بریده‌هایی از کتاب بهره وری آهسته

انجام‌دادن کارهای طولانی که فوراً و به‌وضوح اثرات تلاشش دیده نمی‌شود، به یکی از عوامل اضطراب تبدیل شده است.

وقتی هیچ معیار پیچیده‌ای برای کارآمدبودن وجود ندارد، از تلاش‌های عمیق هم دور می‌شویم و بیشتر به سراغ انجام‌دادن کارهای سطحی‌تر و مشخص‌تری می‌رویم که با سهولت بیشتر می‌توان آن‌ها را در فهرست وظایف قرار داد و بعداز انجام علامت زد.

آخرین مقاله‌ای که نوشتی، هیچ‌وقت نمی‌تونه مقالهٔ بعدی رو برات بنویسه.»

هرچه بیشتر بتوانید از تعهدات کوچکی که حواستان را پرت می‌کند کم کنید، به‌شکلی پایدارتر و مؤثرتر می‌توانید روی چیزهای مهم تمرکز کنید.

وقتی روی چیزهای کمتری کار کنید، برعکس می‌توانید در بلندمدت ارزش بیشتری تولید کنید.

اینکه اول کار احساس کنی اعتمادبه‌نفس کافی نداری، منطقیه. حتی دیگه کارهای موفقی که قبلاً انجام دادی هم اهمیتی نداره.

در سازوکاری که فعال‌بودن نشان‌دهندهٔ بهره‌وری‌داشتن در نظر گرفته می‌شد، ابزارهایی مانند ایمیل و بعداً نرم‌افزار اسلک معرفی شده بود که به افراد اجازه می‌داد سیگنال‌هایی مشهود از مشغول‌بودن خود بفرستند و حتی برای این کار، به زحمت زیادی هم نیاز نبود.

بهره‌وری آهسته یعنی تعیین جهت مجدد کارها به‌طرفی که به‌جای غرق‌کردن فرد زیر بار شدید کار، منبعی معنادار ایجاد کند و در عین حال توانایی تولید محصولی ارزشمند حفظ شود.

وقتی عجله نداریم، مغزمان بهتر کار می‌کند.

اگر کارهای کمتری انجام دهیم، کارمان را بهتر انجام می‌دهیم و این بهتربودن، هم ازلحاظ روانی و هم اقتصادی و خلاقیت احساس می‌شود.

وقتی بحث متمرکزکردن تلاش‌ها روی نوآوری‌های مهم‌تر و بزرگ‌تر پیش می‌آید، باید فقط روی یک هدف در روز تمرکز کنید.

ما از زمان‌بندی‌هایی که به‌شدت بلندپروازانه در نظر گرفته شده است و بار کاریِ بدمدیریت‌شده رنج می‌کشیم

«باید کمی روی محل تلاقی کار و زندگی کار کنیم.»

رایانه‌ها و شبکه‌ها فرصت‌های بسیار زیادی ایجاد کرده‌اند؛ اما در ترکیب با بهره‌وری کاذب، سبب لبریزشدن حس بار کاری بیش از حد و حواس‌پرتی‌مان شده‌اند و ما را با سرعتی زیاد وارد مسیر بحران فرسودگی کرده‌اند که تا امروز هم برایمان مشکل‌ساز است.

به نظر می‌رسد مزایای فناوری سبب ایجاد نوعی توانایی شده که بار بیشتری به روزها و برنامه‌های ما اضافه می‌کند و این بار هم بیشتر از ظرفیت ماست. در عین حال مجبوریم این بار اضافه را نیز با حفظ سطح کیفی بپذیریم تا کارها ارزش انجام‌دادن داشته باشد... فکر می‌کنم اینجاست که فرسودگی واقعاً آزارمان می‌دهد. می‌خواهیم به چیزی واقعاً اهمیت بدهیم؛ اما ظرفیت لازم برای انجام کارها یا حداقل انجام درست آن‌ها و همچنین اجرای آن‌ها با اشتیاق و توجه و خلاقیت کامل از ما گرفته می‌شود؛ چون از ما انتظار می‌رود کارهای بسیار دیگری را نیز هم‌زمان انجام دهیم.

برای ایجاد تغییرات پایدار باید گزینه‌هایی لذت‌بخش و روحیه‌بخش در اختیار افراد قرار داد.

سنت‌هایی که توانسته‌اند در تکامل فرهنگی به حیات خود ادامه دهند، شانس بیشتری برای رایج‌ماندن دارند.

در زندگی حرفه‌ای‌تان مشغله‌داشتن اجتناب‌ناپذیر است.

بار کار اضافه از ضروریات کارهای دانش‌ورزی نیست؛ بلکه در واقع یکی از اثرات جانبی روش‌های خامی است که با کمک آن‌ها حجم کاری خودمان را مدیریت می‌کنیم.

می‌گویند نه‌گفتن سخت است؛ چه به کس دیگری باشد و چه بخواهید به بلندپروازی‌های خود نه بگویید. واقعیت این است که نه‌گفتن این‌قدرها هم بد نیست. فقط باید شواهد محکمی داشته باشید که نشان دهد پاسخ منفی تنها پاسخ منطقی ممکن است.

نوعی ثبات طبقه‌بندی‌شده در کارکردن روی یک نوآوری بزرگ در هر روز وجود دارد. وقتی پیشرفت واقعی اتفاق می‌افتد، اضطراب کاهش پیدا می‌کند.

محدودکردن جزئیات کوچک در زندگی حرفه‌ای، فضای کافی برای شما ایجاد می‌کند تا به دنبال اهداف بزرگ‌تر بروید.

در بسیاری مواقع، عامل حواس‌پرتی اجرای عملی یک تعهد کوچک نیست؛ بلکه تلاش شناختی لازم برای به‌خاطرسپردن این تعهد، نگرانی دربارهٔ آن و در نهایت پیداکردن زمانی در برنامه‌تان برای انجام آن کار است و همین‌ها حواستان را پرت می‌کند.

برای بهره‌وری آهسته باید بتوانید خودتان را از محدودیت‌های کوچک رها سازید تا به‌شکل معنادارتری روی چیزهای بزرگ‌تر سرمایه‌گذاری کنید.

«وقتی بتوانید به جایی برسید که کارهای عادی‌تان را با کمترین میزان فکرکردن انجام دهید، می‌توانید به آن نقطهٔ دل‌نشین کم‌استرس برسید که توجهتان را به چیزهای بزرگ‌تر معطوف کنید.»

به‌طور کلی، مردم اغلب به‌قدری روی مشکلاتشان تمرکز می‌کنند که اصلاً اهمیت نمی‌دهند شما از چه راهی مشکلتان را حل می‌کنید.

اغلب اضطراب خود ما مسئولِ بداخلاقِ تقسیم وظایف می‌شود.

زمان‌هایی که روی مهم‌ترین هدف خودتان کار نکنید، در واقع مانند زمان تلف‌شده است

برنامه‌ای بریزید که مقیاسی بزرگ‌تر را پوشش دهد؛ یعنی برنامه‌ای برای دستاوردهایی که دوست دارید در پنج سال آینده داشته باشید. انتخاب این دورهٔ زمانی پنج‌ساله دل‌بخواه است و می‌توانید عدد دیگری انتخاب کنید و آن را طوری تعیین کنید که با واقعیت زندگی خودتان هم‌خوان باشد.

اضافه‌کردن برنامه‌های بیشتر به زندگی به شما برای کندترکردن جریان زندگی کمک می‌کند. شاید این نظر متناقض به نظر برسد؛ اما نکتهٔ جادویی این راهبرد این است که مقیاس زمانی را که بهره‌وری‌تان را در آن ارزیابی می‌کنید، گسترده‌تر می‌کند.