر مفیدتر - این‌که ما تنها با عطف به یک هدف خاص فکر می‌کنیم... و در صورتی که غیبتش احساس شود، هدفی از خود عرضه می‌کنیم.

انگیزه‌ها از هدف برمی‌خیزند. انگیزه شیوه‌ای است برای توضیح این‌که چرا ما کارهایی را انجام می‌دهیم. حالا این‌که ما «چرا» کارهایی را انجام می‌دهیم، می‌تواند جالب باشد.

«نگاه کردن» اشاره به این دارد که من نقطهٔ تمرکز خود را انتخاب کرده‌ام. «دیدن» به چیزی توجه دارد که از قبل وجود داشته. من می‌توانم به چیزی نگاه کنم، بی‌آن‌که آن را ببینم، درست مثل همان پاسبان بدون لباس. «دیدن» اشاره به این دارد که آن‌چه دیده می‌شود از این آزادی برخوردار است که من را شگفت‌زده کند و با آن‌چه انتظارش را داشتم فرق داشته باشد.